Sappho 31 is een oud Grieks lyrisch gedicht geschreven door een Griekse dichteres Het is niet alleen een van de belangrijkste stukken van haar werk dat bewaard is gebleven, maar ook een van haar beroemdste.

De meeste vertalers en literatuurwetenschappers zien het gedicht als een ode aan de angst voor aantrekkingskracht en een liefdesbekentenis van een vrouw aan een andere vrouw Daarnaast is Fragment 31 opmerkelijk vanwege de invloed die het heeft gehad op moderne, lyrische poëzieconcepten.

Het gedicht: Fragment 31

Het gedicht is geschreven in het Aeolisch dialect, een dialect gesproken op Sappho's geboorte-eiland Lesbos .

"Die man lijkt me gelijk aan de goden

Wie zit er tegenover je?

En hoort je dichtbij

Liefkozend spreken

En heerlijk lachen, wat inderdaad

Laat mijn hart fladderen in mijn borst;

Want als ik naar je kijk, zelfs voor een korte tijd,

Ik kan niet langer spreken

Maar het is alsof mijn tong gebroken is

En meteen is er een subtiel vuur over mijn huid gegaan,

Ik kan niets zien met mijn ogen,

En mijn oren zoemen

Het koude zweet komt over me, trillend

Grijpt me overal, ik ben bleker

dan gras, en ik lijk bijna

Om gestorven te zijn.

Maar alles moet gedurfd/verdragen worden, want (zelfs een arme man)..."

Het gedicht is veel bediscussieerd door geleerden, waarvan de meeste het gevoel van een vrouw voor een andere vrouw centraal stellen (we zullen veel meer zien in het onderstaande fragment van het gedicht).

Sommige geleerden suggereerden dat het gedicht een bruiloftslied is Sommigen verwierpen echter de indruk dat het een bruiloftslied was, omdat er geen significante aanwijzing is dat Sappho over een huwelijk schreef.

Anderen suggereerden dat de relatie tussen mannen en vrouwen is als een broer-zus relatie. Uit de observatie blijkt dat de twee personages een vergelijkbare sociale status hebben.

Defragment van Sappho's Fragment 31

Lijn 1 - 4:

In de eerste strofe (regel 1 - 4) van het gedicht stelt Sappho ons voor aan haar drie personages: een man, een vrouw en de spreker. De spreker is duidelijk onder de indruk van de man We kunnen dat zien in het eerste vers waar de spreker de man verkondigt "...om gelijk te zijn aan de goden...".

Het moet echter opgemerkt worden dat de man maar één keer genoemd wordt door de spreker. Dit is een indicatie dat de man, hoewel indrukwekkend, eigenlijk niet interessant is voor de spreker.

De goddelijke beschrijving die de spreker aan de man toeschrijft is simpelweg een hulpmiddel dat door de spreker wordt gebruikt om zijn werkelijke bewondering voor het echte object te intensiveren van het gedicht; de persoon die tegenover hem zit en met hem praat. Deze persoon wordt aangesproken als "jij" door de spreker tijdens de hele duur van het gedicht.

Wie is deze tweede persoon tegenover de man? Uit de rest van het gedicht en de beschrijving van de spreker van dit personage kunnen we afleiden dat De persoon tegenover wie de man zit en met wie hij spreekt, is een vrouw.

In de eerste strofe schetst Sappho ook de setting tussen alle personages; de man, de vrouw en de spreker Hoewel er geen specifieke locatie wordt genoemd, kunnen lezers zich een voorstelling maken van de ruimte waarin de personages zich bevinden en hoe de actie van het gedicht zich afspeelt.

Door de beschrijving die de spreker geeft van de man en vrouw uit de verte, Sappho geeft aan dat de spreker de vrouw van een afstand bekijkt Deze afstand vormt de centrale spanning in het gedicht.

De spreker geeft aan dat de man aandachtig luistert naar de vrouw, die de lezer vertelt dat deze nabijheid tussen deze twee personages fysieke en romantische intimiteit metaforisch.

Dit brengt de lezers naar de tweede strofe (regel 5 - 8), die de intense emotie van de spreker voor de vrouw en de emotionele kwelling van de afstand tussen hen .

Regel 5 - 8:

In deze strofe, "jij" (de vrouw) wordt verder beschreven en uiteindelijk wordt de relatie tussen de twee personages, de spreker en de vrouw, onthuld.

Ten eerste gebruikt Sappho bijvoorbeeld sonische beelden, "lief gesproken" en "heerlijk lachen." Deze beschrijvingen van de vrouw geven het geluid aan dat de lezers tijdens het lezen van het gedicht zouden moeten horen, maar worden ook gebruikt om de dierbare gevoelens van de spreker over de vrouw .

In deze strofe kunnen we ook zien dat de spreker zich openstelt over zichzelf en zijn gevoelens voor de vrouwen. Dit is waar de lezers het geslacht van de spreker kunnen identificeren door middel van het vers "...laat mijn hart fladderen in mijn borst..." . Dit vers fungeert als een climax Dit moment is het resultaat van de spanning die is opgebouwd door de afstand tussen de spreker en de vrouw en de voortdurende bewondering in de voorgaande verzen.

In deze strofe is de focus verschoven van de vrouw naar haar eigen leven. objectieve werkelijkheid die tot de man spreekt Ze begrijpt haar gevoelens voor de vrouw en de zin "...zelfs voor een korte tijd..." geeft de lezer aan dat dit niet de eerste keer is dat ze de vrouw ziet. De lezer lijkt dit soort sprakeloosheid te hebben ervaren veroorzaakt door de aanblik van haar geliefde.

Regel 9 - 12:

In deze lijnen ligt de nadruk meer op de liefdeservaring van de spreker Hier benadrukt Sappho de steeds intensere ervaring van de spreker terwijl hij naar zijn geliefde kijkt. De beschrijvingen van de passie van de spreker worden intenser naarmate het gedicht het einde nadert.

We kunnen zien hoe de passie van de spreker intenser wordt door deze zinnen:

• "...tong is gebroken..."
• "...een subtiel vuur heeft over mijn huid gelopen..."
• "...kan niets zien met mijn ogen..."
• "...oren zoemen..."

Sappho gebruikt de zintuigen om te beschrijven hoe de spreker steeds meer overweldigd wordt door haar gevoelens van liefde, zozeer zelfs dat haar lichaam laat het systematisch afweten Beginnend bij haar tastzin, via haar zicht naar haar gehoor.

Deze strofe somt een reeks lichamelijke ervaringen van de spreker op, en het is geschreven op een onsamenhangende manier, waarbij de lezers kunnen zien hoe elk deel van het lichaam van de spreker uit elkaar valt. Deze strofe is het meest dramatische deel van het gedicht en is de ultieme escalatie na de opbouw van onvervulde passie uit de eerdere twee strofen.

De zin "...mijn tong is gebroken..." wordt gebruikt om te beschrijven de spreker begint fysiek achteruit te gaan Sappho gebruikt de tong als onderwerp om de lezers naar de rest van de strofe te brengen. De verslechtering verplaatst zich van de tong naar de huid, ogen en uiteindelijk de oren. Zoals de spreker zegt, elk onderdeel werkt niet meer .

De intense fysieke gevoelens van het verlies van de zintuigen van de spreker in deze strofe fungeert als een manier voor ons om de afzondering van de spreker van de wereld te zien. Ze is volledig los van de wereld. realiteit van wat er om haar heen gebeurt in de buitenwereld. Ze ervaart een vorm van dissociatie of onthechting van haar eigen lichaam en zelf, alsof ze stervende is.

Dit is om aan ons, de lezers, te laten zien, de eenzaamheid en isolatie die de spreker ervaart Bovendien brengt het ons terug naar de afstand die de spreker ervoer in de eerste strofe. Deze afstand wordt nu weerspiegeld in haar relatie met alles in de wereld, inclusief zichzelf.

Regel 13 - 17:

In deze laatste regels, we worden teruggebracht naar de spreker terwijl ze terugkeert naar haar lichaam na het ervaren van een intens moment van dissociatie van haar geliefde (de vrouw), de wereld en zichzelf.

Zwetend van de stress en trillend beschrijft de spreker zichzelf metaforisch als "bleker dan gras" en "lijken bijna te zijn gestorven." Ze ervoer zulke extreme en intense emoties dat ze zich nu bijna dood voelt .

De laatste regel van deze strofe is volgens geleerden de begin van een nieuwe en laatste strofe, die helaas verloren is gegaan Dat betekent dat Sappho niet de bedoeling had dat het gedicht op deze regel zou stoppen, maar dat ze een strofe wilde schrijven waarin de spreker zich verzoent met de situatie.

Helaas zijn de laatste drie regels van het gedicht verloren gegaan in de tijd. Hoewel het gedicht op een cliffhanger blijft hangen Geleerden merkten op dat de spreker zich lijkt af te keren van haar extatische wanhoop en zich in plaats daarvan naar buiten toe lijkt te keren en het risico te nemen de wereld te betreden .

Thema's

Er zijn drie hoofdthema's in dit gedicht, en dat zijn jaloezie, extase en ontkoppeling .

• Jaloezie - vaak aangeduid als Sappho's gedicht over jaloezie Fragment 31 begint met een typische driehoeksverhouding tussen de man, de vrouw en de spreker. Terwijl de spreker haar geliefde van een afstand gadeslaat, begint ze de man te beschrijven die tegenover haar geliefde zit. Hier had het gedicht zich kunnen richten op de jaloezie van de spreker op de man met wie haar geliefde spreekt. Echter, door het gedicht heen, de spreker leek geen interesse te hebben in de man In plaats daarvan kijkt de spreekster intiem naar haar geliefde en richt haar aandacht op haar eigen ervaring van zelfcontext.
• Extase - De Het thema van extase wordt levendig uitgedrukt door de zin "...laat mijn hart fladderen in mijn borst..." waarin Sappho metaforen gebruikt om de fysieke sensatie van een verliefd hart te beschrijven.
• Dissociatie - Dit is de gevoel verwijderd te zijn van de zintuigen van iemands lichaam dat wil zeggen iemands essentie, ziel en/of geest. Dit is precies wat de spreker ervoer als ze heeft het over het afbreken van delen van haar lichaam Dat begint met de tong en gaat verder met haar huid, ogen en oren. Het leidt tot de dissociatieve ervaring die, gezien de context van het gedicht als liefdesgedicht, suggereert dat transcendentie eigenlijk een erotisch engagement met zichzelf is.

Conclusies

Als een van haar meest bewerkte en vertaalde gedichten en een favoriet onderwerp voor wetenschappelijk commentaar, is men het er algemeen over eens dat Fragment 31 is een van Sappho's beroemdste werken .

Het gedicht heeft een enorme invloed gehad op andere dichters, waardoor ze het hebben aangepast in hun eigen werk, bijvoorbeeld, Catullus, een Romeinse dichter, bewerkte het tot zijn 51e gedicht waarin hij zijn muze Lesbia opnam in de rol van Sappho's geliefde.

Andere aanpassingen die gevonden kunnen worden zijn in het werk van een van de oude auteurs genaamd Theocritus, waarin hij verwerkte het in zijn tweede Idylle Hetzelfde geldt voor Apollonius van Rhodos, waar hij het gedicht verwerkte in zijn beschrijving van de eerste ontmoeting tussen Jason en Medea in de Argonautica.

Zoals Sappho het beschrijft, wordt de lichamelijke reactie van het verlangen, dat in het gedicht centraal staat, bijzonder geprezen door geleerden en fans van haar werk. Het gedicht is geciteerd in andere werken, zoals in Longinus' verhandeling over het sublieme waarin het werd geciteerd vanwege de intensiteit van de emotie. Plato, de Griekse filosoof, noemde ook de lichamelijke symptomen van verlangen uitgebeeld in het gedicht in Socrates' toespraken over liefde.