(Komedie, Grieks, 424 BCE, 1.408 regels)

Inleiding

"De ridders" (Gr: "Hippeis" ) is een komedie van de oude Griekse toneelschrijver Aristophanes Het won de eerste prijs op het Lenaia festival toen het werd opgevoerd in 424 v. Chr. Het stuk is een satire op het politieke en sociale leven in het Athene van de 5e eeuw v. Chr. en in het bijzonder een tirade tegen de populistische oorlogspoliticus Cleon. In het stuk wedijvert een worstenverkoper, Agoracritus, met Paphlagonian (die Cleon voorstelt) om het vertrouwen en de goedkeuring van Demos (een oudere man die symbool staat voor hetAtheense burgers) en Agoracritus zegeviert in een reeks wedstrijden en herstelt Demos op wonderbaarlijke wijze in zijn oude jeugd en glorie.

Nicias en Demosthenes, twee slaven van de oude Atheense Demos, rennen huilend uit Demos' huis, zich beklagend over een pak slaag dat ze hebben gekregen. Ze geven medeslaaf Paphlagonian (die Cleon voorstelt) de schuld, die zich in Demos' vertrouwen heeft gewrongen en hun meester vaak misleidt om hen te slaan en regelmatig de eer opstrijkt voor werk dat ze zelf hebben gedaan.

Ze fantaseren erover om weg te lopen van hun meester, maar in plaats daarvan stelen ze wat wijn en na een paar drankjes worden ze geïnspireerd om Cleons meest dierbare bezit te stelen, een set orakels die hij altijd aan niemand anders heeft laten zien. Als ze de gestolen orakels lezen, leren ze dat Cleon een van de vele marskramers is die voorbestemd zijn om de polis te regeren, en dat het zijn lot is om te worden vervangen door eenworstenverkoper.

Een worstverkoper, Agoracritus, komt op dat moment toevallig langs met zijn draagbare keuken. De twee slaven brengen hem op de hoogte van zijn lot, hoewel hij aanvankelijk verre van overtuigd is. Zijn argwaan is gewekt, Cleon stormt het huis uit en bij het ontdekken van de lege wijnschaal beschuldigt hij de anderen onmiddellijk van verraad. Demosthenes roept de ridders van Athene om hulp en een koor vanZe vallen het theater binnen en slaan Cleon in elkaar, beschuldigen hem ervan het politieke en juridische systeem te manipuleren voor persoonlijk gewin.

Na een schreeuwpartij tussen Cleon en de worstenverkoper, waarin elke man probeert aan te tonen dat hij een schaamtelozer en gewetenlozer redenaar is dan de ander, roepen de ridders de worstenverkoper uit tot winnaar en Cleon stormt weg om hen allemaal aan te klagen op grond van een verzonnen beschuldiging van verraad.

Het koor treedt naar voren om het publiek namens de auteur toe te spreken en prijst de zeer methodische en voorzichtige manier waarop Aristophanes heeft zijn carrière benaderd als een komisch dichter, en prijst de oudere generatie mannen die Athene groot hebben gemaakt. Er is een nogal vreemde passage waarin de Griekse paarden die tijdens de recente aanval op Korinthe werden gebruikt, worden voorgesteld alsof ze de boten in galante stijl hebben geroeid.

Wanneer de worstenverkoper terugkeert, meldt hij dat hij de steun van de Raad heeft gewonnen door Cleon te overtreffen met extravagante aanbiedingen van gratis voedsel op kosten van de staat. Cleon keert woedend terug en daagt de worstenverkoper uit om hun meningsverschillen rechtstreeks aan Demos voor te leggen. De worstenverkoper beschuldigt Cleon ervan onverschillig te zijn voor het lijden van de gewone mensen tijdens de oorlog en de oorlog te gebruiken als een middel om de mensen te helpen.gelegenheid voor corruptie en beweert dat Cleon de oorlog verlengt uit angst dat hij vervolgd zal worden als de vrede terugkeert. Demos is overtuigd door deze argumenten en verwerpt Cleons smeekbeden om sympathie.

Daarna worden de beschuldigingen van de worstenverkoper aan het adres van Paphlagonian/Cleon steeds vulgairder en absurder. De worstenverkoper wint nog twee wedstrijden waarin ze strijden om de gunst van Demos, één in het voorlezen van orakels die vleiend zijn voor het volk en één in een wedstrijd om te zien wie van hen de verwende Demos het best van dienst kan zijn.

Nu hij wanhopig is, doet Cleon een laatste poging om zijn bevoorrechte positie in het huishouden te behouden, door zijn orakel te presenteren en de worstenverkoper te ondervragen om te zien of hij overeenkomt met de beschrijving van zijn opvolger die in het orakel staat, in alle vulgaire details, wat hij inderdaad doet. In tragische ontzetting aanvaardt hij uiteindelijk zijn lot en geeft hij zijn plaats over aan de worstenverkoper.

De ridders van het koor treden naar voren en adviseren ons dat het eervol is om schandelijke mensen te bespotten, en gaan verder met het bespotten van Ariphrades voor zijn perverse trek in vrouwelijke afscheidingen, en Hyperbolus voor het overbrengen van de oorlog naar Carthago.

Agoracritus keert terug op het toneel en kondigt een nieuwe ontwikkeling aan: hij heeft Demos verjongd door hem te koken als een stuk vlees, en de nieuwe Demos wordt geïntroduceerd, wonderbaarlijk hersteld in jeugd en kracht en gekleed in de kleding van de oude Atheners uit de tijd van de overwinning bij Marathon. Agoracritus presenteert dan twee mooie meisjes die bekend staan als de "Peacetreaties" die Cleon had opgesloten inom de oorlog te verlengen.

Demos nodigt Agoracritus uit voor een banket in het stadhuis en de hele cast gaat vrolijk naar buiten, behalve Paphlagonian/Cleon natuurlijk, die nu worsten moet verkopen bij de stadspoort als straf voor zijn misdaden.

Als satire op het sociale en politieke leven van het klassieke Athene tijdens de Peloponnesische Oorlog is het stuk typerend voor Aristophanes Het is echter uniek door het relatief kleine aantal personages, vanwege de ietwat schunnige aandacht voor één man, de populistische voorstander van de oorlog Cleon, die eerder was vervolgd. Aristophanes voor het belasteren van de polis met een eerder (verloren) toneelstuk, "De Babyloniërs" in 426 v. Chr. De jonge dramaturg had wraak tegen Cleon beloofd in zijn volgende toneelstuk "De Acharniërs" in 425 voor Christus, en "De ridders" dat het jaar daarop werd geproduceerd, vertegenwoordigt die wraak.

Aristophanes had echter de voorzichtigheid om de naam Cleon nergens in het stuk te gebruiken, en verving hem door het allegorische personage Paphlagonian, maar beschreef hem zo dat hij onmogelijk verward kon worden. Uit angst voor Cleon's factie durfde geen enkele maskermaker een kopie van zijn gezicht te maken voor het stuk, en Aristophanes De ridders van het koor waren de rijke klasse van Athene, voldoende gepolitiseerd en opgeleid om de demagogie van de populist Cleon te doorzien en gezien door Aristophanes als zijn natuurlijke bondgenoten in zijn persoonlijke kruistocht tegen hem.

Aristophanes maakt in het stuk talrijke beschuldigingen aan het adres van Cleon, vaak komisch maar soms ook serieus. Het gaat onder andere om vragen over zijn sociale afkomst, zijn gebruik van de rechtbanken voor persoonlijke en politieke doeleinden, zijn pogingen tot politieke censuur (waaronder van Aristophanes zelf), zijn misbruik van de audits van staatsbureaus en zijn manipulatie van volkstellingslijsten om verlammende financiële lasten op te leggen aan de slachtoffers die hij uitkoos. We moeten niet vergeten dat Cleon zelf waarschijnlijk op de eerste rij zou hebben gezeten bij de opvoering van het stuk op het Lenaia-festival.

Het stuk leunt zwaar op allegorie en veel critici hebben opgemerkt dat het in dat opzicht niet helemaal succesvol is. Hoewel de hoofdpersonen uit het echte leven komen (met Cleon als de belangrijkste schurk), zijn de allegorische personages fantasiefiguren (de schurk in dit scenario is Paphlagonian, een komisch gedrocht dat verantwoordelijk wordt gehouden voor bijna al het kwaad in de wereld),en de identiteit van Cleon met Paphlagonian is wat lastig en sommige dubbelzinnigheden worden nooit helemaal opgelost.

Beeldspraak is een van de belangrijkste aspecten van Aristophanes ' komische poëzie, en sommige van de beelden in "De ridders" De allegorische figuur van Paphlagonian (Cleon) wordt bijvoorbeeld afwisselend beschreven als een monsterlijke reus, een snurkende tovenaar, een bergstroom, een adelaar met haakvoeten, een augurk met knoflook, een modderroerder, een visser die scholen vis ziet, een geslacht varken, een bij die bloeit van corruptie, een aap met een hondenkop, een storm over zee en over land, een reus die rotsen slingert, een stelende verpleegster, eenVissers die op paling jagen, een kokende pot, een leeuw die vecht tegen muggen, een hond die vos is en een bedelaar.

Gulzigheid is een van de dominante thema's die naar voren komen in de beeldspraak van het stuk en de overdreven focus op eten en drinken (inclusief voedselgerelateerde woordspelingen op sommige namen) en verschillende verwijzingen naar kannibalisme geven het publiek een nogal nachtmerrieachtig en misselijkmakend beeld van de wereld, waardoor het uiteindelijke beeld van een hervormd Athene er des te rooskleuriger uitziet.

• Engelse vertaling (Internet Classics Archive): //classics.mit.edu/Aristophanes/knights.html
• Griekse versie met woord-voor-woord vertaling (Perseus Project): //www.perseus.tufts.edu/hopper/text.jsp?doc=Perseus:text:1999.01.0033