රෝම සාහිත්‍යය , පැරණි රෝමයේ සංස්කෘතිය හි කල්පවත්නා උරුමයක් ලෙස පවතී. දැනට පවතින සමහර පැරණිතම කෘතීන් වන්නේ මුල් රෝමයේ හමුදා ඉතිහාසය පිළිබඳ ඓතිහාසික වීර කාව්‍යයන් වන අතර, පසුව (ජනරජය ව්‍යාප්ත වූ විට) කවි, ප්‍රහසන, ඉතිහාස සහ ඛේදවාචක.

ලතින්. සාහිත්‍යය අනෙකුත් සංස්කෘතීන්ගේ සම්ප්‍රදායන් මත දැඩි ලෙස යොමු වී ඇත, විශේෂයෙන් වඩාත් පරිණත සාහිත්‍ය ග්‍රීසියේ සම්ප්‍රදාය , සහ පෙර ග්‍රීක කතුවරුන්ගේ ප්‍රබල බලපෑම පහසුවෙන්ම පෙනේ. ප්ලූටස් සහ ටෙරන්ස්ගේ නාට්‍ය කිහිපයක් අප වෙත පැමිණ ඇතත්, මුල් සහ පැරණි ලතින් කෘති කිහිපයක් ඉතිරිව ඇත.

“රෝමානු සාහිත්‍යයේ ස්වර්ණමය යුගය” සාමාන්‍යයෙන් සැලකෙන්නේ ක්‍රි.පූ. 1වන සියවසේ ආරම්භයේ                                                                                                                                                  1                               1> 4  <0 2 1> Catullus ග්‍රීක ස්වභාවිකකරණය පුරෝගාමී විය ඔහුගේ ඉතා පුද්ගලික (සමහර විට කාමුක, සමහර විට සෙල්ලක්කාර සහ නිතර නිතර අපවාදාත්මක) කාව්‍ය තුළ ගීත පද ලතින් භාෂාවට හැඩගැසී ඇත.

ස්වර්ණමය යුගයේ ලතින් හි හෙලනිං ප්‍රවනතා වර්ජිල් හි වීර කාව්‍යයේ උච්චතම ස්ථානයට පැමිණියේය. , Horace ගේ odes සහ satires සහ Ovid හි elegiac couplets.

“රෝම සාහිත්‍යයේ රිදී යුගය” 2වන සියවස CE දක්වා විහිදේ, එම කාලය තුළ Seneca the Younger සහ Lucan ගේ විචිත්‍රවත්, සමහර විට ප්‍රබෝධමත් කවිවඩා සංයමයෙන් යුතු, සම්භාව්‍ය විලාසය Pliny the Younger ගේ ලිපි සහ Juvenal හි ප්‍රබල උපහාසය.

Latin Verse

ග්‍රීක පද්‍යයේ මෙන්, ලතින් පද පේළි "අඩි" වලින් සමන්විත වේ, ඉංග්‍රීසි කාව්‍යයේ මෙන් අවධාරණය කරන ලද සහ අවධාරණය නොකළ අක්ෂරවලට වඩා ස්වරවල දිගු හා කෙටි ආකාරවලින් අර්ථ දක්වා ඇත. පාද spondees ( දිගු-දිගු ), dactyls ( දිගු-කෙටි- කෙටි ) හෝ trochees ( දිගු-කෙටි ), සහ ඒවා විශේෂිත මීටරය මත පදනම්ව විවිධ ආකාරවලින් ඒකාබද්ධ කළ හැකිය (එසේම තිබිය හැක රටා වල යම් නම්‍යශීලී බවක්, විශේෂයෙන් පළමු සහ අවසාන පාදවල, විශේෂිත මීටරයක් ​​තුළ පවා).

විවිධ මීටර ගණනාවක් සම්භාව්‍ය ලතින් කාව්‍යවල බහුලව භාවිතා වේ , සියල්ලම පාහේ දේවානුභාවයෙන් ග්‍රීක සහ හෙලෙන්ස්ටික් මුල් පිටපත්.

වඩාත් සුලභ වන්නේ ඩැක්ටිලික් හෙක්සාමීටරය (පෙළකට අඩි හයක සම්ප්‍රදායික වීර කාව්‍ය මීටරය), පසුව ඉලෙජියාක් යුගල (ඩක්ටිලික් හෙක්සාමීටර පේළියක් සහ දෙවන පේළියේ නවීකරණය කරන ලද ඩැක්ටිලික් පංචමාන පේළියක්, බොහෝ විට ප්‍රේම කාව්‍යවල භාවිතා වේ) සහ හෙන්දෙකේසයිලබික් පද්‍යය (එක් එක් පේළියකට එකොළහක් ඇත දිගු-කෙටි-කෙටි-දිගු අක්ෂර හතරක් ඇතුළුව අක්ෂර).

වචනයක් ස්වරයකින් හෝ ද්විභාෂාවෙන් අවසන් වූ විට (සහ සමහර විට “m” වලින් අවසන් වන වචන ද), සහ ඊළඟ වචනය ස්වර, diphthong හෝ අකුර "h", ස්වරයෙන් ආරම්භ වේ(විකල්ප ලෙස, ප්ලස් “m”) පළමු වචනයේ ප්‍රමිතික ලෙස ගණන් නොගනී (එලිෂන් ලෙස හැඳින්වේ), කවියා හිතාමතාම රීතියට ව්‍යතිරේකයක් ලෙස වෙන් කර තැබීමට තෝරා ගන්නේ නම් මිස (විවේකය ලෙස හැඳින්වේ)

සීසුරා (වචනයක් පාදයක් මැදින් අවසන් වන විට, සමහර විට නමුත් සෑම විටම ඉන්ද්‍රිය බිඳීමක් සහ විරාම ලකුණු සමඟ නොවේ) රේඛාවක් දෙකට බෙදීමට සහ කවියාට මූලික මෙට්‍රික් වෙනස් කිරීමට භාවිතා කළ හැකිය. ඔහු වැඩ කරන රටාව. සිසුරා ඉන්ද්‍රිය විරාමයක් සමඟ සහසම්බන්ධ වන විට, කියවීමේ සුළු විරාමයක් කළ යුතුය.

පෞරාණික නවකතාවේ හෝ ගද්‍ය ප්‍රබන්ධයේ එතරම් ප්‍රසිද්ධ නැති ප්‍රභේදයක් ගැන ද මෙහි කෙටි සඳහනක් කළ යුතුය. එවැනි පැරණි රෝම නවකතා දෙකක් අප වෙත පැමිණ ඇත, “ Satyricon” Gaius Petronius (CE 1වන සියවස ) සහ “ රන් බූරුවා” (හෝ “මෙටමෝර්ෆොස්” ) ලුසියස් අපුලියස් (ක්‍රි.ව. 2වන සියවස ).

CE 2 වැනි සියවසේ මැද භාගයෙන් පසුව ලියැවුණු රෝම සාහිත්‍යය බොහෝ විට අපකීර්තියට ලක්වන අතර බොහෝ දුරට නොසලකා හරින අතර මධ්‍යකාලීන ලතින් භාෂාව සාමාන්‍යයෙන් “බල්ලා-ලතින්” ලෙස ඉවත දමන ලදී. ” . කෙසේ වෙතත්, රෝම අධිරාජ්‍යය බිඳ වැටීමෙන් බොහෝ කලකට පසුව, බටහිර යුරෝපීය ශිෂ්ටාචාරයේ ලතින් භාෂාව දිගටම ප්‍රධාන භූමිකාවක් ඉටු කළේය>Catullus (ගීත රචනය සහ ලාලිත්‍ය කවිය, ක්‍රි.පූ. 1 වැනි සියවස)