(Lyrisch gedicht, Latijn/Romeins, ca. 65 v. Chr., 19 regels)

Inleiding

"Miser Catulle, desinas ineptire" ( "Ellendige Catullus, je moet ophouden nutteloos te zijn." ) is een lyrisch gedicht van de Romeinse dichter Catullus vaak aangeduid als "Catullus 8" of "Carmina VIII voor zijn positie in de algemeen aanvaarde catalogus van Catullus Het gedicht dateert van rond 65 voor Christus en beschrijft Catullus Ellende en verdriet na de afwijzing door zijn geliefde Lesbia en zijn min of meer vastberaden besluit om zijn verlies te verwerken en verder te gaan.

De dichter verwijt zichzelf dat hij zo dwaas is om zich vast te klampen aan een liefde die duidelijk voorbij is. Hij beschrijft hoe geweldig zijn liefde was zolang ze duurde, maar zegt dan onomwonden dat ze hem niet meer wil. Hij zweert sterk en resoluut te zijn en haar niet achterna te zitten, en probeert zichzelf te troosten dat ze spijt zal krijgen van haar beslissing. Hij stelt zich voor dat niemand haar nu nog zal willen zien en liefhebbenhaar, maar eindigt met zichzelf weer op te krikken om zijn eigen ellende te verdragen en standvastig te blijven in zijn vastberadenheid.

Hoewel het gedicht gericht is aan Catullus zelf, en de naam van zijn minnares wordt nergens genoemd, het onderwerp is duidelijk zijn mislukte liefdesaffaire met Lesbia, een alias Catullus gebruikt in veel van zijn gedichten voor Clodia, de vrouw van de eminente Romeinse staatsman Clodius.

Het gebruik van het choliambische metrum (ook wel bekend als hinkend, kreupel of halt houdend iambisch, vanwege de manier waarop het de lezer op de verkeerde "voet" zet door de klemtonen van de laatste paar tellen om te keren) creëert een gebroken ongelijk effect, en bootst het dode einde van Catullus ' gedachten.

Het eerste woord van het gedicht, "vrek", is een favoriet woord en zelfbeschrijving van Catullus Het kan vertaald worden als "ellendig", "ellendig" of "ongelukkig", maar ook als "liefdesverdriet", wat misschien een toon aanslaat die meer in de buurt komt van wat bedoeld wordt door Catullus Het laatste woord van het gedicht, "obdura" ("verdragen"), ook gebruikt in regel 11 en 12, is een botte gebiedende wijs als Catullus probeert zichzelf uit zijn lijden te verlossen.

Zo beweegt het gedicht zich door een progressie van Catullus Van de uiterste verslagenheid over zijn verlatenheid door Lesbia, via een middendeel waarin hij zich enkele goede dingen in het leven herinnert (waarvan hij redeneert dat ze nog steeds moeten bestaan) en zijn erkenning dat de dingen onverbiddelijk zijn veranderd, dan een fase waarin hij zijn woede en frustratie op Lesbia uit, en ten slotte zijn vastberadenheid om zijn moedeloosheid te overwinnen en verder te gaan. Aan het einde, Catullus de rationele dichter krijgt de overhand over Catullus de irrationele minnaar.

Echter, het herhaalde en overdreven gebruik van de retorische vragen tegen het einde van het gedicht in regel 15 - 18 (wat ook een snel, enigszins opgewonden tempo geeft aan dit gedeelte van het gedicht, wat misschien de gemoedstoestand van de spreker weerspiegelt), lijkt Lesbia te proberen hem terug te nemen, wat suggereert dat hij het nog niet echt heeft opgegeven. Daarom lijkt het erop dat hij eigenlijk niet kanHij kan zichzelf niet meer helpen dan aan het begin van het verhaal en de uiteindelijke "obdura" komt minder overtuigend en triester over dan de eerdere.

• Latijns origineel en letterlijke Engelse vertaling (WikiSource): //en.wikisource.org/wiki/Catullus_8
• Audiolezing van het oorspronkelijke Latijn (Klassiek Latijn)://jcmckeown.com/audio/la5103d1t07.php