جامعه یونان باستان تاکید قابل توجهی بر ادبیات داشت و به عقیده بسیاری، کل سنت ادبی غربی آغاز شد ، با اشعار حماسی از هومر .

علاوه بر اختراع اشکال حماسی و غزلی شعر، هرچند، یونانیان اساساً مسئول <1 نیز بودند>اختراع درام ، و آنها شاهکارهایی از تراژدی و کمدی تولید کردند که هنوز هم تا به امروز جزو دستاوردهای درام به حساب می آیند. قبلاً توسط نویسندگان یونان باستان مورد بحث و گلدوزی قرار نگرفته است.

اشعار حماسی منسوب به هومر معمولاً اولین اثر باقی مانده از ادبیات غرب در نظر گرفته می شوند و آنها غول هایی در تاریخ باقی مانده اند. قانون ادبی به دلیل ترسیم ماهرانه و واضح آنها از جنگ و صلح، شرف و رسوایی، عشق و نفرت.

هسیود یکی دیگر از شاعران یونانی بسیار اولیه و اشعار تعلیمی او بود. گزارشی سیستماتیک از اساطیر یونانی ، اسطوره های آفرینش و خدایان، و همچنین بینشی از زندگی روزمره کشاورزان یونانی آن زمان را به ما ارائه دهید.

افسانه ها از ازوپ نماینده ژانر جداگانه‌ای از ادبیات است که با هیچ‌یک دیگر ارتباطی ندارد و احتمالاً از یک سنت شفاهی ایجاد شده است که به قرن‌ها قبل بازمی‌گردد.

Sappho و بعداً Pindar نشان دهنده،به طرق مختلف آنها، آپوتئوز غزلیات یونانی .

اولین نمایشنامه نویس شناخته شده یونانی Thespis بود، برنده اولین مسابقه تئاتری که در قرن ششم قبل از میلاد در آتن برگزار شد. Choerilus، Pratinas و Phrynichus نیز تراژدی‌نویس‌های اولیه یونانی بودند که هرکدام دارای نوآوری‌های متفاوتی در این زمینه بودند. از نمایشنامه نویسان بزرگ یونانی ، و اساساً آنچه را که ما به عنوان درام می پنداریم در قرن پنجم قبل از میلاد ابداع کرد (در نتیجه ادبیات غرب را برای همیشه تغییر داد) با معرفی دیالوگ و شخصیت های متقابلش در نمایشنامه نویسی.

<. 5> سوفوکل به توسعه ماهرانه کنایه به عنوان یک تکنیک ادبی اعتبار داده شده است، و آنچه را که مجاز تلقی می شد گسترش داد. در نمایشنامه.

اوریپید ، از سوی دیگر، از نمایشنامه های خود برای به چالش کشیدن هنجارها و آداب و رسوم اجتماعی آن دوره استفاده کرد (یک مشخصه از بسیاری از ادبیات غرب برای 2 هزاره بعدی)، انعطاف پذیری حتی بیشتر در ساختار نمایشی ارائه کرد و اولین نمایشنامه نویسی بود که شخصیت های زن را به هر میزانی توسعه داد. کمدی قدیمی ایده ما را تعریف کرد و شکل داد، در حالی که تقریباً یک قرن بعد، مناندر لباس را بر تن کرد و تسلط یافت. ژانر کمدی جدید آتنی .

پس از مناندر،روح خلقت دراماتیک به دیگر مراکز تمدن مانند اسکندریه، سیسیل و روم منتقل شد. برای مثال، در قرن سوم پیش از میلاد، آپولونیوس رودس یک شاعر حماسی یونانی هلنیستی مبتکر و تأثیرگذار بود.

پس از قرن سوم پیش از میلاد، ادبیات یونان نسبت به اوج قبلی خود رو به افول گذاشت، اگرچه نوشته‌های ارزشمند زیادی در زمینه‌های فلسفه، تاریخ و علم همچنان در سراسر یونان هلنیستی تولید می‌شد.

در اینجا نیز باید اشاره مختصری کرد. از یک ژانر کمتر شناخته شده ، ژانر رمان باستانی یا داستان منثور. پنج رمان یونان باستان برجای مانده که مربوط به قرن دوم و سوم پس از میلاد می باشد، «Aethiopica» یا «داستان اتیوپی» هستند. توسط Heliodorus of Emesa ، "Chaereas and Callirhoe" از Chariton ، " داستان افسسی» توسط گزنوفون افسوسی ، «لوسیپ و کلیتوفون» نوشته آشیل تاتیوس و «دافنیس و کلوئه» نوشته لونگوس .

علاوه بر این، رمان کوتاهی با منشأ یونانی به نام «آپولونیوس، پادشاه of Tyre" ، که قدمت آن به قرن سوم میلادی یا قبل از آن می رسد، تنها به زبان لاتین به ما رسیده است، به این شکل که در قرون وسطی بسیار رایج شد.

نویسندگان اصلی:

• هومر (شاعر حماسی، قرن هشتم پیش از میلاد)

• هسیود (شاعر تعلیمی، هشتمقرن پیش از میلاد)

• ازوپ (افسانه‌نویس، قرن هفتم تا ششم پیش از میلاد)

• سافو (شاعر غنایی، قرن هفتم - ششم پیش از میلاد)

• پیندار (شاعر غزل، قرن ششم - پنجم پیش از میلاد)

• ایسخلوس (نمایشنامه‌نویس تراژیک، قرن ششم - پنجم قبل از میلاد)

• سوفوکلس (نمایشنامه‌نویس تراژیک، قرن پنجم پیش از میلاد)

• اوریپیدس (نمایشنامه نویس تراژیک، قرن 5 ق. )

• مناندر (نمایشنامه نویس کمیک، قرن چهارم تا سوم پیش از میلاد)

• آپولونیوس رودس (شاعر حماسی، قرن سوم پیش از میلاد)

آیه یونانی

آیه یونانی اولیه (مانند «ایلیاد» هومر و «اودیسه») ماهیت حماسی داشت ، شکلی از ادبیات روایی که زندگی و آثار یک فرد یا گروه قهرمان یا اسطوره ای را بازگو می کرد. متر سنتی شعر حماسی هگزامتر داکتیلیک است که در آن هر سطر از شش فوت متریک تشکیل شده است، که پنج سطر اول می تواند داکتیل باشد (یکی بلند و دوتا هجاهای کوتاه) یا اسپوندی (دو هجای بلند)، با آخرین پای همیشه اسپوندی. بنابراین ریتم رسمی در سراسر شعر ثابت است و در عین حال از سطری به سطر دیگر متفاوت است، به خاطر سپردن آن آسان تر می شود، در حالی که از یکنواخت شدن آن جلوگیری می کند (اشعار حماسی اغلب بسیار طولانی هستند).

شعر تعلیمی ، مانندآثار هزیود، بر ویژگی های آموزشی و آموزنده در ادبیات تأکید داشت و هدف اصلی آن لزوماً سرگرمی نبود.

برای یونانیان باستان، غزل به طور خاص به معنای شعری بود که با لیر، معمولاً شعر کوتاهی است که احساسات شخصی را بیان می کند. این اشعار خوانده شده به بندهایی تقسیم می شدند که به strophes (خوانده شده توسط گروه کر در حالی که از راست به چپ در سراسر صحنه می رفت)، ضد استروف (خوانده شده توسط گروه کر در حرکت بازگشتی خود از چپ به راست) و اپودها (قسمت پایانی که توسط گروه کر ثابت در صحنه مرکزی خوانده می شود، معمولاً با طرح قافیه متفاوت و ساختار).

غزلیات عموماً به موضوعات جدی می‌پردازند، با استروف و پادستروف از دیدگاه‌های متفاوت، اغلب متضاد، به موضوع می‌نگرند و دوره به سطح بالاتری می‌رود. مسائل زیربنایی را ببینید یا حل کنید.

مرثیه نوعی غزل بود که معمولاً با فلوت همراه بود تا غنن، ماهیتی سوگوارانه، مالیخولیایی یا گلایه آمیز داشت. دوبیتی های مرثیه معمولاً از یک خط هگزامتر داکتیلیک و به دنبال آن یک خط پنج متری داکتیلیک تشکیل می شد.

مرثیه ها غزلیاتی بودند در موضوعات روستایی، معمولاً بسیار رمانتیک و ماهیت غیرواقعی داشتند.

تراژدی یونانی

تراژدی یونان به طور خاص توسعه یافت در منطقه آتیکا در اطراف آتن در قرن ششم یا قبل از آن . تئاتر کلاسیک یونان تنها توسط مردان نوشته و اجرا می‌شد که شامل تمام بخش‌های زنانه و گروه کر می‌شد. نمایشنامه‌نویسان معمولاً موسیقی را نیز می‌ساختند، رقص‌ها را طراحی می‌کردند و بازیگران را کارگردانی می‌کردند.

درام‌های بسیار اولیه فقط شامل Chorus (نماینده گروهی از شخصیت‌ها) و سپس یک گروه کر در تعامل با یک بازیگر نقابدار ، که روایتی را به صورت شعر می خواند. گروه کر بخش عمده ای از نمایشنامه را ارائه کرد و مضامین را به صورت شاعرانه بیان کرد.

آیسخلوس با استفاده از دو بازیگر نقابدار و همچنین گروه کر که هرکدام نقش های متفاوتی را در طول دوره بازی می کردند، هنر را متحول کرد. قطعه ای که درام صحنه سازی شده را آنطور که ما می شناسیم امکان پذیر می کند. سوفوکل سه یا چند بازیگر را معرفی کرد و پیچیدگی بیشتری را به وجود آورد.

این یک هنر به شدت سبک (نه طبیعت گرایانه) بود: بازیگران نقاب می پوشیدند و اجراها در آن گنجانده می شد. آهنگ و رقص نمایشنامه‌ها عموماً به صحنه‌های مجزا یا صحنه‌های مجزا تقسیم نمی‌شدند و اگرچه کنش بیشتر تراژدی‌های یونانی به یک دوره بیست و چهار ساعته محدود می‌شد، زمان ممکن است به شیوه‌ای غیر طبیعی سپری شود. طبق قرارداد، کنش‌های دور، خشونت‌آمیز یا پیچیده مستقیماً نمایش داده نمی‌شدند، بلکه خارج از صحنه رخ می‌دادند، و سپس توسط یک پیام‌آور روی صحنه توصیف می‌شدند.ساختار که در آن صحنه‌های دیالوگ ( "اپیزودها" ) با آهنگ‌های کرال ( "stasimon" ) متناوب می‌شوند، که ممکن است خود به دو بخش تقسیم شوند یا نباشند ( "استروف" و "ضد استروف" ). اکثر نمایشنامه ها با مونولوگ یا "پرولوگ" باز می شدند، پس از آن گروه کر معمولاً با اولین آهنگ کرال به نام "پارادوس" وارد می شد. صحنه پایانی «خروج» نامیده شد.

در قرن پنجم، جشنواره سالانه نمایش آتن ، معروف به Dionysia (به افتخار خدای تئاتر، دیونیسوس) به یک رویداد دیدنی تبدیل شده بود که چهار تا پنج روز به طول انجامید و بیش از 10000 مرد آن را تماشا کردند. در هر سه روز، سه تراژدی و یک نمایشنامه طنز (کمدی سبک با مضمونی اسطوره ای) نوشته یکی از سه تراژدی نویس از پیش انتخاب شده و همچنین یک کمدی از یک نمایشنامه نویس کمدی ارائه می شد که در پایان آن نمایشنامه داوران جوایز اول، دوم و سوم را اعطا می کنند.

لنایا جشنواره سالانه مذهبی و نمایشی مشابهی در آتن بود ، اگرچه اعتبار کمتری داشت و فقط برای شهروندان آتنی آزاد بود و بیشتر در کمدی تخصص داشت.

کمدی یونانی

کمدی یونانی به طور متعارف به سه دوره یا سنت تقسیم می شود: کمدی قدیمی ، کمدی میانی و کمدی جدید .

کمدی قدیمی مشخصه بسیار موضوعی استطنز سیاسی ، که به طور خاص برای مخاطبانش طراحی شده است، اغلب با استفاده از نقاب های فردی و اغلب بی احترامی بداخلاقی نسبت به انسان ها و خدایان، چهره های عمومی خاص را مورد تحقیر قرار می دهد. امروزه تا حد زیادی در قالب یازده نمایشنامه بازمانده از آریستوفان باقی مانده است. ریتم های متریک کمدی قدیمی به طور معمول ایامبیک، تروکائیک و ضد درد هستند.

کمدی میانی تا حد زیادی از بین رفته است (یعنی فقط قطعات نسبتا کوتاهی وجود دارد. حفظ شده است).

کمدی جدید بیشتر بر شخصیت های سهام تکیه داشت ، به ندرت سعی می کرد جامعه ای را که توصیف می کرد انتقاد یا بهبود بخشد، و همچنین عشق را معرفی کرد. علاقه به عنوان عنصر اصلی در درام امروزه عمدتاً از قطعات پاپیروس قابل توجه مناندر شناخته شده است.

عناصر اصلی یک کمدی parodos (ورودی گروه کر، آواز خواندن یا آواز خواندن بود. آیات)، یک یا چند parabasis (که در آن گروه کر مستقیماً مخاطب را مورد خطاب قرار می دهد)، آگون (مناظره رسمی بین قهرمان و آنتاگونیست، اغلب با نقش قاضی گروه کر) و قسمت‌ها (گفتگوی غیررسمی بین شخصیت‌ها، معمولاً در سه‌مجموعه ایامبیک).

کمدی‌ها عمدتاً در جشنواره Lenaia در آتن به نمایش درآمدند، جشنواره‌ای مذهبی و نمایشی سالانه مشابه با معتبرتر Dionysia، اگرچه در سال‌های بعد کمدی‌ها نیز در دیونیزیا به صحنه رفتند.