Środki literackie w Antygonie W greckim klasyku Sofoklesa "Antygona" różne urządzenia są wykorzystywane do wykazania się kreatywnością, którą nasz pisarz zamierza przedstawić, dając widzom możliwość głębszego zrozumienia postaci i ich podróży w sztuce. Daje do myślenia i pozwala spojrzeć na to, co ma nadejść.

Przykłady środków literackich w Antygonie

Grecki pisarz nie zawiódł się na metodach tworzenia swojego arcydzieła, od ponadczasowych tematów po symbolikę i aluzje. Niektóre z zastosowanych przez Antygonę środków literackich są następujące.

Działka

Fabuła to sekwencja wydarzeń w opowieści, która przedstawia zamierzoną narrację i pokazuje rozwój fabuły. W Antygonie zaczyna się to od śmierci dwóch braci naszej bohaterki, którzy walczyli o kontrolę nad Tebami, tocząc ze sobą wojnę i ginąc w jej trakcie. Ponieważ obaj zostali pozostawieni jako zwłoki, Następnym w kolejce do tronu był ich wuj, Kreon. Nowo ogłoszony król Teb wydał swój pierwszy wyrok: pochował Eteoklesa i ogłosił Polinikesa zdrajcą, zakazując pochówku jego ciała.

Odmowa pochowania zmarłego brata nie spodobała się naszej bohaterce, Antygonie, która kochała obu swoich braci w równym stopniu. Nie mogła usiedzieć spokojnie, wiedząc, że jej ukochany brat nie żyje. został pozbawiony prawa do pochówku, Jej uparta natura przeszkadza jej w ślepym przestrzeganiu prawa króla, więc decyduje się na wystąpić przeciwko niemu w imię Boskich praw. Wydarzenia, które mają miejsce później, rozwijają losy naszej bohaterki, doprowadzając ją do tragedii i końca greckiego klasyka.

Temat

Temat jest główną ideą lub główna wiadomość przekazywana w utworze pisemnym. W Antygonie główne tematy sztuki można podzielić na dwa.

Prawa śmiertelników a prawa boskie

Temat ten w naturze można przetłumaczyć na współczesny odpowiednik Kościół kontra państwo. W greckim klasyku Sofoklesa widzimy, jak Kreon uchwala prawo, które jest bezpośrednio sprzeczne z tymi bogami. Dekretuje zakaz pochówku człowieka, którego zwiastuje jako zdrajcę, wbrew życzeniom bogów. Bogowie ogłosili, że wszystkie żywe istoty w śmierci i tylko w śmierci muszą zostać pochowane, więc mieszkańcy Teb mocno wierzyli w moc pochówku. Antygona, obywatelka Teb, mocno wierzy w to, że w Tebach nie ma nic złego. jej duchowość z bogami, Zmagając się z obecnymi rządami króla, sprzeciwia się prawom śmiertelników, aby przestrzegać praw bogów i przyjąć karę z podniesioną głową.

Poświęcenie kontra obowiązek

Ten motyw w Antygonie można dostrzec od samego początku dramatu. Antygona zmaga się z rządami Kreona, gdy rozmawia z Ismeną, siostrą Antygony, o tym, co się stało. niesprawiedliwą odmowę pochowania zmarłego brata. Jej oddanie rodzinie i prawom bogów przewyższa jej obywatelskie obowiązki wobec praw śmiertelników, przypieczętowując jej los w grze.

Motywy

Motywy to powtarzające się pomysły w sztuce, które się powtarzają aby rozwinąć konkretną narrację i ustawić nastrój opowieści. W dziele pisanym obrazy są wykorzystywane do stworzenia opisu, który pozwala określić gatunek i scenerię opowieści.W całej sztuce Obrazowanie w Antygonie może być postrzegane od śmierci do brudu; Sztuka nie miała braków, jeśli chodzi o powtarzające się obrazy, więc zbadajmy niektóre z klasycznych motywów.

Śmierć

Od samego początku sztuki Sofoklesa Antygona, historia była przesiąknięta śmiercią. Z prequelu sztuki Edyp Rex, Śmierć była powracającym koszmarem dla naszych bohaterów. Zostało to przeniesione do Antygony, gdzie sztuka rozpoczęła się od śmierci dwóch braci bohaterki i zakończyła się jej śmiercią.

Ślepota

Tejrezjasz nie był jedyną niewidomą postacią w sztuce; nasz antagonista, Kreon, był jednym z nich. Tejrezjasz jest niewidomym prorokiem, który ostrzega Kreona przed jego skrajną pychą i tym, jak może to niezadowolić bogów. Kreon nie zwracał na niego uwagi i kontynuował swoje rządy tyranii Kreon, w swojej pychy, był zaślepiony pychą i dlatego dążył do upadku, odrzucając ostrzeżenia innych.

Aluzje

Aluzje kształtują klasykę Sofoklesa w sposób, który pozwala naszemu pisarzowi na stworzyć dynamikę, która przyciąga publiczność, Sofokles wykorzystuje to urządzenie literackie w Antygonie, aby odnieść się do swojej poprzedniej pracy i innych klasyków, aby wywoływać głębsze emocje i połączenia do publiczności.

Przykładem tego jest śmierć Antygony i jej kochanka; tragedia umierania z miłości może nawiązywać do klasycznego Romea i Julii Szekspira. Ta słynna w tamtym czasie aluzja pozwala widzom dostrzec śmierć naszej bohaterki i jej kochanka, podobnie jak w przypadku Romea i Julii. Wywołuje to ten sam smutek, który odczuwali po śmierci Romea i Julii, z Antygoną i Hajmonem.

Symbolika

Symbolizm to artystyczna imitacja, która wykorzystuje metoda ujawniania prawd lub stanów. W Antygonie użycie symboli może być postrzegane jako przewodnik prowadzący widzów do lepszego zrozumienia naszych postaci i elastyczności w interpretacjach. Doskonałym tego przykładem jest nagrobek. Na pierwszy rzut oka nie ma to większego znaczenia dla fabuły, ale przyjrzyj się bliżej i skup się na Kara Antygony za pochowanie brata.

Gdy Antygona grzebie swojego brata, zostaje złapana przez pałacowych strażników i jest przyprowadzony do Kreona w celu ukarania. Zostaje pochowana w jaskini przeznaczonej dla zmarłych za swoje przewinienia i umiera również w schronie. Antygona pokazała opór Kreona i sprawia, że widać, że nie jest wobec niego lojalna. Jest całkowicie oddana swojemu bratu i woli bogów, subtelnie sugerując swoją lojalność wobec zmarłych zamiast obecnego króla Teb. Dzięki temu, została pogrzebana żywcem Kreon uważa to za odpowiednią karę dla grzesznicy, która odwróciła się od żywych i pobiegła w stronę zmarłych.

Dla bogów nagrobek jest grzechem przeciwko Zeusowi. Kreon odmówił uszanowania woli bogów, aby pochować zmarłych, odmawiając pochowania ciała Polinejkesa, a następnie poszedł, aby zhańbić ich jeszcze raz, kiedy pochował Antygonę, Z tego powodu tragedia uderza w Kreona w postaci śmierci zarówno jego syna, jak i żony. Ta przenośnia w Antygonie pozwala Sofoklesowi wyjść poza dosłowne znaczenie słów, aby przekazać wiadomość lub punkt widzenia.

Metafory

Metafory w Antygonie są następujące używane dla efektu retorycznego i zapewnienia jasności Na przykład, gdy Antygona została przyłapana na grzebaniu brata, strażnicy pałacowi porównali ją do hieny, "Tam jest, czepia się jak hiena". Sugeruje to, że Antygona była podobna do dzikiego zwierzęcia, szalonego w swojej dzikiej próbie przeciwko Creonowi i niecywilizowanego w sposobie działania, odwracając w ten sposób uwagę publiczności i strażników od jej rzeczywistej pozycji - królewskiej.

Ten przenośny język w Antygonie pozwala widzom lepiej zrozumieć sytuację Na przykład, gdyby strażnicy powiedzieli: "Tam jest, wyrywając pazury", znaczenie ich słów zostałoby całkowicie utracone, w przeciwieństwie do: "Tam jest, wyrywając pazury jak hiena." Porównanie Antygony do hieny oświetla publiczność tym, jak się zachowuje i jak postrzegają ją inne postacie.

Wnioski:

Rozmawialiśmy już o różnych środkach literackich występujących w greckim klasyku Sofoklesa, a teraz przejdźmy dalej główne punkty, które omówiliśmy:

• Sofokles wykorzystuje środki literackie, aby wykazać się kreatywnością i pozwolić widzom na nawiązanie głębszych więzi z bohaterami swojej sztuki.
• Fabuła służy do tworzenia narracji i przedstawiania wydarzeń w historii.
• Temat jest używany do przedstawienia głównych idei gry i można go podzielić na dwa: prawo śmiertelne kontra prawo boskie oraz obowiązek kontra poświęcenie.
• Motywy to powtarzające się tematy, które wykorzystują obrazy do przedstawienia intencji i nastroju opowieści.
• Aluzje są używane do kształtowania klasyki, aby umożliwić pisarzowi stworzenie dynamiki, która urzeka publiczność, pozwalając na swobodną ekspresję.
• Aluzje są również wykorzystywane do wywoływania głębszych emocji i relacji z publicznością.
• Symbolika zapewnia swobodę w różnych interpretacjach dzieła
• Metafory wyjaśniają ukryte podobieństwa między dwoma ideami, umożliwiając ich porównanie i zrozumienie.

Podsumowując, Sofokles używa środków literackich do swobodnego wyrażania swoich intencji i zmaksymalizować kreatywność Dzięki różnym zabiegom literackim umieszczonym w określonym miejscu, autor pozwala widzom na głębsze zrozumienie sztuki i jej fabuły. wywołuje jeszcze więcej niesamowitych emocji.

Przykładem tego jest aluzja do śmierci Antygony i Hajmona. Śmierć kochanków wymyka się spod kontroli. tragiczne zakończenie klasyki Szekspira, Tak więc emocje wywołane tragicznym końcem Romea i Julii przenoszą się na śmierć Antygony i Hajmona.