Ironie in Antigone is geschreven om anticipatie op te bouwen en interesse te wekken voor de personages van de plot.

Het creëert een zekere diepte en rijkdom in het stuk en geeft het publiek een vorm van entertainment zonder af te wijken van de thema's van de Griekse klassieker.

Hoe ironie het toneelstuk vorm gaf

Het belang van de lagen ironie is dat het het publiek voorziet van uitgebreide kennis en humor creëert die de personages missen, waardoor spanning tussen de personages en opwinding bij de toeschouwers wordt toegevoegd.

Voorbeelden van ironie in Antigone

Er zijn meerdere soorten ironie in Antigone Sophocles gebruikt dramatische ironie, verbale ironie en situationele ironie. Toneelschrijvers gebruiken vaak satire om een situatie of gebeurtenis uit te beelden zonder dat het personage het weet, waardoor het publiek een voorproefje of blik krijgt van wat komen gaat.

Dit geldt dan weer voor de dramatische ironie die in Antigone wordt uitgebeeld.

Dramatische ironie

Dramatische ironie in Antigone is het soort ironie dat aanwezig is in een situatie op het toneel waar de personages zich niet bewust van zijn. Zo weet het publiek iets dat de personages niet weten, wat spanning en humor creëert.

Hierdoor zou het publiek veel meer voelen van het plot. In tegenstelling tot het hebben van slechts één perspectief gedurende het hele stuk, zouden ze zich minder vermaakt voelen, met dezelfde hoeveelheid kennis als de heldin.

De verschillende perspectieven van de verschillende personages zorgen voor amusementswaarde en trekken het publiek naar de kern, het hoofddoel van dramatische ironie.

Bijvoorbeeld, in het eerste deel van het stuk verwoordt Antigone haar plannen aan Ismene, de zus van Antigone, voordat ze Polyneices' begrafenis uitvoert. Tegelijkertijd spreekt koning Creon zijn decreet uit om degenen te straffen die Polyneices proberen te begraven. De spanning tussen Creon en Antigone bestaat dus al in het publiek voordat de personages zich daarvan bewust worden.

In Antigone draait veel dramatische ironie om genderkwesties en de bijbehorende verwachtingen. Dit is te zien tijdens het onderzoek naar de begrafenis van het lichaam van de verrader. Creon citeerde tijdens de schending van zijn decreet "Wat zegt gij? Welke levende man heeft deze daad aangedurfd?" om zijn verdenkingen van een man te benadrukken.

In deze situatie is het publiek zich bewust van het geslacht van de aanvaller. Toch ziet Creon het als een ander, niet oordelend dat een vrouw tot zo'n onafhankelijke en opstandige daad in staat zou zijn.

Creons visie op het onderwerp vrouwen wordt beschouwd als een dramatische ironie die essentieel is voor analyse, want de perceptie van vrouwen in het oude Griekenland versus de perceptie van vrouwen vandaag de dag is van het grootste belang voor de ontwikkeling van onze samenleving. Deze analyse komt voort uit de effecten van dramatische ironie.

Verbale ironie

Een verbale ironie daarentegen is een vorm van ironie waarbij het personage iets zou zeggen maar precies het tegenovergestelde zou bedoelen Dit type ironie beschrijft vaak emoties.

In dit geval kan het publiek een verandering in de uitdrukking van de personages voelen en begrijpen dat de personages zich anders voelen ondanks de gegeven beschrijving. Zonder dit zou het plot te voorspelbaar en saai zijn. Het publiek zou de personages eendimensionaal vinden en zou het moeilijk vinden om zich ermee te verbinden.

De verbale ironie in Antigone is te zien aan het begin van het stuk waar Ismene en Antigone monologen houden en hun gedachten uiten over de dood van hun broers. Antigone beschrijft Creon als "een waardige koning" ondanks dat ze precies het tegenovergestelde voelt.

Dit wordt beschouwd als een verbale ironie waarbij een personage iets zegt ondanks dat het precies het tegenovergestelde voelt. Het publiek, in dit geval, aangezien de ironische spel op de woorden van onze heldin, grens sarcasme tot op zekere hoogte.

Een ander voorbeeld van verbale ironie zou zijn tijdens de dood van Haemon, Creons zoon Het koor zou zeggen: "Profeet, hoe waarachtig hebt u uw woord waargemaakt." De profeet voorspelde echter de tragedie van Haemon of het onheil dat het huis van Creon zou overkomen, wat als ironisch wordt beschouwd omdat de profeet niets te maken had met de dood van Haemon.

Ondanks wat er wordt gezegd, begrijpt het publiek het citaat waar het over gaat en creëert het een gedetailleerde beschrijving van de gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden en de gebeurtenissen die gaan komen.

Tot slot zegt Creon tijdens zijn toespraak tot Haemon na zijn dood: "Je bent niet door eigen dwaasheid bevrijd van de banden van het leven." Met deze ironie geeft Creon zichzelf dus de schuld van Haemons dood, ondanks het feit dat Haemon ontegenzeggelijk zelfmoord pleegde.

Situationele ironie

Het verhaal van Antigone maakt gebruik van situationele ironie om het menselijke karakter en de aard van zulke Creon heeft Antigone ter dood veroordeeld wegens verraad nadat Antigone haar broer heeft begraven.

Antigone is depressief en ongelukkig en is emotioneel beschadigd als gevolg van haar beproeving. Antigone geeft haar emoties weer als ze zegt: "Ik voel de eenzaamheid van Niobe," een Thebaanse koningin die al haar kinderen verloor aan de goden als gevolg van haar extreme overmoed. De dood van haar kinderen brengt Niobe immens veel verdriet, zo veel dat ze van steen werd en nog steeds tranen vergoot voor de doden.

In de oudheid kende de doelgroep het verhaal van Niobe en wat zij had verloren; onze heldin vertelt dit ironische verhaal, want beiden ondergingen het lot van het verlies van hun geliefde. Niobe haar kinderen en Antigone haar broers, dit heeft betrekking op de situationele ironie van de menselijke natuur, waarin de dood verdriet en rouw teweegbrengt.

Sophocles gebruikt situationele ironie in dit toneelstuk om het menselijke karakter, het hart van de goden of de aard van de wereld in het algemeen aan te tonen. .

Ironie in Antigone

Ironie geeft aanleiding tot voorbode die onvermijdelijk spanning veroorzaakt, de opbouw van elk personage, hun lot en de beslissingen die ze nemen geven aanleiding tot elk van hun ware kleuren en bedoelingen.

Ironie biedt het publiek een breder perspectief, waardoor elk personage de mensheid met al zijn ups en downs kan belichamen. Sophocles gebruikt het uitbeelden hiervan om de multidimensionale eigenschappen van elk van zijn geschreven stukken te laten zien; van Antigone's dapperheid, Creon's hebzucht tot zelfs Haemon's liefde, de ironie was daartussen goed gedocumenteerd.

Onze Griekse schrijver maakt in Antigone gebruik van ironie als moordwapen: Creon, die zijn hele familie door zijn arrogantie aan zelfmoord had verloren, en Antigone, wiens dapperheid haar het leven kostte. De ironie is wat zowel onze hoofdpersoon als onze antagonist op ironische wijze doodde.

Conclusie

In dit artikel hebben we het gehad over de verschillende soorten ironie die Sophocles gebruikte in Antigone en hoe ze het stuk vormgaven.

Laten we ze nog eens een voor een doornemen:

• De ironie, de uitdrukking van iemands bedoeling door taal te gebruiken die gewoonlijk het tegenovergestelde betekent, wordt door Sophocles gebruikt om gebeurtenissen te voorzien die uiteindelijk ofwel spanning ofwel humor in zijn werk zouden veroorzaken.
• Antigone bevat verschillende soorten ironie, zoals verbale, dramatische en situationele ironie.
• Verbale ironie is sarcasme, waarvan een opmerkelijke scène in het stuk zou zijn: Antigone's beschrijving van Creon; Ze beschrijft Creon als een waardige koning ondanks dat ze het tegenovergestelde voelt, wat humor en spanning teweegbrengt en haar lot aankondigt.
• Een ander voorbeeld van verbale ironie is te zien in de dood van Haemon, de minnaar van Antigone; Creon, die het lijk van zijn zoon heeft gezien, geeft de profeet de schuld ondanks het feit dat Haemon zelfmoord pleegde.
• Dramatische ironie wordt gebruikt om Sophocles' personages in de Griekse klassieker op te bouwen; het gebruik van geslacht als het belangrijkste onderwerp - dit is te zien in Creons eis om de man te vinden die Polyneice's lichaam heeft begraven, ondanks het geslacht van de dader, er niet aan denkend dat een vrouw aan het hoofd zou staan van zo'n onafhankelijke en lastige taak.
• Situationele ironie wordt gebruikt om de menselijke aard te laten zien, waardoor het publiek zich kan verplaatsen in elk personage afzonderlijk - dit wordt getoond in de gevangenschap van Antigone, waar ze zich verbindt met Niobe, de Thebaanse koningin die haar kinderen verloor aan de goden.
• Zowel Antigone als Niobe verliezen hun dierbaren en zijn om verschillende redenen veroordeeld tot een tragisch lot; dit schetst de situationele ironie van de menselijke natuur, waarin de dood lijden en ellende met zich meebrengt.
• De ironie zorgt in het algemeen voor een voorbode die spanning met zich meebrengt; de spanning die het publiek voelt, zorgt voor een zekere sensatie die hen op het puntje van hun stoel laat zitten en hen grondig laat onderdompelen in de Griekse klassieker.
• Sophocles gebruikt ironie als een middel om te moorden; hij doodt op ironische wijze zowel onze hoofdpersoon als onze antagonist in hun ironie; Antigone, die vocht tegen haar lot om te sterven maar zichzelf toch doodt in de gevangenis; en Creon, die macht en rijkdom vergaart maar zijn familie verliest door zijn overmoed...

Concluderend, Sophocles gebruikt ironie om bepaalde gebeurtenissen te voorspellen die het publiek op het puntje van hun stoel laten zitten. Hij gebruikt deze methode ook om zijn personages op te bouwen, hun menselijkheid en multidimensionale eigenschappen over te brengen op het publiek, waardoor het makkelijker wordt om zich in te leven in zijn geschreven werk.

De vakkundig geschreven ironieën in het toneelstuk geven aanleiding tot veelvuldige analyses over verschillende onderwerpen in de loop der tijd. De perspectieven van het oude Griekenland en de hedendaagse literatuur leiden tot veel vragen die van groot belang zijn voor onze samenleving, waaronder gender en de verwachtingen die daarmee samenhangen.