cindroj,

5

quandoquidem fortuna mihi tete abstulit ipsum.

ar la sorto forprenis de mi vin mem

6

heu miser indigne frater adempte mihi,

ve, mia frato, tiel kruele forŝirita de mi!

7

nunc tamen interea haec, prisco quae more parentum

Tamen nun dume prenas ĉi tiujn oferojn, kiuj laŭ la kutimo de niaj patroj

8

tradita sunt tristi munere ad inferias,

estas transdonitaj — malĝoja omaĝo — por funebra ofero;

9

accipe fraterno multum manantia fletu,

prenu ilin, malsekigitajn per multaj larmoj de frato,

10

atque in perpetuum, frater, aue atque uale.

kaj por ĉiam, ho mia frato, saluton kaj adiaŭon!

Antaŭa Carmentributo laŭ Katulo . Li ofertas ilin, malseka pro siaj larmoj, al sia frato en linio naŭ. Tiam, en linio 10, li ofertas sian fraton "hajlon kaj adiaŭon" eterne.

Tiu elkora poemo eĉ pli malĝojigas la bildoj de Katulo parolanta al la cindro de sia mortinta frato. Katulo ne ŝajnas esti konsolita per la ritoj de la entombigo kaj la oferoj kiuj estis faritaj. Ritoj ofte alportas iom da fino al la pluvivantoj . Bedaŭrinde, Katulo ekkomprenas ke lia frato neniam parolos al li denove. La "hajlo kaj adiaŭo" estis la fina adiaŭo, kiu daŭros eterne. La fermo eble estos tie, sed Katulo ankoraŭ estas plenigita de malĝojo.

Tiu funebra poemo montras kiom multe Katulo amas sian fraton kaj sopiros lin . Tamen, ekzistas alternativa signifo al la poemo kiu forigas la funebron kaj doloron. La dua signifo de la poemo estas pripenso pri la epopeo, la Odiseado . En ĉi tiu legado, la parolanto estas Odiseo, kiu ja vojaĝis tra teroj kaj maroj. En la Odiseado, unu el liaj amikoj kiuj mortis defalante de tegmento. Ĉu Katulo povus enkanaligi la amon de Odiseo al siaj ŝipkamaradoj, kiuj estis kiel liaj fratoj?

La ŝipkamarado, kiu mortis ĉe la palaco de Circe, estas Elpinor . En la Odiseado, Odiseo enriskiĝas en la Submondon. Tie, li vidas Elpinor kiu demandas esti entombigita. Li defalis de la tegmento ĉe la palaco de Circe kaj li restasneentombigita . Tio estas ofendo al la dioj, ĉar ili sentis ke estis grave prizorgi la mortintojn donante al ili taŭgajn funebrajn ritojn. Odiseo ja revenas al Aeaea. Li elfaras la entombigritojn por Elpinor, kiuj inkludas kremaci lin kaj lasi signon por liaj cindro.

La poemo povus esti Odiseo parolanta al Elpinor post kiam li plenumis la kremacion kaj aliajn funebrajn ritojn. Kelkaj aliaj antikvaj herooj, kiel Eneo kaj Heraklo, vojaĝis super multaj teroj kaj maroj. Sed, ĉi tiu momento de malĝojo por mortinta frato ŝajnas taŭga nur por Odiseo, kiu malgraŭ multaj difektoj, ja ege zorgis pri sia skipo.

Catellus havas manieron kun vortoj, kiu evidentiĝas en ĉi tiu poemo. La angla traduko estas bela per si mem. Sed, la melodia kvalito de la origina latina ne povas esti aprezita de legantoj, kiuj ne komprenas la arkaikan lingvon . La vortoj estas simplaj, kio faras ilin tiel potencaj. En la latina kaj la angla, la fina linio de la poemo estas kaj saluto kaj adiaŭo. Hajlo estas la saluto, kiu estas latine por ave. Do en la latina, la fina linio estas ave et vale. La poezia kvalito estas facile videbla en la latina . Kiel aliaj antikvaj literaturaj verkoj, la poemo ja revenigas la fraton por la mallonga tempo necesa por legi la poemon. Konsideru Aĥilon, kiu reviviĝas ĉiun fojon kiam iu legas Iliadon. Katulo kaj lia frato, aŭ Odiseo kajlia ŝipkamarado vivu eterne per ĉi tiu poemo. Ĉi tio estas perfekta poemo por legi ĉe entombigoj, do legantoj povus esti diranta hajlon kaj adiaŭon por ĉiam, same kiel antaŭdiris Katulo en linio 10.

La brileco de Katulo ne povas esti troigita en ĉi tiu analizo . Li parolas pri la doloro kaj malĝojo de funebro, sed li ankaŭ parolas pri la espero saluti amaton per poezio. Sen la poemo, la frato de Katulo estus forgesita antaŭ miloj da jaroj . Estas facile vidi kial Katulo 101 fariĝis ŝatata poemo por tiom da multaj. Legado de ĉi tiu poemo donas al iu ajn, kiu spertis la morton de amato, vortojn por diri kaj emociojn por senti. Ĝi ankoraŭ estas rilatigebla.

Karmeno 101

Linio	Latina teksto	Angla traduko
1	MVLTAS per gentes et multa per aequora uectus	Vagado tra multaj landoj kaj super multaj maroj
2	aduenio havas miseras, frater, ad inferias,	Mi venas, mia frato, al ĉi tiuj malĝojaj obsekioj,
3	ut te postremo donarem munere mortis	por prezenti al vi la lastan guerdon de morto,
4	et mutam nequiquam alloquerer cinerem.	kaj parolu, kvankam vane, al via silento