(Lyrisch dichter en satiricus, Romein, 65 - 8 v. Chr.)

Inleiding

Horatius was, samen met Vergil Hij wordt door classicisten beschouwd als een van de grootste en origineelste Latijnse lyrische dichters, gewaardeerd om zijn technische beheersing, zijn beheersing en verfijning, en zijn zachte, beschaafde toon. Naast zijn lyrische of liefdespoëzie schreef hij veel bijtende satires en hymnen.

Quintus Horatius Flaccus (in de Engelstalige wereld bekend als Horatius) werd in 65 v. Chr. geboren in Venusia in Zuid-Italië, als zoon van een bevrijde slaaf die een kleine boerderij bezat en ook als belastinginner werkte. Later verhuisde hij naar Rome, waar zijn vader hem een goede opleiding kon geven, eerst in Rome en daarna in Athene, waar hij Grieks en filosofie studeerde.

Na de moord op Julius Caesar in 44 v. Chr. sloot Horatius zich aan bij het leger, diende onder het generaalschap van Brutus en vocht als stafofficier in de Slag bij Philippi. Hij keerde terug naar Italië in 39 v. Chr., toen er amnestie werd afgekondigd voor degenen die hadden gevochten tegen de zegevierende Octavianus (later Augustus genoemd), maar ontdekte dat het landgoed van zijn vader was geconfisqueerd. Hoewel Horatiusbeweerde tot armoede te zijn vervallen, had hij toch nog de middelen om een levenslange winstgevende aanstelling als schrijver en ambtenaar bij de schatkist te kopen, waardoor hij comfortabel kon leven en zijn poëtische kunst kon beoefenen.

De jonge Horace trok de aandacht van Vergil en hij werd al snel lid van een literaire kring waartoe ook Vergil en Lucius Varius Rufus. Via hen raakte hij goed bevriend met Maecenas (zelf een vriend en vertrouweling van Augustus), die zijn beschermheer werd en hem een landgoed schonk in de Sabijnse heuvels bij het mondaine Tibur. Hij had de brutaliteit om Augustus' aanbod voor een positie als zijn persoonlijke secretaris af te slaan, hoewel hij daardoor niet in ongenade schijnt te zijn gevallen bij de keizer. Hij wordt beschreven alsHoewel hij nooit getrouwd was, had hij een hedonistische neiging en leidde hij toch een actief seksleven en was hij blijkbaar verslaafd aan obscene foto's.

Hij stierf in Rome in 8 v. Chr. op 57-jarige leeftijd en liet zijn nalatenschap na aan keizer Augustus, bij gebrek aan eigen erfgenamen. Hij werd begraven bij het graf van zijn vriend en beschermheer Maecenas.

De overgeleverde werken van Horatius omvatten twee boeken met satires, een boek met epodes, vier boeken met odes, drie boeken met brieven of epistels, en een hymne. Zoals de meeste Latijnse dichters, maken zijn werken gebruik van Griekse maatsoorten, vooral de hexameter en alcaïsche en sapphische strofen.

De "sermones" of satires zijn zijn meest persoonlijke werken, en misschien wel de meest toegankelijke voor hedendaagse lezers omdat veel van zijn sociale satire vandaag de dag nog net zo toepasbaar is als toen. Het waren de eerste gepubliceerde werken van Horatius (het eerste boek met tien satires in 33 v. Chr. en het tweede boek met acht satires in 30 v. Chr.), en ze vestigden hem als een van de grote poëtische talenten van het Augustaanse tijdperk. deIn tegenstelling tot de ongeremde en vaak venijnige satires van Lucilius, sprak Horatius met zachte ironie over fouten en zwakheden die iedereen bezit en onder ogen moet zien.

De "carmina" of odes, gepubliceerd in 23 v. Chr. en 13 v. Chr., zijn echter zijn meest bewonderde werken en werden ontwikkeld als een bewuste imitatie van de korte lyrische poëzie van de Griekse originelen van Pindar , Sappho en Alcaeus, aangepast aan de Latijnse taal. Het zijn lyrische gedichten die gaan over onderwerpen als vriendschap, liefde en de beoefening van poëzie. De epodes, die eigenlijk vóór de odes werden gepubliceerd, in 30 v. Chr., zijn een kortere variatie op de vorm van de odes en vertegenwoordigden een nieuwe versvorm voor de Latijnse literatuur in die tijd.

Na 23 v. Chr. verschoven Horatius' interesses terug naar de discursieve modus van zijn eerdere satires en verkende hij de mogelijkheden van poëtische morele essays, geschreven in hexameter maar in de vorm van brieven, waarbij hij 20 korte epistels publiceerde in 20 v. Chr. Eén daarvan, de "Ars Poetica" ("De kunst van het dichten") wordt meestal als een afzonderlijk werk beschouwd en schetst een theorie over poëzie. De "Carmen Saeculare" ("Lied der Ages") is een hymne in opdracht van keizer Augustus voor de Seculiere Spelen van 17 voor Christus, waarin wordt voorgesteld om de tradities van de verheerlijking van de goden Jupiter, Diana en Venus te herstellen.

Veel Latijnse zinnen uit zijn gedichten zijn nog steeds in gebruik, zoals "carpe diem" ("pluk de dag"), "dulce et decorum est pro patria mori" ("het is zoet en passend om te sterven voor je land"), "nunc est bibendum" ("nu moeten we drinken"), "sapere aude" ("durf wijs te zijn") en "aurea mediocritas" ("gulden middenweg").

• "Carmen Saeculare" ("Lied der Ages")
• "Ars Poetica" ("De kunst van het dichten")
• "Tu ne quaesieris" (Oden, Boek 1, gedicht 11)
• "Nunc est bibendum" (Oden, Boek 1, gedicht 37)