Overmoed in Antigone Van een gezonde dosis trots tot irrationele overmoed, onze hoofdpersonen illustreren eigenzinnig gedrag terwijl we ons verder wagen in de Griekse klassieker.

Maar hoe kwam dit tot stand? Hoe kwam arrogantie en trots spelen een rol Om deze te beantwoorden moeten we teruggaan naar het begin, naar hoe elke gebeurtenis het gezichtspunt van onze personages beïnvloedt tot het punt waarop hun lot verandert.

Begin tot einde

Aan het begin van het stuk zien we Antigone en Ismene discussiëren over de onrechtvaardige verklaring van de nieuwe koning, Creon. Hij had een wet afgekondigd die de begrafenis van hun geliefde broer Polyneices verbood en hem als een verrader bestempeld. Antigone, standvastig in haar sterke overtuigingen, dan besluit haar broer te begraven ondanks de gevolgen en vraagt Ismene, de zus van Antigone, om haar hulp.

Bij het zien van de onzekere blik op het gezicht van haar zus, besluit Antigone om haar broer zelf te begraven. Ze waagt zich op het terrein om haar broer te begraven en wordt daarbij betrapt door paleiswachten. Ze is levend begraven als straf, in afwachting van hun executie.

De zondige daden van Creon tegenover Antigone zijn in directe oppositie tegen de goden. Van de weigering van het recht om de doden te begraven tot het begraven van de levenden: Creon tart juist de wezens waar Antigone van ganser harte in gelooft. Omdat onze heldin weigert haar lot in handen te leggen van een onrechtvaardige heerser, neemt ze het heft in eigen handen en neemt Antigone haar eigen leven.

Vanaf het begin van het stuk vangen we een glimp van de koppigheid van onze heldin. We zien haar personage afgeschilderd als een wilskrachtige vrouw die vastbesloten is om haar zin te krijgen, maar haar vastberadenheid en standvastige houding worden al snel zuur en veranderen in overmoed als Creon haar op de proef stelt.

Ondanks dat de Griekse klassieker om Antigone draait, is ze niet de enige die overmoed uitstraalt. Talloze personages in het toneelstuk van Sophoclean vertonen deze eigenschap, of er nu op gezinspeeld wordt of dat het direct getoond wordt. Trots en arrogantie lijken een hoofdbestanddeel te zijn voor personages.

Voorbeelden van overmoed in Antigone

Elk personage verschilt aanzienlijk, maar wat hen bindt is trots en arrogantie. Hoewel in verschillende vormen en niveaus, vertonen de personages van het Sophocleaanse toneelstuk eigenschappen die hun lot bepalen en hen aan tragedie overlaten.

Sommige zinspelen erop en andere geven aan dat de overmoed van deze personages hen alleen maar dichter bij hun ondergang brengt. Zo wordt het door onze auteur gebruikt om de cascade van gebeurtenissen op gang te brengen Sophocles herhaalt dit door de gevolgen van buitensporige trots te illustreren, vooral voor degenen met macht; hij speelt met de lotgevallen van onze personages en benadrukt de gevaren van een dergelijke eigenschap.

Antigone's overmoed

Antigone, een van de hoofdpersonen van het toneelstuk, staat bekend om de heldendaad van het begraven van haar broer Polyneices. Maar wat als haar acties niet zo heldhaftig waren? Wat begon als afwijkend gedrag alleen omwille van haar broer veranderde langzaam in overmoed. Hoe? Laat het me uitleggen.

In het begin is Antigone's enige doel van verraad was om haar broer Polyneices te begraven, zoals de goden hadden bevolen. In de Griekse literatuur is hun geloof in goddelijke wezens gelijk aan dat van religie. En volgens de bevelen van de goden moet elk levend wezen in de dood, en alleen op het einde, begraven worden. Antigone vond het bevel van Creon heiligschennis en zag er geen kwaad in om tegen zijn wensen in te gaan, ondanks de dreiging van een naderende dood.

Dus "hoe kwam hubris in het spel?" zou je je kunnen afvragen; wel, in het begin waren haar bedoelingen duidelijk en rechtvaardig, maar toen werd ze begraven en gestraft, haar vastberadenheid langzaam veranderde in trots en koppige arrogantie.

Terwijl ze begraven ligt, weigert Antigone koppig om toe te geven aan Creon. Ze keek uit naar haar dood en was trots op haar prestatie. Ze gaf om niets anders dan het vervullen van haar heldhaftige plicht. Ze dacht niet na over hoe haar acties de mensen om haar heen zouden beïnvloeden. Haar stappen zijn vol trots die omslaan in koppige woede, onverbiddelijk en onwillig om de gevaren te horen waar ze zo achteloos naar zocht en hoe deze de levens om haar heen zouden kunnen beïnvloeden.

Haar weigering leidde ertoe dat ze zichzelf van het leven beroofde, onwillig om toe te geven aan Creons wil, Creon, aan de andere kant, heeft een andere vorm van trots dan Antigone's overmoed.

Creons overmoed

Van Creon, de antagonist van Antigone, is bekend dat hij een ongelooflijk hoogmoedige tiran, die volledige gehoorzaamheid eist Vanaf het begin van het stuk laat hij zijn arrogantie zien door zijn woorden en daden. Hij noemt de mensen van Thebe de zijne en eist hun absolute gehoorzaamheid door angst. Hij bedreigt iedereen die zich verzet met de dood, en ondanks hun familierelatie oogst Antigone zijn woede.

Zijn idee van regeren is puur fascistisch, hij denkt aan zichzelf als de absolute macht die het land regeert. Hij weigert te luisteren naar de wijze woorden van de mensen om hem heen; hij weigerde het verzoek van zijn zoon om Antigone's leven te sparen, wat leidde tot zijn tragische lot. Hij weigerde de waarschuwing van de blinde profeet Tiresias, en hield nog steeds vast aan zijn overmoed.

Uiteindelijk leidt Creons buitensporige trots ertoe dat hij zichzelf op gelijke voet met de goden plaatst, tegen hun bevelen in... en verwachtte dat het volk van Thebe dit voorbeeld zou volgen. De goden hebben hem gewaarschuwd voor zijn arrogantie door middel van de blinde profeet Tiresias, maar hij negeert een dergelijke waarschuwing en bezegelt daarmee zijn lot. Zijn blinde toewijding aan zijn zaak leidt tot de dood van zijn enige overgebleven zoon en daarmee ook tot de dood van zijn vrouw. Zijn lot is bezegeld op het moment dat hij toestond dat trots en arrogantie over zijn land heersten.

De punten van trots die aan de basis lagen van de oorlog

De gebeurtenissen in Antigone zouden niet hebben plaatsgevonden zonder Polyneices' en Eteocles' oorlog van overmoed. De broers, die ermee instemden de troon van Thebe te delen, lieten al snel hun arrogantie de vrije loop en veroorzaakten zo een oorlog die niet alleen hun eigen dood werd, maar ook die van hun vrienden en families.

Eteocles, de eerste die de troon overnam, beloofde zijn broer Polyneices dat hij zijn heerschappij zou opgeven en Polyneices na een jaar zou toestaan de troon over te nemen. Er is een jaar voorbij gegaan en toen Eteocles eenmaal moest aftreden, hij weigerde en verbande zijn broer naar andere landen. Polyneices, boos over het verraad, gaat naar Argos, verloofd met een van de prinsessen van het land. Nu vraagt een prins, Polyneices, de koning zijn toestemming om Thebe over te nemen, beide om wraak te nemen op zijn broer en diens troon in te nemen; en zo vinden de gebeurtenissen van "Zeven tegen Thebe" plaats.

Samenvattend: als Eteocles zijn woord had gehouden en gaf zijn broer de troon na zijn heerschappij, De tragedie die zijn familie was overkomen zou nooit hebben plaatsgevonden. Zijn overmoed weerhield hem ervan de gevolgen van zijn daden te overzien, en dus dacht hij alleen maar aan het behouden van de troon in plaats van aan het bewaren van de vrede. Polyneices, daarentegen, toestond dat overmoed hem in zijn macht kreeg; Zijn trots kon de schande van het verraad door zijn broer niet verdragen en dus zinde hij op wraak, ondanks het feit dat hij een nieuw thuis en een nieuwe titel in Argos had gekregen.

Conclusie

Nu we de overmoed van Antigone hebben besproken, hoe die haar lot heeft bepaald en de overmoed van verschillende personages, gaan we het hebben over de kritische punten van dit artikel:

• Overmatige trots, of overmoed, wordt uitgebeeld door de hoofdpersonen van het toneelstuk: Antigone, Creon, Eteocles en Polyneices.
• De overmoed van deze personages bepaalt hun lot en dat van de mensen om hen heen.
• De hybris van Antigone komt naar voren terwijl ze levend begraven ligt; ze weigert toe te geven aan de wensen van Creon en neemt vrijwillig en gretig haar eigen leven, zonder veel rekening te houden met de mensen om haar heen.
• Door Antigone's dood is haar minnaar Haemon in diepe ellende en daarom berooft hij zichzelf ook van het leven.
• Tiresias waarschuwt Creon voor zijn arrogantie en wijst hem op de gevolgen die de goddelijke scheppers over hem zouden uitspreken als hij een natie in hoogmoed zou leiden.
• Creon, dronken van arrogantie en macht, negeert de waarschuwing en ziet af van wat hij juist acht. Hij begraaft Antigone en weigert Polyneices' begrafenis.
• De tragedie in Thebe had voorkomen kunnen worden door nederigheid; zonder de overmoed van Eteocles en Polyneices zou de oorlog niet hebben plaatsgevonden en zou Antigone hebben geleefd.

Kortom, overmoed brengt niets dan onheil over degenen die er de macht over hebben, zoals de waarschuwing van Tiresias al aangaf. Antigone's overmoed voorkomt dat ze het grotere plaatje ziet Haar egoïstische wens om zichzelf van het leven te beroven in plaats van haar lot af te wachten, brengt haar minnaar aan zijn einde omdat hij niet zonder haar kan leven.

Als Antigone gewoon had geredeneerd en haar trots had ingehouden, zou ze gered zijn als Creon haast zich om haar te bevrijden uit angst om zijn zoon te verliezen. Dit was natuurlijk allemaal voor niets, want Creons overmoed speelde ook een rol in hun dood. Als Creon alleen maar naar de eerste waarschuwing van Tiresias had geluisterd en het lichaam van Polyneices had begraven, had zijn tragedie voorkomen kunnen worden en hadden ze allemaal in harmonie kunnen leven.