Ismene in Antigone is de zus van Antigone Ismene is de jongste dochter van Oedipus en Jocasta en is een loyale maar voorzichtige broer of zus. In tegenstelling tot Antigone is Ismene redelijk en begrijpt ze haar plaats. Uit angst voor Creon doet ze een stapje terug in het gevecht tussen Antigone en Creon, waardoor haar zus om de teugels in handen te nemen en de straf op zich te nemen.

Wie is Carmen in Antigone?

Ismene treedt op als de stem van de rede voor haar zus, Antigone, als ze worstelen om de voorwaarden van Creons decreet te accepteren. Aan het begin van het stuk zien we hoe ze Antigone probeert om te praten en haar vraagt om voor haar leven te vrezen, net als voor dat van Ismene. om toe te geven en niet te rebelleren tegen de wetten van de mens; Haar angst weerspiegelt die van het volk van Thebe, maar om volledig te begrijpen wie zij is als personage en wat haar angsten zijn, moeten we ons verdiepen in de details van het stuk en de gebeurtenissen die zij en haar familie hebben meegemaakt.

Antigone

Het stuk opent met Antigone en Ismene die ruzie maken over het gebrek aan een begrafenis voor hun broer Polyneices. Creon had een wet uitgevaardigd die zou voorkomen dat hun broer een fatsoenlijke begrafenis zou krijgen, en iedereen die het lichaam toch begraaft wordt gestenigd tot de dood. Antigone verwoordt haar plannen om hun broer te begraven ondanks de dreigende dood Ismene aarzelt, bang voor haar leven, en Antigone besluit haar broer alleen te begraven.

Antigone marcheert naar het paleisterrein met de bedoeling Polyneices te begraven, maar wordt daarbij betrapt door de paleiswachten die haar voor haar ongehoorzaamheid naar Creon brengen. Creon veroordeelt haar om levend begraven te worden, tegen een andere wet van de goden ingaan. Ismene, aanwezig in de rechtbank, roept dat ze betrokken is bij de misdaden en zegt dat ook zij van plan was haar broer te begraven. Antigone weerlegt dit en benadrukt dat zij en alleen zij werden gevangen Ismene loopt naar Antigone toe en zegt: "Nee, zus, onteer mij niet, maar laat mij met jou sterven en hem eren die gestorven is". vertelt Ismene dat haar dood genoeg was. Antigone wordt dan naar de grot gebracht waar ze zal worden begraven, in afwachting van haar dood.

Haemon, de verloofde van Antigone en zoon van Creon, pleit voor de vrijlating van zijn geliefde maar wordt geweigerd door de koning van Thebe. Resoluut in zijn liefde voor zijn geliefde, Haemon marcheert naar Antigone om haar te bevrijden. Bij aankomst in de tombe ziet hij Antigone aan haar nek hangen en koud als een lijk - ze had zich van het leven beroofd. Haemon besluit zich van het leven te beroven, radeloos en vol pijn, om zijn liefde naar de onderwereld te volgen.

Tegelijkertijd waarschuwt Tiresias, de blinde profeet Creon dat hij de Goden boos maakte. Hij zag symbolen in een visioen die gelijkstaan aan het vergaren van de toorn van de Goden. Creon probeert Tiresias zijn punt duidelijk te maken, maar Tiresias weerlegt hem en waarschuwt hem voor de tragedie die hem te wachten staat. Na zorgvuldige heroverweging, Creon haast zich onmiddellijk naar de grot waar Antigone gevangen zit. Hij ziet het lijk van zijn zoon en is verstijfd van verdriet. Hij brengt Haemons lichaam terug naar het paleis, maar zijn vrouw pleegt ook zelfmoord.

Antigone en Ismene

Zowel Ismene als Antigone vertegenwoordigen de familiale plicht in het toneelstuk van Sophocles, In tegenstelling tot Antigone lijkt Ismene een stabiel leven en een stabiele psyche te hebben. Ze deelt niet de onbezonnen aard van Antigone, die zich halsoverkop in de armen van een tijger stort.

Ondanks Ismene's toewijding aan haar familie, zijn haar acties niet gelijk aan de offers die Antigone in het stuk heeft gebracht en daarmee, staan voortdurend in de schaduw van haar zus.

De verschillen tussen Antigone en Ismene worden al duidelijk aan het begin van het stuk; Ismene lijkt verlamd door haar identiteit als vrouw, Terwijl Antigone geworteld is in haar overtuigingen en zich bulldozerend een weg baant naar haar versie van gerechtigheid. Ismene is emotioneel, in tegenstelling tot het gepassioneerde karakter van haar zus, en zwicht voor autoriteit. Vanaf het begin van het stuk, Ismene's angst om Creon en zijn wetten uit te dagen Dit bevestigt de verschillende wegen die beide zussen nemen en de contrasterende aard van hun lot. In het stuk zijn we getuige van de hechte relatie tussen de zussen; Ismene's woorden en daden portretteren de liefde en zorg die ze heeft voor Antigone.

Ondanks hun contrasterende karakters en de verschillen die ze delen, houden ze zielsveel van elkaar en zijn ze bereid alles op te offeren om de ander veilig te houden. Dit is te zien in hoe Ismene schreeuwt dat ze betrokken is bij het complot Ismene, de enige levende broer of zus na de dood van Antigone, lijkt aan het eind te verdwijnen; dit komt door haar besef dat ze zonder Antigone.., ze heeft niets meer om voor te leven en verdwijnt zo naar de achtergrond.

Antigone en Ismene stellen een van de centrale thema's van het toneelstuk vast, Sterfelijke wet versus Goddelijke wet. Ismene, bang voor Creons decreet, wijst erop dat de aangenomen wet nu de wet van het land is; dit in tegenstelling tot Antigone's onwrikbare geloof in goddelijkheid. Antigone voelt dat de wetten van de goden zijn belangrijker dan die van mannen en haast zich om deze fout recht te zetten, alle gevolgen ten spijt.

Ismene's karaktereigenschappen

Ismene wordt in het toneelstuk geschreven als een blonde, stralende, volslanke vrouw Ze zou redelijk zijn, haar plaats in de oorlog begrijpen en buigen voor gezaghebbende figuren. Alleen al vanwege deze eigenschap probeert ze Antigone te ontmoedigen en tot rede te brengen, bang voor de dood van haar geliefde zus. Ze is precies het tegenovergestelde van Antigone en fungeert als haar tegenpool. Ismene's toewijding aan haar familie komt tot uiting in haar smeekbede om bij haar zus te zijn in de dood. Antigone weigert Ismene bij haar te laten zijn in de glorie van haar dood, maar wordt zachter als ze het huilen van haar zus overweegt. Ze vertelt haar dat het zou zijn zinloos om te sterven voor iets waar ze niet verantwoordelijk voor was Hun liefde voor elkaar wordt opnieuw geportretteerd in het stuk.

Conclusie:

We hebben het gehad over Ismene en haar betrokkenheid bij het toneelstuk van Sophocles. Laten we eens kijken naar enkele belangrijkste punten in dit artikel:

• Ismene is de jongere dochter van Oedipus en Jocasta, de jongere zus van Antigone en de goedzak van de familie.
• Ismene wordt geschreven als een blonde, stralend mooie vrouw die toegewijd is aan haar familie.
• Ismene staat bekend als emotioneel en angstig voor autoriteit. Ze geeft zich over aan de onderdrukkende wetten van Creon en begrijpt haar plaats in de chaos.
• Ismene lijkt verlamd door haar identiteit als vrouw; ze gebruikt emoties als haar drijfveer en geeft toe aan de gezagsdragers; dit in tegenstelling tot het gepassioneerde karakter van haar zus, Antigone, die actief op zoek is naar gerechtigheid.
• Vanaf het begin van het stuk zien we hoe Ismene de standvastige Antigone van haar rebellieplannen probeert af te brengen en haar smeekt om voor haar leven te vrezen.
• Antigone weigert de plannen om hun dode broer te begraven ondanks Creons bevelen; ze wordt op heterdaad betrapt en wordt veroordeeld tot een levend graf om haar dood af te wachten.
• Ismene huilt terwijl ze smeekt om de schuld en de dood te delen met haar geliefde zus; Antigone wijst dit af omdat ze niet wil dat Ismene sterft voor iets waar zij geen schuld aan had.
• De zussen waren erg toegewijd aan hun familie omdat ze van elkaar hielden en voor elkaar zorgden, de enige familie die ze nog hadden.
• Ondanks de contrasterende karakters van Antigone en Ismene, houden ze veel van elkaar en zijn ze bereid alles op te offeren om de ander te beschermen.
• Door de dood van Antigone realiseert Ismene zich dat ze niets meer heeft om voor te leven; ze heeft geen familie meer die ze de hare kan noemen, want elk lid van haar familie is meegenomen naar de onderwereld, en dus verdwijnt ze naar de achtergrond.

Concluderend, Ismene in Antigone speelt het personage met logica en emoties, Antigone's koppigheid en passie contrasteren. De contrasterende aard van beide zussen brengt evenwicht in het stuk als we de verschillende vertegenwoordigers van het centrale thema van het stuk zien, sterfelijke wetten versus goddelijke wetten. De richting van de ruimte zou zijn veranderd of afgeschrikt zonder onze heldin's contrasterende broer of zus, die het publiek angst en verstand inboezemt.

Ismene geeft het publiek een frisse kijk op wat de burgers van Thebe doormaken; innerlijke onrust. De wetten die hun koning heeft uitgevaardigd staan lijnrecht tegenover die van de goden, maar als ze tegen hem ingaan, staan hun levens op het spel. De chaos en angst die Ismene laat zien Ondanks hun sterke geloof in goddelijkheid en hun toewijding aan familie, kan iemand niet zomaar zijn leven opgeven in de hoop op gerechtigheid, en dit is wat Ismene uitbeeldt.