در سال 54 پس از مرگ کلودیوس، نرون امپراتور شد و سنکا. همراه با بخشدار پراتوری، سکستوس افرانیوس بوروس) از سال 54 تا 62 پس از میلاد، به عنوان مشاور نرون عمل کرد و تأثیر آرام بخشی بر امپراتور جوان سرسخت و همزمان با جمع آوری ثروت فراوان داشت. با گذشت زمان، سنکا و بوروس نفوذ خود را بر نرون از دست دادند و پس از مرگ بوروس در سال 62 پس از میلاد، سنکا بازنشسته شد و وقت خود را به مطالعه و نوشتن اختصاص داد.

در سال 65 پس از میلاد، سنکا گرفتار پس از توطئه گایوس کالپورنیوس پیسو برای کشتن نرون (همانطور که برادرزاده سنکا، لوکان ) و، اگرچه بعید است که او واقعاً در این توطئه نقش داشته باشد، نرون به او دستور داد تا خود را بکشد. او به پیروی از سنت، چندین رگ را قطع کرد تا خونریزی کند و بمیرد، اگرچه حتی غوطه ور شدن در حمام گرم و زهر اضافی نیز باعث تسریع مرگ طولانی و دردناک نشد. همسرش پومپیا پائولینا سعی کرد با او خودکشی کند اما از او جلوگیری شد.

تمایل سنکا به درگیر شدن در روابط نامشروع با زنان متاهل علیرغم ازدواج طولانی مدتش، و گرایش نسبتاً غیر رواقی او به ریاکاری و چاپلوسی، شهرت او را تا حدودی خدشه دار کرده است، اما او یکی از معدود فیلسوفان محبوب رومی از آن دوره باقی مانده است و، حتی اگر کارش به ویژه اصیل نبود، در ارائه و قابل فهم کردن فیلسوفان یونانی مهم بود.

علاوه بر مقالات فلسفی و بیش از صد نامه در مورد مسائل اخلاقی، آثار سنکا شامل هشت تراژدی، «Troades» («زنان تروا») ، <20 است>«ادیپوس» ، «مدیا» ، «هرکول فورنس» («هرکول دیوانه») , "Phoenissae" ("زنان فنیقی") ، "Phaedra" ، "Agamemnon" و «Thyestes» ، و همچنین طنزی به نام «Apocolocyntosis» (معمولاً به عنوان ترجمه می‌شود. " کدو تنبلی کلودیوس " ). دو نمایشنامه دیگر، «Hercules Oetaeus» ( «Hercules on Oeta» ) و «Octavia» ، از نظر سبک بسیار شبیه نمایشنامه های سنکا هستند، اما احتمالاً توسط یک پیرو.

«ادیپ» از سوفوکل ' اصلی، «آگاممنون» <اقتباس شده است. 18> از Aeschylus اقتباس شده است، و بیشتر موارد دیگر از نمایشنامه ها اقتباس شده اند.اوریپید "Thyestes" ، با این حال، یکی از معدود نمایشنامه های سنکا که به وضوح از یک اصل یونانی پیروی نمی کند، اغلب شاهکار او به حساب می آید. سنکا علیرغم اینکه آثار کلاسیک یونان باستان را تصاحب می‌کرد، هرگز به خود اجازه نمی‌داد که به متون اصلی مقید شود، صحنه‌ها را آزادانه دور انداخته و مرتب کرد و فقط از مطالبی استفاده کرد که مفید می‌دانست. تأثیر شاعرانه ورژیل و اووید همچنین تأثیر مدل‌های قدیمی یونانی آشکار است.

آثار نمایشی او عموماً به شکلی اشاره‌ای (برخی بیش از حد بگوییم) سبک بلاغی، و معمولاً حاوی مضامین سنتی فلسفه رواقی است. مشخص نیست که تراژدی های سنکا (کوتاه تر از درام های قدیمی آتیک، اما به پنج پرده تقسیم شده است و نه سه پرده، و اغلب نشان دهنده عدم توجه مشخص به الزامات فیزیکی صحنه است) فقط برای اجرا نوشته شده اند یا برای بازخوانی خصوصی. نمایشنامه‌های محبوب زمان او عموماً خشن و ناشایست بودند و واقعاً هیچ صحنه عمومی برای تراژدی‌ها باز نبود، که به هر حال شانس کمی برای موفقیت یا محبوبیت داشت.

سنکا به خاطر صحنه‌های خشونت‌آمیزش مشهور است. و وحشت (که در سنت یونان باستان عمداً از آن اجتناب می‌شود)، مانند جایی که ژوکستا رحم خود را در «ادیپوس» می‌شکافد یا جایی که اجساد کودکان در یک ضیافت در <17 سرو می‌شود> "Thyestes" . شیفتگی اوبا سحر و جادو، مرگ و ماوراء طبیعی قرن ها بعد توسط بسیاری از نمایشنامه نویسان الیزابتی تقلید شد. یکی دیگر از ابداعات سنکا، استفاده او از تک گویی و چیزهای دیگر است، که در تکامل درام رنسانس نیز نقش مهمی دارد.

• "Medea"
• "Phaedra"
• "Hercules Furens" ("The Hercules دیوانه")
• "Troades" ("زنان تروا")
• "آگاممنون"
• "ادیپ"
• "آپوکولوسینتوز"
• "Thyestes"
• "Phoenissae" ("زنان فنیقی")

(نمایشنامه نویس تراژیک، رومی، حدود 4 قبل از میلاد - 65 پس از میلاد)

مقدمه