Katharsis in Antigone lijkt voor het ongetrainde oog afwezig, maar zoals Aristoteles zegt: "Catharsis is de esthetische vorm van een tragedie", en niets is tragischer dan de reis van Antigone. De verschillende doden die we hebben gezien in de prequel en de wendingen hebben ons allemaal nieuwsgierig gemaakt naar het derde deel van de klassieker van Sophoclean.

Catharsis in de Griekse tragedie

Catharsis, ook bekend als de zuivering of zuivering van emotie, is een bijvoeglijk naamwoord gebruikt door Aristoteles om te beschrijven hoe tragedies intense emoties oproepen bij de toeschouwers. Opgericht door de Grieken, zijn tragedies gemaakt om iemands gevoelens te beroeren, terreur of medelijden op te wekken, het publiek achterlatend met niets dan opluchting zodra de intensiteit van het werk van de toneelschrijver is voltooid.

Het doel? Je ziel reinigen om ruimte maken voor zelfrealisatie. Maar hoe beïnvloedt dit Sophocles' verhaal? In zijn klassieker Antigone is het verhaal van onze heldin doorspekt met tragedie, maar we moeten het stuk doornemen om dit beter te begrijpen.

Andere Griekse drama's uit de oudheid met catharsis zijn onder andere Oedipus Rex, de prequel van Antigone, en Shakespeare's klassieker Romeo en Julia.

Antigone

Vanaf het begin van het stuk is Sophocles' verhaal doorzeefd met de dood. Het verhaal begint met de dood van Antigone's jongere broers, die om de troon vochten en een oorlog veroorzaakten die onvermijdelijk eindigde in de ondergang van de jongemannen. Koning Creon, die de troon overnam, weigerde de begrafenis van één van Antigone's broers, Polyneices.

Hij werd een verrader genoemd omdat hij oorlog voerde in het huis waar hij zo bitter van was weggestuurd. Antigone, een vroom gelovige in de goddelijke wet, Ze uit haar frustratie aan haar zus Ismene, die weigert Antigone's liaison te helpen uit angst om te sterven. Antigone besluit te begraven hun broer zonder Ismene's hulp en wordt gevangen genomen door de paleiswachten die haar naar Creon brengen.

Eenmaal gevangen, Creon veroordeelt Antigone tot een graf om haar dood af te wachten. Als Ismene dit hoort, smeekt ze Creon om de zussen hetzelfde lot te laten ondergaan. Antigone weerlegt dit en smeekt Ismene om te blijven leven.

Haemon, de minnaar van Antigone, marcheert naar zijn vader, Creon, om Antigone's vrijheid te eisen Hij besluit naar de grot te snellen om haar zelf te bevrijden, maar hij was te laat toen hij Antigone's lichaam vond, hangend aan het plafond. Radeloos en in verdriet, besluit hij haar te volgen naar het hiernamaals. Hij zweert trouw aan niemand anders dan aan haar en neemt zijn leven om zich bij Antigone te voegen. Zijn dood triggert zijn al rouwende moeder, drijft haar verder in waanzin en doodt zichzelf ook - hun dood schijnbaar. een vorm van straf voor Creon en zijn overmoed.

Voorbeelden van catharsis in Antigone

Het centrale conflict van Antigone draait om Goddelijke versus sterfelijke wet, waarin zij en Creon het niet eens kunnen worden. Zij wil haar broer begraven, niet vanwege familiale plichten maar uit goddelijke toewijding. Aan de andere kant verhindert Creon de begrafenis van Polyneices alleen omdat hij koning is, en de gebeurtenissen die volgen zijn gevolgen van de daden van zowel Creon als Antigone. Hun daden, beslissingen en eigenschappen leiden hen naar hun ondergang en tragedies; één in de dood en één in eenzaamheid.

De katharsis van Antigone

De eerste loutering die we meemaken is de begrafenis van Polyneices' lichaam. Het publiek zit op het puntje van onze stoel, wachtend en anticiperend op de gebeurtenissen die zullen volgen. De gedachte dat Antigone gevangen zal worden, doet onze angsten toenemen, omdat we ons bewust zijn geworden van de straf voor Antigone's daden. We leven mee met Antigone's emoties; haar angsten, vastberadenheid en angst brengen ons dicht bij de rand.

Wanneer ze wordt veroordeeld tot een graf terwijl we getuige zijn van haar ondergang, komt het sluipende besef van haar daden aan het licht en begrijpen we eindelijk haar vastberadenheid om haar broer te begraven. Ze wilde Polyneices begraven om zich bij hem en de rest van haar familie te voegen in het hiernamaals. Ze geloofde dat ze allemaal samen zouden zijn in de dood, in afwachting van hun overgebleven zus, Ismene.

Antigone's eigengereide persoonlijkheid laat niet veel ruimte over om na te denken. Ze is vastberaden in haar overtuigingen, en Haar enige spijt is dat ze haar zus Ismene heeft achtergelaten. Ondanks haar woede tegenover haar zus omdat ze weigerde te helpen, wordt ze zachter als ze Ismene's betraande gezicht ziet, smekend om samen met haar te sterven. Ze kon haar geliefde zus niet laten sterven voor haar daden. Haar catharsis is anders dan die van de andere personages. Haar catharsis bracht spijt, en haar zelfrealisatie is spijt. Ze heeft geen spijt van haar acties om te vechten voor gerechtigheid, maar ze heeft er spijt van dat ze Ismene heeft achtergelaten.

Ismene's loutering

We getuigen van De strijd van Ismene, van haar besluiteloze aard tot haar angst voor de dood, allemaal volkomen natuurlijk voor een vrouw in haar tijd. Ze wordt geschreven als een onderdanige lafaard die Antigone probeert om te praten over haar heldendaden, maar wat we niet opmerken is Ismene's zachtaardige ziel. Uit de prequel van Antigone weten we dat Ismene is een soort boodschapper die nieuws over hun familie bracht Ismene had een relatief stabiel leven geleid, alleen ontworteld toen relevante informatie aan het licht kwam.

Ismene's toewijding aan haar familie is niet zo groot als die van Antigone, maar toch heeft ze haar familie enorm beïnvloed, vooral Antigone. Ze was onverzettelijk om Antigone te helpen vanwege de angst voor de dood, Maar ze was niet bang voor haar eigen dood, maar voor die van haar zus. Dit is te zien toen Antigone gevangen was genomen. Direct nadat Creon de straf voor Antigone had uitgesproken, haast Ismene zich om de schuld te delen, maar dit wordt geweigerd door haar zus. Ismene had haar moeder verloren aan zelfmoord, haar vader aan blikseminslag en haar broers aan oorlog, en nu verloor ze haar enige levende familielid. Haar loutering kwam voort uit haar gebrek aan moed en nu was ze achtergebleven, naar de achtergrond verdwenen.

Creons catharsis

De kinderen van Oedipus waren niet de enige personages die een tragedie hadden meegemaakt, en zijn we ook getuige van Creons loutering in Antigone. Na de dood van zijn zoon en vrouw, Eurydice, wordt Creon gezien terwijl hij zijn realisaties verkondigt. Hij erkent zijn fouten en raakt onder de melancholie terwijl hij mompelt, "Alles wat ik aanraak gaat fout..." Ondanks zijn beste pogingen om te herstellen wat hij kapot had gemaakt, viel hij nog steeds onder Gods straffen.

Creon geloofde ten onrechte in vervolging om orde te scheppen, de onderwerping van zijn burgers afdwingen. Hij weigerde een lichaam te begraven, tegen de goden in, in de hoop dat het toekomstige verraad zou afschrikken. We voelen plotseling de leegte waaronder hij is gevallen en zijn getuige van zijn val uit de gratie in de armen van de engel des doods. We zien de verandering in Creon, van een machtswellustige tiran die gehoorzaamheid afdwingt Een plechtige vader en echtgenoot die zijn familie verloor. De catharsis van zijn tragedie zorgt ervoor dat zijn ziel gereinigd wordt en hij zich realiseert, wat hem aanzet tot verandering.

Conclusie

Nu we het hebben gehad over Katharsis in de Griekse tragedie, Wat het is en wat de rol ervan is in Antigone, laten we de hoofdpunten van dit artikel doornemen:

• Catharsis, ook bekend als de zuivering of zuivering van emotie, is een bijvoeglijk naamwoord dat door Aristoteles werd gebruikt om te beschrijven hoe tragedies intense emoties oproepen bij het personage en het publiek van de toneelschrijver; het maakt plaats voor zelfrealisatie en reiniging van de ziel.
• Sophocles' Antigone in zijn geheel is een tragedie vol catharsis; vanaf het begin zijn er toespelingen gemaakt op de prequels en hun catharsis is duidelijk.
• De dood van Antigone's broer en het lot van haar vader, deze gebeurtenissen zinspelen op hun tragedies in de huidige setting van Antigone.
• Verschillende personages in Antigone ondergaan louterende gebeurtenissen die hen tot meerdere realisaties leiden.
• Antigone's catharsis en realisatie is spijt, haar spijt omdat ze haar geliefde zus in de steek heeft gelaten en gretig naar de rest van haar familie in de onderwereld is gerend.
• Ismene realiseert zich dat ze door haar lafheid, zachte ziel en gebrek aan moed alleen op de wereld staat en de dood van haar familie moet verwerken, en daardoor wordt ze vergeten, door het publiek en door haar familie, en verdwijnt ze naar de achtergrond.
• Creons catharsis is het verlies van zijn overgebleven zoon en vrouw. Hij beseft eindelijk zijn fout nadat de straf van de goden over hem is uitgestort. Zijn overmoed heeft hem doof gemaakt om zijn volk en de waarschuwingen van Tiresias terug te roepen, en zo is hem een tragedie overkomen.
• Door Creons verandering kon het publiek zich inleven in zijn personage, hem en zijn fouten vermenselijken en begrijpen dat iedereen fouten kan maken.
• Haemon's catharsis is het verliezen van zijn geliefde. Zijn catharsis leidt ertoe dat hij haar blindelings volgt naar de onderwereld, trouw zwerend aan haar en alleen aan haar.

Concluderend is catharsis nodig om een diepe indruk te maken in Griekse tragedies. Ze roepen emoties op bij het publiek die soms te overweldigend zijn om te dragen, waardoor het de handtekening is van de oude Griekse literatuur. De gevoelens die deze tragedies oproepen zorgen voor langdurige indrukken die bijdragen aan het empathische karakter van deze klassiekers.

Ze reizen door de tijd, bewaren emoties en prikken in kwesties omdat ze brengen de diepste gevoelens in ons naar boven, waardoor het publiek een onverbrekelijke band met ons hart krijgt. En daar heb je het al: katharsis in Antigone en de emoties die worden opgeroepen door tragedie.