(Komedie, Grieks, 405 BCE, 1.533 regels)

Inleiding

" De kikkers " (Gr: " Batrachoi " ) is een komedie door de oude Griekse toneelschrijver Aristophanes Het won de eerste prijs op het Lenaia drama festival in 405 voor Christus, en was zo succesvol dat het later datzelfde jaar een tweede keer werd opgevoerd op het Dionysia festival. Het vertelt de verhaal van de god Dionysus (bij de Grieken ook bekend als Bacchus ) die, wanhopig over de huidige staat van de Atheense tragici, naar Hades reist met zijn slaaf Xanthias brengen Euripides terug uit de dood.

Het stuk opent als Dionysos en Xanthias (technisch gezien zijn slaaf, maar duidelijk slimmer, sterker, rationeler, voorzichtiger en dapperder dan Dionysos) ruziën over wat voor soort klachten Xanthias kan gebruiken om het stuk komisch te openen.

Depressief over de staat van de hedendaagse Atheense tragedie, is Dionysos van plan naar Hades te reizen om de grote tragedieschrijver Euripides Gekleed in een leeuwenhuid in de stijl van Heracles en met een knots in de stijl van Heracles, gaat hij met zijn halfbroer Heracles zelf (die Hades had bezocht toen hij Cerberus ging halen) overleggen wat de beste manier is om daar te komen. Verbijsterd door het schouwspel van de verwijfde Dionysos, kan Heracles alleen maar voorstellen om zichzelf op te hangen, vergif te drinken of van een toren te springen.Uiteindelijk kiest Dionysos voor de langere tocht over een meer, dezelfde route die Herakles zelf ooit nam.

Ze komen aan bij de Acheron en de veerman Charon brengt Dionysos naar de overkant, hoewel Dionysos verplicht is te helpen met roeien (Xanthias moet als slaaf rondlopen). Tijdens de overtocht voegt een koor van kwakende kikkers (de kikkers uit de titel van het stuk) zich bij hen, en Dionysos zingt met hen mee. Hij ontmoet Xanthias weer aan de overkant, en vrijwel onmiddellijk worden ze geconfronteerd doorAeacus, een van de rechters van de doden, die nog steeds boos is over de diefstal van Cerberus door Herakles. Omdat hij Dionysos voor Herakles aanziet vanwege zijn kleding, dreigt Aeacus verschillende monsters op hem los te laten als wraak, en de laffe Dionysos ruilt snel van kleding met Xanthias.

Een mooie meid van Persephone arriveert dan, blij om Heracles (eigenlijk Xanthius) te zien, en ze nodigt hem uit voor een feest met maagdelijke danseressen, waar Xanthias maar al te graag aan meewerkt. Dionysus wil nu echter de kleren terugruilen, maar zodra hij zich weer omkleedt in de leeuwenhuid van Heracles, ontmoet hij meer mensen die boos zijn op Heracles, en snel dwingt ze Xanthias om een derde te ruilen.Als Aeacus weer terugkeert, stelt Xanthias voor om Dionysos te martelen om de waarheid te achterhalen, waarbij hij verschillende brute opties voorstelt. De doodsbange Dionysos onthult onmiddellijk de waarheid dat hij een god is en mag na een flinke afranseling zijn gang gaan.

Wanneer Dionysus eindelijk Euripides (die pas onlangs is overleden), daagt hij de grote Aeschylus De twee toneelschrijvers citeren om beurten verzen uit hun toneelstukken en steken de draak met elkaar. Euripides stelt dat de personages in zijn toneelstukken beter zijn omdat ze levensechter en logischer zijn, terwijl Aeschylus gelooft dat zijn geïdealiseerde personages beter zijn omdat ze heroïsch zijn en modellen voor deugd. Aeschylus laat zien dat Euripides ' is voorspelbaar en formulematig, terwijl Euripides tellers door Aeschylus ' iambische tetrameter lyrische verzen op fluitmuziek.

Uiteindelijk, in een poging om het vastgelopen debat te beëindigen, wordt er een weegschaal bijgehaald en krijgen de twee tragici de opdracht om er een paar van hun zwaarste regels op te leggen, om te zien in wiens voordeel de balans zal doorslaan. Aeschylus wint gemakkelijk, maar Dionysos kan nog steeds niet beslissen wie hij tot leven zal wekken.

Uiteindelijk besluit hij de dichter te nemen die het beste advies geeft over hoe hij de stad Athene kan redden. Euripides geeft slim geformuleerde maar in wezen nietszeggende antwoorden terwijl Aeschylus geeft meer praktisch advies, en Dionysus besluit om Aeschylus terug in plaats van Euripides Voor vertrek, Aeschylus verkondigt dat de onlangs overleden Sophocles moet zijn stoel aan de eettafel hebben terwijl hij weg is, niet Euripides .

Het onderliggende thema van "De kikkers in essentie "oude manieren goed, nieuwe manieren slecht" is en dat Athene terug zou moeten keren naar mannen van bekende integriteit die werden opgevoed in de stijl van adellijke en rijke families, een veelgehoord refrein in Aristophanes ' speelt.

In termen van politiek, "De kikkers wordt meestal niet beschouwd als een van Aristophanes ' "vredesspelen" (verschillende van zijn eerdere stukken roepen op tot een einde aan de Peloponnesische oorlog, bijna tegen elke prijs), en inderdaad het advies van Aeschylus De parabasis van het stuk adviseert ook om de rechten van het burgerschap terug te geven aan degenen die hadden deelgenomen aan de oligarchische revolutie in 411 BCE, met het argument dat ze waren misleid door de trucs van Phrynichos (Phrynichos was een leider van de oligarchische revolutie, vermoord tot algemene tevredenheid in 411).Bepaalde passages in het stuk lijken ook herinneringen op te roepen aan de teruggekeerde Atheense generaal Alcibiades na zijn eerdere afvalligheid.

Maar ondanks Aristophanes ' bezorgdheid over de delicate staat van de Atheense politiek in die tijd (die van tijd tot tijd opduikt), is het stuk niet sterk politiek van aard en is het hoofdthema voornamelijk literair, namelijk de slechte staat van het hedendaagse tragedische drama in Athene.

Aristophanes begon te componeren "De kikkers niet lang daarna Euripides ' dood, rond 406 voor Christus, op welk moment Sophocles nog in leven was, wat waarschijnlijk de belangrijkste reden is waarom Sophocles was niet betrokken bij de wedstrijd van dichters die de agon of het belangrijkste debat van het stuk vormt. Het is echter zo dat, Sophocles stierf ook tijdens dat jaar, en dat kan hebben gedwongen Aristophanes om enkele details van het toneelstuk te herzien en aan te passen (dat waarschijnlijk al in een vergevorderd stadium van ontwikkeling was), en dit verklaart wellicht de vermelding van Sophocles laat in de overgeleverde versie van het werk.

Aristophanes schrikt er niet voor terug om Dionysos aan te vallen en te bespotten, de beschermgod van zijn eigen kunst en ter ere van wie het toneelstuk zelf werd opgevoerd, in de overtuiging dat de goden net zo goed, zo niet beter, plezier begrepen dan de mensen. Zo wordt Dionysos afgeschilderd als een laffe, verwijfde dilettant, kluchtig uitgedost in een heldenvel en knots, en gereduceerd tot zichzelf roeiend over het meer naar Hades. Zijn halve...Xanthias, de slaaf van Dionysos, wordt afgeschilderd als slimmer en redelijker dan beiden.

• Engelse vertaling (Internet Classics Archive): //classics.mit.edu/Aristophanes/frogs.html
• Griekse versie met woord-voor-woord vertaling (Perseus Project): //www.perseus.tufts.edu/hopper/text.jsp?doc=Perseus:text:1999.01.0031