(Κωμωδία, ελληνικά, 405 π.Χ., 1.533 στίχοι)

Εισαγωγή

" Οι βάτραχοι " (Gr: " Batrachoi " ) είναι ένα κωμωδία από τον αρχαίο Έλληνα θεατρικό συγγραφέα Αριστοφάνης Κέρδισε το πρώτο βραβείο στο δραματικό φεστιβάλ στα Λήναια το 405 π.Χ. και είχε τόση επιτυχία που ανέβηκε για δεύτερη φορά αργότερα την ίδια χρονιά στο φεστιβάλ των Διονυσίων. ιστορία του θεού Διόνυσου (επίσης γνωστό στους Έλληνες ως Βάκχος ), ο οποίος, απελπισμένος από την τρέχουσα κατάσταση των τραγικών της Αθήνας, ταξιδεύει στον Άδη με τον ο σκλάβος του Ξανθίας να φέρει Ευριπίδης πίσω από τους νεκρούς.

Το έργο αρχίζει καθώς ο Διόνυσος και ο Ξανθίας (τεχνικά σκλάβος του, αλλά σαφώς πιο έξυπνος, πιο δυνατός, πιο λογικός, πιο συνετός και πιο γενναίος από τον Διόνυσο) διαφωνούν για το τι είδους παράπονα μπορεί να χρησιμοποιήσει ο Ξανθίας για να ανοίξει το έργο με κωμικό τρόπο.

Καταθλιπτικός από την κατάσταση της σύγχρονης αθηναϊκής τραγωδίας, ο Διόνυσος σχεδιάζει να ταξιδέψει στον Άδη για να φέρει τον μεγάλο τραγικό δραματουργό Ευριπίδης Ντυμένος με ένα δέρμα λιονταριού τύπου Ηρακλή και κρατώντας ένα ρόπαλο τύπου Ηρακλή, πηγαίνει να συμβουλευτεί τον ετεροθαλή αδελφό του Ηρακλή (ο οποίος είχε επισκεφθεί τον Άδη όταν πήγε να ανακτήσει τον Κέρβερο) για τον καλύτερο τρόπο να φτάσει εκεί. Μπερδεμένος με το θέαμα του θηλυπρεπούς Διονύσου, ο Ηρακλής μπορεί μόνο να προτείνει τις επιλογές του να κρεμαστεί, να πιει δηλητήριο ή να πηδήξει από έναν πύργο.στο τέλος, ο Διόνυσος επιλέγει το μακρύτερο ταξίδι μέσω μιας λίμνης, την ίδια διαδρομή που έκανε κάποτε και ο ίδιος ο Ηρακλής.

Φτάνουν στον Αχέροντα και ο φέριμαν Χάροντας μεταφέρει τον Διόνυσο απέναντι, αν και ο Διόνυσος είναι υποχρεωμένος να βοηθήσει με το κουπί (ο Ξανθίας, ως σκλάβος, πρέπει να περπατάει). Κατά τη διάβαση, ένας Χορός από βατράχια που κρώζουν (οι βάτραχοι του τίτλου του έργου) τους ενώνει, και ο Διόνυσος ψέλνει μαζί τους. Συναντά τον Ξανθία ξανά στην απέναντι όχθη, και σχεδόν αμέσως έρχονται αντιμέτωποι με τονΟ Αιακός, ένας από τους κριτές των νεκρών, ο οποίος είναι ακόμα θυμωμένος για την κλοπή του Κέρβερου από τον Ηρακλή. Μπερδεύοντας τον Διόνυσο με τον Ηρακλή λόγω της ενδυμασίας του, ο Αιακός απειλεί να εξαπολύσει διάφορα τέρατα εναντίον του για εκδίκηση και ο δειλός Διόνυσος ανταλλάσσει γρήγορα ρούχα με τον Ξανθία.

Τότε φτάνει μια όμορφη υπηρέτρια της Περσεφόνης, που χαίρεται που βλέπει τον Ηρακλή (στην πραγματικότητα τον Ξάνθη), και τον προσκαλεί σε ένα γλέντι με παρθένες χορεύτριες, στο οποίο ο Ξανθίας με μεγάλη χαρά ανταποκρίνεται. Ο Διόνυσος, όμως, θέλει τώρα να ανταλλάξει πίσω τα ρούχα, αλλά μόλις αλλάζει πάλι στο δέρμα του λιονταριού του Ηρακλή, συναντά περισσότερους ανθρώπους που είναι θυμωμένοι με τον Ηρακλή, και γρήγορα αναγκάζει τον Ξανθία να ανταλλάξει ένα τρίτοΌταν ο Αιακός επιστρέφει και πάλι, ο Ξανθίας του προτείνει να βασανίσει τον Διόνυσο για να μάθει την αλήθεια, προτείνοντας διάφορες βάναυσες επιλογές. Ο τρομοκρατημένος Διόνυσος αποκαλύπτει αμέσως την αλήθεια ότι είναι θεός και του επιτρέπεται να προχωρήσει μετά από ένα γερό μαστίγωμα.

Όταν ο Διόνυσος βρίσκει τελικά Ευριπίδης (ο οποίος πέθανε μόλις πρόσφατα), προκαλεί τον μεγάλο Αισχύλος στη θέση του "καλύτερου τραγικού ποιητή" στο τραπέζι του Άδη, και ο Διόνυσος ορίζεται να κρίνει έναν διαγωνισμό μεταξύ τους. Οι δύο θεατρικοί συγγραφείς αναφέρουν εναλλάξ στίχους από τα έργα τους και κοροϊδεύουν τον άλλον. Ευριπίδης υποστηρίζει ότι οι χαρακτήρες στα έργα του είναι καλύτεροι επειδή είναι πιο αληθινοί στη ζωή και πιο λογικοί, ενώ Αισχύλος πιστεύει ότι οι εξιδανικευμένοι χαρακτήρες του είναι καλύτεροι καθώς είναι ηρωικοί και πρότυπα αρετής. Αισχύλος δείχνει ότι Ευριπίδης Ο στίχος του είναι προβλέψιμος και τυποποιημένος, ενώ το Ευριπίδης μετρητές ρυθμίζοντας Αισχύλος ' ιαμβικός τετράμετρος λυρικός στίχος σε μουσική για φλάουτο.

Τελικά, σε μια προσπάθεια να τερματιστεί η αδιέξοδη συζήτηση, φέρνουν μια ζυγαριά και λένε στους δύο τραγικούς να βάλουν πάνω της μερικές από τις πιο βαριές ατάκες τους, για να δουν υπέρ τίνος θα γείρει η ζυγαριά. Αισχύλος κερδίζει εύκολα, αλλά ο Διόνυσος εξακολουθεί να μην μπορεί να αποφασίσει ποιον θα αναστήσει.

Τελικά αποφασίζει να πάρει τον ποιητή που δίνει τις καλύτερες συμβουλές για το πώς να σώσει την πόλη της Αθήνας. Ευριπίδης δίνει έξυπνα διατυπωμένες αλλά ουσιαστικά ανούσιες απαντήσεις, ενώ Αισχύλος παρέχει πιο πρακτικές συμβουλές, και ο Διόνυσος αποφασίζει να πάρει Αισχύλος πίσω αντί για Ευριπίδης Πριν φύγετε, Αισχύλος διακηρύσσει ότι ο πρόσφατα αποθανών Σοφοκλής θα πρέπει να έχει την καρέκλα του στο τραπέζι του δείπνου όσο λείπει, όχι Ευριπίδης .

Το υποκείμενο θέμα του "Οι βάτραχοι" είναι ουσιαστικά "οι παλιοί τρόποι καλοί, οι νέοι τρόποι κακοί", και ότι η Αθήνα πρέπει να επιστρέψει σε άνδρες εγνωσμένης ακεραιότητας που ανατράφηκαν με το ύφος ευγενών και πλούσιων οικογενειών, ένα κοινό ρεφρέν σε Αριστοφάνης ' παίζει.

Όσον αφορά την πολιτική, "Οι βάτραχοι" δεν θεωρείται συνήθως ένα από τα Αριστοφάνης ' "ειρηνευτικά έργα" (αρκετά από τα προηγούμενα έργα του ζητούν τον τερματισμό του Πελοποννησιακού Πολέμου, σχεδόν με οποιοδήποτε κόστος), και μάλιστα η συμβουλή του Αισχύλος ' χαρακτήρας προς το τέλος του έργου εκθέτει ένα σχέδιο νίκης και όχι μια πρόταση συνθηκολόγησης. Η παραβολή του έργου συμβουλεύει επίσης την επιστροφή των δικαιωμάτων του πολίτη σε όσους είχαν συμμετάσχει στην ολιγαρχική επανάσταση το 411 π.Χ., υποστηρίζοντας ότι παραπλανήθηκαν από τα τεχνάσματα του Φρύνιχου (ο Φρύνιχος ήταν ηγέτης της ολιγαρχικής επανάστασης, που δολοφονήθηκε προς γενική ικανοποίηση το 411π.Χ.), μια ιδέα η οποία πράγματι τέθηκε αργότερα σε εφαρμογή από την αθηναϊκή κυβέρνηση. Ορισμένα αποσπάσματα του έργου φαίνεται επίσης να ξυπνούν μνήμες του επιστρεφόμενου Αθηναίου στρατηγού Αλκιβιάδη μετά την προηγούμενη αποστασία του.

Ωστόσο, παρά Αριστοφάνης ' ανησυχίες για την ευαίσθητη κατάσταση της αθηναϊκής πολιτικής εκείνης της εποχής (οι οποίες αναδύονται κατά καιρούς), το έργο δεν έχει έντονα πολιτικό χαρακτήρα και το κύριο θέμα του είναι ουσιαστικά λογοτεχνικό, δηλαδή η κακή κατάσταση του σύγχρονου τραγικού δράματος στην Αθήνα.

Ο Αριστοφάνης άρχισε να συνθέτει "Οι βάτραχοι" όχι πολύ αργότερα Ευριπίδης θάνατό του, γύρω στο 406 π.Χ., οπότε και Σοφοκλής ήταν ακόμα ζωντανός, και αυτός είναι πιθανώς ο κύριος λόγος για τον οποίο Σοφοκλής δεν συμμετείχε στον ανταγωνισμό των ποιητών που αποτελεί την αγωνία ή την κύρια συζήτηση του έργου. Όπως συμβαίνει, ωστόσο, Σοφοκλής πέθανε επίσης κατά τη διάρκεια εκείνης της χρονιάς, και αυτό μπορεί να ανάγκασε Αριστοφάνης να αναθεωρήσει και να προσαρμόσει ορισμένες λεπτομέρειες του έργου (το οποίο πιθανότατα βρισκόταν ήδη σε προχωρημένο στάδιο ανάπτυξης), και αυτό ίσως εξηγεί την αναφορά του Σοφοκλής αργά στη σωζόμενη έκδοση του έργου.

Αριστοφάνης δεν διστάζει να επιτεθεί και να κοροϊδέψει τον Διόνυσο, τον θεό φύλακα της τέχνης του και προς τιμήν του οποίου παρουσιάστηκε το ίδιο το έργο, με την πεποίθηση ότι οι θεοί καταλαβαίνουν τη διασκέδαση εξίσου καλά, αν όχι καλύτερα, από τους ανθρώπους. Έτσι, ο Διόνυσος παρουσιάζεται ως ένας δειλός, θηλυπρεπής ερασιτέχνης, ντυμένος φαρσικά με το δέρμα λιονταριού και το ρόπαλο ενός ήρωα, και περιορίζεται στο να κωπηλατεί πάνω από τη λίμνη προς τον Άδη. Το μισό του-ο αδελφός του, ο ήρωας Ηρακλής, αντιμετωπίζεται επίσης κάπως ασεβώς, απεικονίζεται ως ένα άξεστο κτήνος. Ο Ξανθίας, ο δούλος του Διονύσου, απεικονίζεται ως πιο έξυπνος και λογικός από οποιονδήποτε από τους δύο.

• Αγγλική μετάφραση (Internet Classics Archive): //classics.mit.edu/Aristophanes/frogs.html
• Ελληνική έκδοση με μετάφραση λέξη προς λέξη (Perseus Project): //www.perseus.tufts.edu/hopper/text.jsp?doc=Perseus:text:1999.01.0031