(Λυρικός ποιητής, Έλληνας, περ. 630 - περ. 570 π.Χ.)

Εισαγωγή

Η Σαπφώ ήταν η πεμπτουσία της λυρικής ποιήτριας της αρχαίας Ελλάδας. Αν και το μεγαλύτερο μέρος της ποίησής της έχει χαθεί, ήταν γνωστή και θαυμαζόταν πολύ σε όλη την αρχαιότητα ως μία από τις μεγαλύτερες λυρικές ποιήτριες, και η τεράστια φήμη της έχει διατηρηθεί μέσα από τα σωζόμενα αποσπάσματα.

Η Σαπφώ γεννήθηκε στο ελληνικό νησί της Λέσβου κάποια στιγμή μεταξύ του 630 και του 612 π.Χ. (από τα στοιχεία πολλών διαφορετικών αντικρουόμενων πηγών) και φαίνεται ότι είχε ήδη γίνει αρκετά διάσημη γύρω στο 600 π.Χ. ή λίγο αργότερα. Πολλά από τα βιογραφικά αποσπάσματα που έχουμε καταφέρει να συνθέσουμε είναι παρμένα από τη δική της ποίηση και μπορεί να είναι αναξιόπιστα, αλλά πιθανότατα προερχόταν από αριστοκρατικόΈνας σύγχρονος την περιέγραψε ως "βιολετί μαλλιά, αγνή, χαμογελαστή με μέλι", αλλά ένας άλλος ως "μικρή και σκοτεινή".

Η Σαπφώ έζησε κατά τη διάρκεια μιας περιόδου πολιτικής αναταραχής στη Λέσβο, και φαίνεται ότι εξορίστηκε από τη Λέσβο στη Σικελία κάποια στιγμή μεταξύ 604 και 594 π.Χ., για λόγους που δεν είναι σαφείς (η ίδια η ποίησή της κάνει πολύ λίγες πολιτικές αναφορές). Μπορεί να ήταν παντρεμένη με έναν πλούσιο έμπορο που ονομαζόταν Κερκύλας, και είναι πιθανό ότι είχε ήδη αποκτήσει μια κόρη (πιθανόν να ονομαζόταν Κλέα, από το όνομα της ίδιας της Σαπφώς).Δεν είναι γνωστό με βεβαιότητα, αλλά συχνά θεωρείται ότι αργότερα επέστρεψε στην αγαπημένη της Λέσβο.

Πιστεύεται ότι πέθανε γύρω στο 570 π.Χ., αν και η πρόταση ότι η Σαπφώ αυτοκτόνησε πηδώντας από τους Λευκαδίτικους βράχους από έρωτα για έναν ακτοπλόο που ονομαζόταν Φαών θεωρείται πλέον ψευδής.

Η ποίηση της Σαπφούς επικεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό στο πάθος, το ξεμυάλισμα και τον έρωτα για διάφορα πρόσωπα και φύλα, αν και δεν είναι γνωστό σε ποιο βαθμό η ποίησή της ήταν αυτοβιογραφική. Οι περιγραφές σωματικών πράξεων μεταξύ γυναικών στα έργα της είναι λίγες και υπόκεινται σε συζήτηση, αλλά οι λέξεις "λεσβία" (από το όνομα του νησιού όπου γεννήθηκε) και "σαπφική" ωστόσο ήρθαν να εφαρμοστούν ευρέως σεγυναικεία ομοφυλοφιλία από τον 19ο αιώνα. Η ομοφυλοφιλία κατά τη δική της περίοδο ήταν, ωστόσο, αρκετά διαδεδομένη, ιδίως μεταξύ της ιντελιγκέντσιας και της αριστοκρατίας, και θεωρούνταν μη εξαιρετέα. Φαίνεται σαφές ότι αγαπούσε κάποιες από τις γυναίκες της κοινότητάς της, αν και δεν είναι καθόλου σαφές αν το πάθος αυτό εκφράστηκε σεξουαλικά ή όχι.

Ήταν γνωστή ως η αναγνωρισμένη κύρια συγγραφέας "γαμήλιων τραγουδιών" στην εποχή της. Η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας (η οποία τραγικά κάηκε στην αρχαιότητα) φαίνεται ότι συγκέντρωσε την ποίηση της Σαπφούς σε εννέα βιβλία, αλλά το ποσοστό που σώζεται είναι πολύ μικρό με μόνο ένα ποίημα, το "Ύμνος στην Αφροδίτη" , που σώζεται ολόκληρο, μαζί με τρία άλλα μερικώς ολοκληρωμένα ποιήματα. Η Σαπφώ οργάνωσε μια ομάδα νεαρών μαθητριών της σε "θίασο", μια λατρεία που λάτρευε την Αφροδίτη με τραγούδια και ποίηση, και "Ύμνος στην Αφροδίτη" συντέθηκε πιθανότατα για εκτέλεση στο πλαίσιο αυτής της λατρείας.

Έγραψε σε μια μάλλον δύσκολη και απόκρυφη αιολική ελληνική διάλεκτο (ένας από τους λόγους για τους οποίους το έργο της αντιγράφονταν όλο και λιγότερο όσο περνούσε ο καιρός), αλλά η ποίησή της επαινείται για τη σαφήνεια της γλώσσας και την απλότητα της σκέψης της, περισσότερο από ό,τι για το πνεύμα και τη ρητορική της.

• "Ύμνος στην Αφροδίτη"