Bij het begrijpen van de toespelingen in De Odyssee Voordat er wordt verwezen, moet er een verband worden gelegd tussen de lezer en de auteur, die beiden een waardering voor kennis delen.

Een zinspeling is een impliciete of indirecte verwijzing naar een persoon, gebeurtenis of ding. Om bijvoorbeeld te zinspelen op de Ilias, moeten zowel de auteur als het publiek enige kennis hebben van de Ilias.

Hoe toespelingen de Odyssee vormgaven

Allusies geven de Odyssee vorm op een manier die een persoon evalueert In dit geval de beproevingen van Odysseus. Ze tonen de inspanningen van onze held op zijn reis in de Odyssee, van de Slag bij Troje tot zijn terugkeer naar Ithaka. Ze geven de lezers ook een glimp van de gebeurtenissen die Odysseus in het verleden had overwonnen vóór zijn 10-jarige avontuur.

Van de Trojaanse oorlog tot de val van Troje, telkens als er een toespeling wordt gemaakt door de lezer en de auteur, ontstaat er een gedeeld begrip. Zonder de toespelingen zou het toneelstuk zelf een diepere betekenis en impact missen.

Belangrijkste toespelingen in De Odyssee

De meeste toespelingen in De Odyssee verwijzen naar De Ilias, waardoor de twee belangrijkste literaire werken van de toneelschrijver met elkaar worden verbonden. De Ilias schildert de Slag om Troje, de oorlog waar Odysseus zich bij aansluit en de strijd die hij daarin moet leveren.

De Odyssee, beschouwd als zijn vervolg, moet verwijzen naar het eerdere werk om het publiek naar verdere hoogten te leiden. Maar dit is niet zijn enige rol; toespelingen worden ook gebruikt om bepaalde personages en hun eigenschappen in het stuk te karakteriseren, bijvoorbeeld de boog van Odysseus.

Het verhaal van de boog

Een van de toespelingen in De Odyssee die het publiek een diepgaande voorstelling geeft van wie Odysseus was en hoe sterk hij was, wordt getoond in Penelope's hand Dit verhaal volgt Odysseus terwijl hij zijn boog spant en een pijl afvuurt in de richting van 12 bijlen, een prestatie die alleen hij kon leveren.

Dit laat zijn kwaliteiten als oorlogsheld zien en zijn beheersing van het boogschieten, een vaardigheid die hij alleen in Ithaka bezat. Het verhaal van de boog symboliseert Odysseus, het kunnen bespannen van de boog en het uitbeelden van de superioriteit en capaciteiten die alleen Odysseus had, waardoor zijn identiteit onthuld werd.

De boog geeft het publiek ook een idee van Odysseus' oude dagen, en herinnert aan zijn tijd voor de oorlog. Het illustreert Odysseus' politieke autoriteit over Ithaka en dat hij de rechtmatige drager van de boog is, een feit dat de Ithacanen bevestigen met hun heerser.

Het verhaal van de zeepbel brengt onze held Odysseus tot een volledige cirkel De beheersing van de boog is wat hem naar de slag om Troje brengt, wat hem in wezen wegvoert van Ithaka, maar de boog is ook wat hem opnieuw tot koning uitroept.

Zijn reis naar de onderwereld was de moeite waard, want hij kreeg niet alleen een waarschuwing van Tiresias, maar ook advies van zijn moeder, Anticlea. Zij vertelde hem over de gebeurtenissen in Ithaka, waardoor hij vastbesloten was om naar huis te gaan en mee te doen aan de wedstrijd die hem tot koning zou uitroepen.

Soevereine dood en bleke Persephone

Deze zinspeling wordt gebruikt wanneer Odysseus zich op aanwijzing van Circe in de onderwereld waagt Hij krijgt de opdracht om de blinde profeet Teiresias te vinden om kennis op te doen voor een veilige reis naar Ithaka.

Om dit te doen moet Odysseus de profeet oproepen door schapen te doden en een kuil met zijn bloed te vullen. Alle zielen hebben een onverzadigbare affiniteit voor bloed; daarom moet Odysseus elke ziel bestrijden die naar de vloeistof verlangt totdat Tiresias voor hem verschijnt.

Soevereine dood en bleke Persephone zinspelen op zowel de god van de dood, Hades, als zijn vrouw, de meesteres van de onderwereld, Persephone. Het beschrijft Hades als de veeleisende en in zichzelf gekeerde god en Persephone als de godin van de vruchtbaarheid. Het beschrijft ook de urgentie van de situatie waarin Odysseus zich bevindt als hij Teiresias oproept.

Hij gaat tegen de gewoonten in en negeert god en godin volledig tijdens zijn reis naar het noorden.

De hel en zijn toespelingen

De toespelingen in de Onderwereld kunnen worden opgemerkt wanneer Odysseus praat met zijn moeder over zijn "eindeloze ontberingen vanaf de dag dat hij met koning Agamemnon naar Troje vertrok".

Dit zinspeelt op zijn tijd in de Trojaanse oorlog en hoe hij nooit een van de cruciale aanstichters van het conflict is vergeten waar hij zo grif over is uitgetest - een oorlog waar in de Ilias veel over wordt gesproken en waar Odysseus tien jaar lang in heeft gevochten.

Een andere toespeling is te zien wanneer Odysseus het heeft over "Alcmena die de vrouw van Amphitryon was". Zij sliep met Zeus, de hemelgod, en versmolt met hem in liefde, waardoor Heracles, de ruige wil, en het leeuwenhart geboren werden.

Dit verwijst naar het verhaal van de beroemde Hercules waarin Zeus naar Alcmena kwam in de gedaante van haar echtgenoot en met haar sliep om Hercules te baren, de zoon van Zeus en de beroemdste halfgod.

Deze toespeling gaat verder in "de grootmoedige dochter van Creon, getrouwd met de stoere Herakles, de held die nooit werd ontmoedigd", het tragische verhaal van Megara. In haar woede op Zeus vanwege zijn affaire met Alcmena, dreef Hera Herakles tot waanzin, zodat hij zijn vrouw en kinderen vermoordde. Toen Herakles weer bij zijn positieven kwam, begon hij aan zijn reis om zichzelf te reinigen van zijn afschuwelijke daden.

Verbindingen

Homerus verbond De Ilias en De Odyssee met zinspelingen op een manier die onmiddellijk wordt begrepen De zinspelingen in De Odyssee zijn gemakkelijk te herkennen.

Van de tragische ontmoetingen, Odysseus moest de Trojaanse oorlog trotseren tot de helden die voor hen stierven. Homerus' werk in De Odyssee vermeldt De Ilias in verschillende gevallen om het publiek een korte geschiedenis van zijn verleden te geven. Odysseus' rechtszaak voor De Odyssee is een voorbeeld waar Homerus op zinspeelt via Odysseus' gesprek met zijn moeder, Anticlea.

Conclusie

Nu we de toespelingen in de Odyssee en hun belang voor het vormen van de Griekse klassieker hebben besproken, laten we de belangrijkste punten van dit artikel doornemen:

• Een zinspeling is een impliciete of indirecte verwijzing naar een persoon, gebeurtenis of ding en wordt in De Odyssee gebruikt om een verhaal te verbinden met een ander verhaal.
• Om de toespelingen van Homerus te begrijpen, moet het publiek voorkennis hebben van het onderwerp in kwestie.
• Allusies creëren een meer diepgaande en verbonden verhaallijn die het publiek kan begrijpen en die eerdere verhalen verbindt met wat er wordt verteld; ze verbinden het verleden met het heden.
• Het verhaal van de boog zinspeelt op de sterke punten van Odysseus op het gebied van zijn politieke autoriteit en identiteit.
• De boog symboliseert ook zijn tegenhanger, Hercules, in termen van attributen zowel positief als negatief.
• In de hel worden toespelingen gemaakt in discussies over verschillende zielen van de onderwereld en hun achtergrondverhalen.
• De zinspeling creëert een kruisverband tussen de geschiedenis, van Megara tot de Slag om Troje en de strijd die Odysseus moest leveren op zijn thuisreis.
• De toespeling van de soevereine dood en de bleke Persephone verwijst naar de god van de dood en de meesteres van de onderwereld, en dat geeft de urgentie van de taak aan.
• Het is de moeite waard om op te merken dat de zinspeling ook zowel de god van de onderwereld beschrijft als de in zichzelf gekeerde god en de meesteres van de onderwereld als de godin van de vruchtbaarheid.
• Verbindingen die door Homerus zijn gecreëerd verbinden ook De Ilias en de Odyssee met elkaar, waardoor De Odyssee voor achtergrondverhalen op zijn voorganger steunt.

Tot slot zorgen zinspelingen voor een dieper begrip van zowel het plot als het subplot van het toneelstuk. Het boeit en voegt een impact toe aan het publiek die niet resoneert met enig amusement van de auteur. De Odyssee zit vol met zinspelingen die door Homerus zijn toegevoegd om meer begrip te geven van het verleden van onze held en de verhalen die het uitbeeldden.

Ze laten ook de strijd van de held zien en de beproevingen die hij moest doorstaan om de held van vandaag te worden. Zonder zulke toespelingen blijft het publiek in verwarring achter en kan het geen verband leggen met waar de hoofdpersoon vandaan komt en wat hij heeft doorstaan om de held te worden.