مناندر در طول یک کار حرفه ای نویسنده بیش از صد کمدی بود. حدود 30 سال طول کشید و اولین فیلم "The Self Tormentor" (اکنون گم شده) را در سن حدود 20 سالگی تولید کرد. او هشت بار در جشنواره نمایشی Lenaia جایزه گرفت، که فقط با هم عصرش رقابت می کرد. فیلیمون. رکورد او در مسابقات معتبرتر شهر Dionysia ناشناخته است، اما ممکن است به طور مشابه تماشایی بوده باشد (ما می دانیم که «Dyskolos» در سال 315 پیش از میلاد در Dionysia جایزه گرفت).<نمایشنامه های او بیش از 800 سال پس از مرگش جایگاهی در ادبیات استاندارد اروپای غربی داشت، اما در مقطعی دست نوشته های او از بین رفت یا از بین رفت، و تا پایان قرن نوزدهم، همه چیزهایی که از آن شناخته شده بود. مناندر قطعاتی بود که توسط نویسندگان دیگر نقل شد. با این حال، مجموعه ای از اکتشافات در مصر در قرن بیستم تعداد نسخه های خطی موجود را به طور قابل ملاحظه ای افزایش داده است، و ما اکنون یک نمایشنامه کامل داریم، «Dyskolos» («Grouch») ، و چند قطعه طولانی از نمایشنامه هایی مانند «داوری» ، «دختری از ساموس» ، «دختر قد کوتاه» و قهرمان» .

او از ستایشگران و مقلدان اوریپیدس بود که در تحلیل احساسات و مشاهده دقیق زندگی عملی به او شبیه است. در فضای سیاسی متشنج پس از فتح مقدونیه، کمدی یونانی از طنز متهورانه شخصی و سیاسی آریستوفان به سمت موضوع امن تر و پیش پا افتاده تر به اصطلاح کمدی جدید فاصله گرفته بود. مناندر به‌جای طرح‌های افسانه‌ای یا تفسیرهای سیاسی، از جنبه‌های زندگی روزمره به عنوان موضوع نمایشنامه‌هایش (معمولاً با پایان‌های خوش) استفاده می‌کرد و شخصیت‌های او پدران سخت‌گیر، عاشقان جوان، برده‌های حیله‌گر، آشپز، کشاورز و غیره بودند که به گویش معاصر صحبت می‌کردند. . او به طور کامل از گروه کر سنتی یونانی صرف نظر کرد.

او همچنین از نظر علاقه به اصول اخلاقی و بسیاری از اصول او (مانند "مالکیت دوستان مشترک است"، کسانی که خدایان آنها را دوست دارند، در جوانی می میرند» و «ارتباطات شیطانی اخلاق نیکو را فاسد می کند») ضرب المثل شد و بعداً جداگانه جمع آوری و منتشر شد. با این حال، برخلاف اوریپید ، مناندر تمایلی به توسل به ابزارهای نقشه مصنوعی مانند "deus ex machina" برای حل و فصل نقشه‌های خود نداشت. و او برای سوق دادن کمدی به سمت نمایش واقعی تری از زندگی انسان بسیار تلاش کرد. با این حال، او بالاتر از اتخاذ سبک بداخلاق نبوداز آریستوفان در بسیاری از نمایشنامه‌هایش، و برخی از موضوعات او شامل عشق جوان، حاملگی‌های ناخواسته، خویشاوندان از دست رفته طولانی مدت و انواع ماجراجویی‌های جنسی بود. او توسط برخی از مفسران به سرقت ادبی متهم شده است، اگرچه در آن زمان بازنگری و تغییرات در مضامین قبلی رایج بود و به عنوان یک تکنیک عمومی پذیرفته شده نمایشنامه نویسی در نظر گرفته می شد. بسیاری از نمایشنامه نویسان بعدی رومی، مانند ترنس و پلاتوس، از سبک مناندر تقلید کردند. بازگشت به بالای صفحه

• "Dyskolos" ("The Grouch")

(نمایشنامه نویس طنز، یونانی، حدود 342 - حدود 291 پ.م.)

مقدمه