(ຂໍ້ຄວາມທາງສາດສະໜາ, ທີ່ບໍ່ເປີດເຜີຍຊື່, ພາສາເຮັບເຣີ/ອາຣາເມກ/ກຣີກ, ຄ. ສະຕະວັດທີ 9 ກ່ອນ ຄ.ສ. – ສະຕະວັດທີ 2 CE, ຂໍ້ທີ 31,101)

ບົດແນະນຳ “ຄຳພີ​ໄບເບິນ ຕາມ​ການ​ດົນ​ໃຈ​ຈາກ​ພະເຈົ້າ ແຕ່​ຂຽນ​ໂດຍ​ຄົນ​ບໍ່​ສົມບູນ​ແບບ​ຫຼາຍ​ຄົນ​ໃນ​ຫຼາຍ​ຮ້ອຍ​ປີ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຊາວຄຣິດສະຕຽນ "ທີ່ເຊື່ອໃນພຣະຄໍາພີ" ອື່ນໆ, ຖືວ່າທັງສອງ "ພຣະຄໍາພີໃຫມ່" ແລະ "ພຣະຄໍາພີເດີມ" ເປັນພຣະຄໍາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ບໍ່ເຈືອຈາງ, ເວົ້າໂດຍພຣະເຈົ້າແລະຂຽນລົງໃນຄວາມສົມບູນແບບ. ຮູບແບບໂດຍມະນຸດ. ຄົນອື່ນຍັງຖືທັດສະນະທີ່ບໍ່ມີຄວາມຜິດໃນພຣະຄໍາພີ, ວ່າ “ພຣະຄໍາພີ” ແມ່ນບໍ່ມີຄວາມຜິດພາດທາງວິນຍານ, ແຕ່ບໍ່ຈໍາເປັນໃນເລື່ອງວິທະຍາສາດ.

ຜູ້ອ່ານ ຜູ້ທີ່ບໍ່ແມ່ນສາສະຫນາອື່ນໆຈໍານວນຫຼາຍ, ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ໃຫ້ເບິ່ງ “ຄຳພີໄບເບິນ” ແຕ່ເປັນວັນນະຄະດີເທົ່ານັ້ນ , ແລະເປັນແຫຼ່ງທີ່ມາຂອງນິທານນິທານ ແລະນິທານນິທານ, ເຖິງວ່າມີການໂຕ້ວາທີກັນຫຼາຍກ່ຽວກັບຄຸນຄ່າທາງວັນນະຄະດີຂອງ “ຄຳພີໄບເບິນ” . ແມ່ນແຕ່ St. Augustine, ໃນທ້າຍສະຕະວັດທີ 4 CE, ສາລະພາບວ່າແບບໃນພຣະຄໍາພີໄດ້ສະແດງ "ພາສາຕ່ໍາສຸດ" ແລະເບິ່ງຄືວ່າລາວ, ຢ່າງຫນ້ອຍກ່ອນທີ່ຈະປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສຂອງລາວ, "ບໍ່ສົມຄວນທີ່ຈະປຽບທຽບກັບກຽດສັກສີຂອງ Cicero". ການບັນຍາຍໃນພຣະຄໍາພີໂດຍສະເພາະ (ກົງກັນຂ້າມກັບບົດກະວີໃນພຣະຄໍາພີ) ມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະເຮັດວຽກກັບຄໍາສັບທີ່ຈໍາກັດຫຼາຍແລະສະເຫມີຫຼີກລ້ຽງການປຽບທຽບແລະປະເພດອື່ນໆຂອງພາສາຕົວເລກ, ຫລີກລ້ຽງລັກສະນະການເລົ່າເລື່ອງແບບຫຍໍ້ໆທີ່ສາມາດເບິ່ງຄືວ່າເປັນການຕ້ານທານກັບຮູບແບບ (ເຖິງແມ່ນວ່າມັນ. ມີການໂຕ້ຖຽງກັນວ່າຕົ້ນສະບັບພາສາເຮັບເຣີ - ກົງກັນຂ້າມກັບການແປພາສາລາຕິນທີ່ເຂັ້ມງວດ - ມີ "ແບບ" ແທ້ໆ).ບົດກະວີ . ສ່ວນຫຼວງຫຼາຍແມ່ນຂຽນເປັນພາສາປາກເວົ້າ, ລວມເອົາລັກສະນະຄຳເວົ້າດັ່ງກ່າວເປັນບົດເລື່ອງ, ລັກສະນະ, ການສົນທະນາ ແລະເວລາ, ແລະຄຳເວົ້າແມ່ນຮູບແບບທີ່ໃຊ້ໂດຍທົ່ວໄປໃນເວລາເລົ່າເລື່ອງກ່ຽວກັບຄົນ ແລະເຫດການປະຫວັດສາດ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ບົດກະວີຍັງຖືກໃຊ້ຢ່າງກວ້າງຂວາງຕະຫຼອດ “ຄຳພີໄບເບິນ” , ໂດຍສະເພາະໃນປຶ້ມຂອງໂຢບ, ເພງສັນລະເສີນ, ສຸພາສິດ, ປັນຍາຈານ, ຄຳຈົ່ມ ແລະເພງຂອງເພງ. ປຶ້ມບາງຫົວຖືກຂຽນໄວ້ໃນຮູບກະວີຢ່າງສົມບູນ ແລະ, ອີງຕາມນັກວິຈານບາງຄົນ, ເຖິງໜຶ່ງສ່ວນສາມຂອງ “ພຣະຄຳພີເດີມ” ແມ່ນບົດກະວີ. ບົດກະວີຫຼາຍບົດໃນ “ພຣະສັນຍາເດີມ” ສາມາດພັນລະນາໄດ້ວ່າເປັນບົດກະວີຍິວບູຮານ, ເຊິ່ງໝາຍເຖິງລັກສະນະທາງວັນນະຄະດີທີ່ເອີ້ນວ່າ parallelism ເຊິ່ງມີລັກສະນະການຊໍ້າຄືນ ຫຼືການເສີມສ້າງແນວຄວາມຄິດອັນດຽວໃນບົດກະວີຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ມັນຍັງໃຊ້ລັກສະນະທົ່ວໄປຂອງບົດກະວີທີ່ທັນສະໄຫມເຊັ່ນ: ການຫຼິ້ນຄໍາ, ຄໍາອຸປະມາ, rhymes ແລະເຄື່ອງວັດແທກເພື່ອສື່ສານຂໍ້ຄວາມຂອງມັນ. ຈໍານວນວັນນະຄະດີສະເພາະ (ບາງປະເພດສະແດງອອກໃນ prose ແລະອື່ນໆໃນ poetry), ລວມທັງກົດຫມາຍ, prose ປະຫວັດສາດ, ເພງສັນລະເສີນ, ເພງ, ປັນຍາ, ສຸພາສິດ, ຊີວະປະວັດ, ລະຄອນ, ຕົວອັກສອນແລະ apocalyptic, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບພາກສ່ວນສັ້ນຂອງຄໍາອະທິຖານ, ຄໍາອຸປະມາ, ຄໍາພະຍາກອນ. ແລະ genealogies ຫຼືບັນຊີລາຍຊື່ຄອບຄົວ.

ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍຂອງປຶ້ມຂອງ “ພຣະຄໍາພີ” ແລະການແຍກກັນຕາມເວລາ, ມີຫຼາຍ ຫົວ​ຂໍ້​ທີ່​ເປັນ​ເອກະ​ພາບ ທີ່​ແລ່ນ​ຜ່ານ​ທັງ “ພຣະ​ຄຳ​ພີ​ເດີມ” ແລະ “ພຣະ​ຄຳ​ພີ​ໃໝ່” : ມີ ພຣະ​ເຈົ້າ​ທ່ຽງ​ແທ້​ອົງ​ດຽວ , ຜູ້​ທີ່​ໄດ້​ສ້າງ​ທັງ​ໝົດ. ນັ້ນແມ່ນຈັກກະວານແລະມີບົດບາດຢ່າງຫ້າວຫັນ, ຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງແລະຮັກແພງໃນການບໍາລຸງຮັກສາຂອງມັນ; ວ່າ ພະເຈົ້າຮັກປະຊາຊົນຂອງພະອົງທຸກເຊື້ອຊາດ, ທຸກຊາດ ແລະສາສະຫນາ , ແລະສະແຫວງຫາຄວາມຮັກຂອງເຂົາເຈົ້າເປັນການຕອບແທນ; ວ່າ ພຣະເຈົ້າຊົງສ້າງຜູ້ຊາຍ ແລະຜູ້ຍິງດ້ວຍອຳນາດທີ່ຈະເລືອກລະຫວ່າງຄວາມດີແລະຄວາມຊົ່ວ ແລະພວກເຮົາຖືກເອີ້ນໃຫ້ເຮັດຄວາມດີໂດຍການຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າ ແລະເຄົາລົບນັບຖືເພື່ອນມະນຸດໃນໂລກ, ໃນຂະນະທີ່ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍເປັນສິ່ງລໍ້ລວງຢູ່ສະເໝີ. ຕ້ອງເຮັດດີທີ່ສຸດເພື່ອຕ້ານທານ; ວ່າ ພຣະເຈົ້າສະແຫວງຫາຄວາມລອດຂອງທຸກຄົນ ຈາກອໍານາດຂອງບາບແລະຄວາມຊົ່ວ, ແລະໄດ້ແຊກແຊງໂດຍກົງໃນເລື່ອງຂອງມະນຸດ (ເຊັ່ນດຽວກັນກັບການສົ່ງຜູ້ພະຍາກອນແລະ, ໃນທີ່ສຸດ, ພຣະເຢຊູລູກຊາຍຂອງພຣະອົງ) ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາມີຄວາມລອດນັ້ນ. .

ການແປພາສາອັງກິດສະບັບສົມບູນຄັ້ງທໍາອິດຂອງ “ພຣະຄໍາພີ” ແມ່ນຂອງ John Wycliffe ໃນປີ 1382 , ແຕ່ສະບັບ King James ທີ່ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດຂອງ 1611 ມັກຈະຖືວ່າເປັນການແປພາສາອັງກິດທີ່ດີທີ່ສຸດຈາກທັດສະນະວັນນະຄະດີ, ແລະແທ້ຈິງແລ້ວ, ບາງຄົນຖືວ່າມັນເປັນວັນນະຄະດີທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນພາສາອັງກິດ. ມັນແມ່ນ ຜະລິດໃນລະຫວ່າງໄລຍະເວລາທີ່ອຸດົມສົມບູນໂດຍສະເພາະສໍາລັບວັນນະຄະດີພາສາອັງກິດ (ພາຍໃນຊີວິດຂອງ Shakespeare, Jonson, Webster, et al), ແຕ່ຍັງເປັນໄລຍະເວລາທີ່ສາສະຫນາໄດ້ກາຍເປັນການເມືອງຫຼາຍ. William Tyndale ເຄີຍເປັນໄດ້ຖືກປະຫານຊີວິດໃນປີ 1536 ສໍາລັບການແປພາສາ Protestant ຂອງລາວໃນຕອນຕົ້ນ, ເຖິງແມ່ນວ່າວຽກງານຂອງລາວຫຼັງຈາກນັ້ນໄດ້ກາຍເປັນແຫຼ່ງທີ່ສໍາຄັນສໍາລັບສະບັບ King James. ວຽກງານດັ່ງກ່າວໄດ້ຖືກສໍາເລັດໂດຍຄະນະກໍາມະການຫ້າສິບນັກວິຊາການແລະນັກບວດ, ເຮັດວຽກຢູ່ໃນຫົກທີມລະຫວ່າງ 1604 ແລະ 1611. ບໍ່ມີຊາວໂລມັນກາໂຕລິກຖືກເຊີນເຂົ້າຮ່ວມ, ເຖິງແມ່ນວ່າຄໍາແປພາສາອັງກິດຂອງກາໂຕລິກ 1582 “ New Testament” ແມ່ນຫນຶ່ງ. ຂອງພະຄໍາພີທີ່ໃຊ້ເປັນແຫຼ່ງ.

• ສະບັບແປພາສາອັງກິດຂອງ King James (ສາມາດຊອກຫາໄດ້, ມີລິ້ງໄປຫາສະບັບອື່ນຫຼາຍ): (Bible.com): / /bibleresources.bible.com/bible_kjv.php
• Latin Vulgate Bible (Fourmilab): //www.fourmilab.ch/etexts/www/Vulgate/
• ພຣະສັນຍາເດີມຂອງກເຣັກບູຮານ (Septuagint) (Spindleworks): //www.spindleworks.com/septuagint/septuagint.html

ຄໍາພີໄບເບິນໃຫຍ່ເກີນໄປທີ່ຈະສະຫຼຸບໄດ້ ໃນລາຍລະອຽດໃດກໍ່ຕາມ, ແຕ່ນີ້ແມ່ນການທົບທວນຄືນໂດຍຫຍໍ້ຂອງເນື້ອໃນຂອງມັນ:

11 ບົດທໍາອິດຂອງປະຖົມມະການ , ປື້ມທໍາອິດຂອງ “ພຣະຄໍາພີ”<18 , ບອກກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າແລະເລື່ອງຂອງການສ້າງ, ອາດາມແລະເອວາ, ນ້ໍາຖ້ວມໃຫຍ່ແລະເຮືອຂອງໂນອາ, ຫໍຄອຍຂອງ Babel, ແລະອື່ນໆ. ສ່ວນທີ່ເຫຼືອຂອງ Genesis ບອກປະຫວັດສາດຂອງບັນພະບຸລຸດ: ຊາວຢິວຕິດຕາມບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຂົາ. ຜູ້​ຊາຍ​ຊື່​ອັບ​ຣາ​ຮາມ​ໂດຍ​ຜ່ານ​ການ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ຕົນ Isaac ແລະ​ຫລານ​ຊາຍ​ຂອງ​ເຂົາ Jacob (ຍັງ​ເອີ້ນ​ວ່າ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ), ແລະ​ລູກ​ຫລານ​ຂອງ​ຢາໂຄບ ("ລູກ​ຂອງ​ອິດ​ສະ​ຣາ​ເອນ"), ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ແມ່ນ​ໂຢ​ເຊບ; ຊາວອາຣັບຊາວມຸດສະລິມຍັງຕິດຕາມເຊື້ອສາຍຂອງເຂົາເຈົ້າມາເຖິງອັບຣາຮາມ, ຜ່ານລູກຊາຍຂອງລາວອິດຊະມາເອນ. ໄດ້ນໍາພາຊາວເຮັບເຣີອອກຈາກການເປັນຊະເລີຍໃນປະເທດເອຢິບ. ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ເດີນ​ທາງ​ໄປ​ໃນ​ຖິ່ນ​ແຫ້ງ​ແລ້ງ​ກັນ​ດານ​ເປັນ​ເວລາ​ສີ່​ສິບ​ປີ (ໃນ​ເວລາ​ນັ້ນ​ພຣະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ມອບ​ພຣະ​ບັນຍັດ​ສິບ​ປະ​ການ​ໃຫ້​ໂມເຊ) ຈົນ​ກວ່າ​ຄົນ​ລຸ້ນ​ໃໝ່​ຈະ​ພ້ອມ​ທີ່​ຈະ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ແຜ່ນດິນ​ການາອານ​ຕາມ​ຄຳ​ສັນຍາ. ປື້ມຂອງພວກເລວີແລະພຣະບັນຍັດສອງໄດ້ປຶກສາຫາລືກ່ຽວກັບຄວາມສໍາພັນລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າແລະຜູ້ທີ່ຖືກເລືອກຂອງພຣະອົງ, ຊາວເຮັບເຣີ, ແລະໃຫ້ລາຍລະອຽດຂອງພະບັນຍັດທີ່ຄວບຄຸມເກືອບທຸກດ້ານຂອງຊີວິດຊາວເຮັບເຣີ.

ສ່ວນທີ່ເຫຼືອຂອງປຶ້ມ “ຄຳພີ​ໄບເບິນ” (ຄລິດສະຕຽນ “ພຣະ​ຄຳ​ພີ​ເດີມ” ) ຖືກ​ແບ່ງ​ອອກ​ໂດຍ​ຊາວ​ຢິວ​ເປັນ​ປະ​ເພດ​ຂອງສາດສະດາ ແລະການຂຽນ, ຫຼື, ອີງຕາມວິທີການຂອງຄຣິສຕຽນຂອງການຈັດຕັ້ງ, ເຂົ້າໄປໃນພາກສ່ວນຂອງປຶ້ມປະຫວັດສາດ, ປຶ້ມປັນຍາ ແລະປຶ້ມຄໍາພະຍາກອນ.

ປຶ້ມປະຫວັດສາດ (ໂຢຊວຍ, ຜູ້ພິພາກສາ, ຣຸດ, ຊາມູເອນທີ 1 ແລະ II, ກະສັດ I ແລະ II, ພົງສາວະດານ I ແລະ II, ເອຊະຣາ, ເນເຫມີຢາ, ໂຕບິດ, ຢູດິດ, ເອສະເທີ ແລະ Maccabees I ແລະ II) ບອກປະຫວັດສາດຂອງຊາດອິດສະລາແອນຈາກຍຸກ ສະໄໝຂອງໂມເຊຈົນເຖິງຫຼາຍຮ້ອຍປີກ່ອນສະໄໝຂອງພຣະເຢຊູ. ເປັນ​ເວລາ​ໜຶ່ງ, ຊົນ​ເຜົ່າ​ຕ່າງໆ​ຂອງ​ຊາດ​ອິດສະລາແອນ​ໄດ້​ຖືກ​ປົກຄອງ​ໂດຍ​ຜູ້​ພິພາກສາ​ຊຸດ​ໜຶ່ງ, ແລະ​ຈາກ​ນັ້ນ​ໄດ້​ມີ​ການ​ປົກຄອງ​ຂອງ​ກະສັດ​ໂຊນ, ດາວິດ, ຊາໂລໂມນ ແລະ​ຄົນ​ອື່ນໆ. ອິດສະ​ຣາ​ເອນ​ໄດ້​ຖືກ​ແບ່ງ​ອອກ​ເປັນ​ສອງ​ອາ​ນາ​ຈັກ​ແລະ​ໄດ້​ຮັບ​ຄວາມ​ເສຍ​ຫາຍ​ຂອງ​ການ​ທະ​ຫານ​ຈໍາ​ນວນ​ຫນຶ່ງ​. ໃນທີ່ສຸດເຢຣູຊາເລັມຖືກທໍາລາຍ ແລະຖືກຈັບເອົາຊະເລີຍຈໍານວນຫຼາຍໄປບາບີໂລນ, ເຖິງແມ່ນວ່າໃນເວລານັ້ນປະຊາຊົນໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ກັບຄືນແລະສ້າງນະຄອນເຢຣູຊາເລັມແລະອາລະຍະທໍາຂອງພວກເຂົາຄືນໃຫມ່. ປັນຍາຂອງ Solomon ແລະ Sirach ປະກອບດ້ວຍຫຼາຍຄໍາເວົ້າຂອງປັນຍາປະຕິບັດເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ຊີວິດມີຄວາມສຸກ, ປະສົບຜົນສໍາເລັດແລະສັກສິດ; ໂຢບ​ແລະ​ຜູ້​ເທສະໜາ​ປ່າວ​ປະກາດ​ກ່ຽວ​ກັບ​ບັນຫາ​ທີ່​ໜັກ​ກວ່າ​ຂອງ​ຄວາມ​ໝາຍ​ຂອງ​ຊີວິດ, ການ​ມີ​ຢູ່​ຂອງ​ຄວາມ​ຊົ່ວ​ຮ້າຍ​ແລະ​ຄວາມ​ສຳພັນ​ຂອງ​ເຮົາ​ກັບ​ພຣະ​ເຈົ້າ; ແລະເພງຂອງຊາໂລໂມນເປັນເພງຮັກທີ່ຍົກຍ້ອງຄວາມຮັກແບບໂຣແມນຕິກລະຫວ່າງຊາຍແລະຍິງ (ເຖິງແມ່ນວ່າບາງຄັ້ງມັນຖືກຕີຄວາມສົມມຸດຕິຖານວ່າເປັນເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບຄວາມຮັກຂອງພະເຈົ້າຕໍ່ອິດສະຣາເອນຫຼືສາດສະຫນາຈັກ).

ຄໍາພະຍາກອນ. ປຶ້ມ (ເອຊາຢາ, ເຢເຣມີຢາ,ການຈົ່ມ, Baruch, Ezekiel, Daniel, Hosea, Joel, Amos, Obadiah, Jonah, Micah, Nahum, Habakkuk, Zephaniah, Haggai, Zechariah ແລະ Malachi) ເຮັດການຄາດເດົາກ່ຽວກັບອະນາຄົດ, ຫຼືໃຫ້ຂໍ້ຄວາມພິເສດຂອງຄໍາແນະນໍາຫຼືຄໍາເຕືອນຈາກພຣະເຈົ້າ. ຍົກ​ເວັ້ນ​ແຕ່​ການ​ຈົ່ມ​ແລະ​ບາ​ຣຸກ, ແຕ່​ລະ​ປຶ້ມ​ເຫຼົ່າ​ນີ້​ຖືກ​ຕັ້ງ​ຊື່​ໃຫ້​ຜູ້​ພະ​ຍາ​ກອນ​ຊາວ​ເຮັບເຣີ​ຜູ້​ໜຶ່ງ​ທີ່​ຮູ້​ຈັກ​ກັນ​ດີ (ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັນ​ກັບ​ຜູ້​ນ້ອຍ​ຫຼາຍ​ຄົນ), ຜູ້​ທີ່​ພະເຈົ້າ​ເອີ້ນ​ໃຫ້​ໃຫ້​ຄຳ​ພະຍາກອນ, ຂ່າວ​ສານ ແລະ​ຄຳ​ເຕືອນ​ເຫຼົ່າ​ນີ້​ແກ່​ກະສັດ ແລະ​ຜູ້​ນຳ​ອື່ນໆ ແລະ ຜູ້ຄົນໂດຍທົ່ວໄປ.

ພຣະກິດຕິຄຸນສີ່ຂອງ “ພຣະສັນຍາໃໝ່” ບອກເຖິງການເກີດ, ຊີວິດ, ການຮັບໃຊ້, ຄຳສອນ, ການຕາຍແລະການຟື້ນຄືນຊີວິດຂອງພຣະເຢຊູ. Matthew, Mark ແລະ Luke ແມ່ນຄ້າຍຄືກັນຫຼາຍ, ແຕ່ພຣະກິດຕິຄຸນຂອງ John ແມ່ນແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍ, ເປັນການເຮັດວຽກທາງວິນຍານແລະ theological ຫຼາຍ, ເຖິງແມ່ນວ່າມັນຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບເຫດການດຽວກັນກັບສາມພຣະກິດຕິຄຸນອື່ນໆ. ກິດຈະການຂອງອັກຄະສາວົກແມ່ນປະເພດຂອງເລື່ອງຕໍ່ເນື່ອງຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງລູກາ, ຂຽນໂດຍຜູ້ຂຽນດຽວກັນ, ແລະບອກປະຫວັດສາດຂອງ 30 ປີທໍາອິດຂອງສາດສະຫນາຈັກຄຣິສຕຽນ, ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນເນັ້ນໃສ່ອັກຄະສາວົກເປໂຕແລະໂປໂລຜູ້ທີ່ເປັນຜູ້ນໍາທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງ. ຄຣິສຕຽນໃນຕົ້ນໆ.

ສ່ວນທີ່ເຫລືອຂອງ “ພຣະສັນຍາໃໝ່” ປະກອບດ້ວຍຕົວອັກສອນ (ຍັງເອີ້ນວ່າ Epistles ), ຈໍານວນຫຼາຍຂອງພວກມັນ ຕາມປະເພນີຂອງອັກຄະສາວົກໂປໂລ, ຕໍ່ຊຸມຊົນຄຣິສຕຽນຕ່າງໆ, ແນະນໍາແລະຊຸກຍູ້ພວກເຂົາໃນຄວາມເຊື່ອແລະການກ່າວ.ບັນຫາສະເພາະ ແລະຂໍ້ຂັດແຍ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ໃນຊຸມຊົນເຫຼົ່ານັ້ນ. ຄວາມເຊື່ອແລະການປະຕິບັດຫຼາຍຢ່າງຂອງຄຣິສຕຽນແມ່ນມາຈາກຄໍາສອນຂອງໂປໂລໃນຈົດຫມາຍຂອງລາວເຖິງຊາວໂລມັນ, ໂກລິນໂທ, ຄາລາເຕຍ, ເອເຟໂຊ, ຟີລິບ, ໂກໂລດ, ເທຊະໂລນິກແລະຊາວເຮັບເຣີ, ແລະເຖິງຕີໂມເຕ, ຕີໂຕແລະຟີເລໂມນ. ຈົດໝາຍອື່ນໆ (ໂດຍຢາໂກໂບ, ເປໂຕ, ໂຢຮັນ ແລະຢູເດ) ຍັງໄດ້ຂຽນຂຶ້ນເພື່ອຊຸກຍູ້, ແນະນຳ ແລະແກ້ໄຂຊາວຄຣິສຕຽນໃນສະໄໝຕົ້ນ, ແລະເພື່ອຊຸກຍູ້ເຂົາເຈົ້າໃຫ້ວາງຄວາມເຊື່ອ ແລະໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະຄຣິດ ແລະໃຫ້ຄວາມເຊື່ອນັ້ນປະຕິບັດດ້ວຍຄວາມຮັກ, ຄວາມເມດຕາຂອງຄຣິສຕຽນ. ແລະເຄົາລົບນັບຖືທຸກຄົນ.

ພຣະຄໍາພີແຫ່ງການເປີດເຜີຍ (ຍັງເອີ້ນວ່າ Apocalypse) ຍັງເປັນຈົດຫມາຍຂອງການຈັດລຽງ, ຂຽນໂດຍຜູ້ຊາຍຊື່ John (ອາດຈະແມ່ນອັກຄະສາວົກ John. ), ແຕ່ມັນຢູ່ໃນຮູບແບບຂອງວັນນະຄະດີ apocalyptic, ເຊິ່ງບອກເລື່ອງສ່ວນໃຫຍ່ໂດຍຜ່ານສັນຍາລັກລະຄອນ, ຮູບພາບແລະຕົວເລກ. ການເປີດເຜີຍຊອກຫາການປອບໂຍນແລະໃຫ້ກໍາລັງໃຈແກ່ຊາວຄຣິດສະຕຽນທຸກໄວທີ່ພຣະເຈົ້າຄວບຄຸມຢ່າງຫນັກແຫນ້ນ, ແລະວ່າ, ເມື່ອເວລາທີ່ເຫມາະສົມ, ກໍາລັງຂອງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍທີ່ເບິ່ງຄືວ່າຈະຄອບຄອງໂລກຂອງພວກເຮົາຈະຖືກທໍາລາຍຫມົດ, ແລະອານາຈັກນິລັນດອນຂອງພຣະເຈົ້າຈະເຂົ້າມາ. ຄວາມສຳເລັດຂອງມັນ.

ໜັງສື 24 ສະບັບຂອງ “ທານາກ” ຫຼື “ຄຳພີໄບເບິນ” ສາມາດແບ່ງອອກເປັນສາມຫຼັກ.ພາກສ່ວນ:

• “Torah” (“ການສອນ”, ເຊິ່ງເອີ້ນກັນວ່າ “Pentateuch” ຫຼື “ຫ້າປື້ມຂອງໂມເຊ” ): 1. ຕົ້ນເດີມ, 2. ອົບພະຍົບ, 3. ພວກເລວີ, 4. ຕົວເລກ, 5. ພຣະບັນຍັດສອງ.
• “ເນວີອິມ” (“ຜູ້ທຳນວາຍ”): 6. ໂຢຊວຍ, 7. ຜູ້ຕັດສິນ, 8. ຊາມູເອນທີ 1 ແລະ 2, 9. ກະສັດທີ 1 ແລະ 2, 10. ເອຊາຢາ, 11. ເຢເຣມີຢາ, 12. ເອເຊກຽນ, 13. ສາດສະດາສິບສອງຄົນນ້ອຍ. (ໂຮເສອາ, ໂຢເອນ, ອາໂມດ, ໂອບາດີຢາ, ໂຢນາ, ມີກາ, ນາຮູມ, ຮາບາກຸກ, ເຊຟານີຢາ, ຮັດກາຍ, ເຊກາຣີຢາ ແລະມາລາກີ). ”): 14. Psalms, 15. ສຸພາສິດ, 16. ໂຢບ, 17. ເພງຂອງ Songs (ຫຼືເພງຂອງ Solomon), 18. Ruth, 19. Lamentations, 20. Ecclesiastes, 21. Esther, 22. Daniel, 23. Ezra (ລວມທັງເນເຫມີຢາ), 24. ພົງສາວະດານ I ແລະ II.

ຄຣິສຕຽນ “ພຣະສັນຍາເດີມ” ແມ່ນປຶ້ມທີ່ຂຽນໄວ້ກ່ອນຊີວິດຂອງ ພຣະ​ເຢ​ຊູ​ແຕ່​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຍອມ​ຮັບ​ໂດຍ​ຊາວ​ຄຣິດ​ສະ​ຕຽນ​ເປັນ​ພຣະ​ຄໍາ​ພີ, ແລະ​ເວົ້າ​ຢ່າງ​ກວ້າງ​ຂວາງ​ຄື​ກັນ​ກັບ “ພຣະ​ຄໍາ​ພີ​ເຮັບ​ເຣີ” ດັ່ງ​ທີ່​ໄດ້​ລະ​ບຸ​ໄວ້​ຂ້າງ​ເທິງ (39 ປື້ມ​ບັນ​ລວມ​ທັງ​ຫມົດ​ໃນ​ເວ​ລາ​ທີ່​ແບ່ງ​ອອກ, ແລະ​ໂດຍ​ປົກ​ກະ​ຕິ​ໃນ​ລໍາ​ດັບ​ທີ່​ແຕກ​ຕ່າງ​ກັນ). ບາງຕົວຫານຍັງລວມເອົາປື້ມເພີ່ມເຕີມເຂົ້າໄປໃນ canons ຂອງເຂົາເຈົ້າ. ສໍາລັບຕົວຢ່າງ, ໂບດ Roman Catholic ຍັງຮັບຮູ້ຫນັງສືຄໍາພີ apocrypha ຫຼື deuterocanonical ຕໍ່ໄປນີ້: Tobit, Judith, Maccabees I ແລະ II, Wisdom of Solomon, Sirach (ຍັງເອີ້ນວ່າ Ecclesiasticus), Baruch, ແລະບາງສ່ວນພາສາກເຣັກເພີ່ມເຕີມກັບ Esther ແລະ Daniel.<3

ຄລິດສະຕຽນ ພະຄຳພີ ນຳອີກລວມມີ “ພຣະສັນຍາໃໝ່” , ເຊິ່ງກ່ຽວພັນເຖິງຊີວິດ ແລະຄຳສອນຂອງພຣະເຢຊູ, ຈົດໝາຍຂອງອັກຄະສາວົກໂປໂລ ແລະສາວົກຄົນອື່ນໆເຖິງຄຣິສຕະຈັກຕົ້ນໆ, ແລະພຣະຄຳພີແຫ່ງການເປີດເຜີຍ. ນີ້ກວມເອົາອີກ 27 ປຶ້ມດັ່ງນີ້:

• ພຣະກິດຕິຄຸນ ( Matthew, Mark, Luke, John).
• ກິດຈະການຂອງອັກຄະສາວົກ.
• St. ຈົດໝາຍຂອງໂປໂລ (ໂລມ, ໂກລິນໂທ 1 ແລະ 2, ຄາລາເຕຍ, ເອເຟໂຊ, ຟີລິບ, ໂກໂລດ, ເທຊະໂລນີກທີ 1 ແລະ II, ຕີໂມເຕທີ 1 ແລະ 2, ຕີໂຕ, ຟີເລໂມນ, ເຫບເລີ).
• ຈົດໝາຍອື່ນໆ (ຢາໂກໂບ, ເປໂຕທີ 1 ແລະ II , John I, II ແລະ III, Jude)>“ພະຄຳພີພາສາເຫບເລີ” ອາດຈະຖືກແປເປັນສາມຂັ້ນຕອນຄື: “ໂທຣາ” ກ່ອນການອົບພະຍົບບາບີໂລນໃນສະຕະວັດທີ 6 ກ່ອນ ຄ.ສ., “ເນວີອິມ” ໂດຍ​ການ​ຂົ່ມເຫງ​ຊາວ​ຢິວ​ໃນ​ຊີເຣຍ (ປະມານ 167 ປີ ກ່ອນ​ສ. ໃນຊ່ວງເວລານີ້, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ລະບຸຂໍ້ພຣະຄໍາພີທີ່ຮັບຮູ້ຂອງເຂົາເຈົ້າເອງໃນ "canon", ແລະບໍ່ລວມທັງການຂຽນຂອງຊາວຄຣິດສະຕຽນແລະຊາວຢິວອື່ນໆທີ່ພິຈາລະນາໂດຍພວກເຂົາເປັນ "apocryphal".

ຂໍ້ພຣະຄໍາພີຕົ້ນຕໍສໍາລັບຊາວຄຣິດສະຕຽນໃນຕົ້ນໆແມ່ນ “ Septuagint” , ການແປພາສາກຣີກຂອງພະຄໍາພີ “ພະຄໍາພີ Hebrew” , ເຖິງແມ່ນວ່າໃນສະໄຫມໂບຮານ, ການແປພາສາຍັງຖືກແປເປັນ Syriac, Coptic, Ge'ez ແລະລາຕິນ, ໃນບັນດາພາສາອື່ນໆ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ບັນຊີລາຍຊື່ທີ່ແຕກຕ່າງກັນຂອງວຽກງານທີ່ຍອມຮັບສືບຕໍ່ພັດທະນາໃນສະໄຫມໂບຮານແລະ, ໃນສະຕະວັດທີສີ່, ຊຸດຂອງ Synods ຫຼືສະພາສາດສະຫນາຈັກ (ໂດຍສະເພາະແມ່ນສະພາຂອງ Rome ໃນ 382 CE ແລະ Synod of Hippo ໃນ 393 CE) ໄດ້ຜະລິດບັນຊີລາຍຊື່ທີ່ແນ່ນອນຂອງບົດເລື່ອງທີ່ສົ່ງຜົນໃຫ້ປະຈຸບັນມີ 46 ປື້ມ. canon ຂອງ “ພຣະ​ຄຳ​ພີ​ເດີມ” ແລະ 27 book canon ຂອງ “New Testament” ຮັບ​ຮູ້​ໂດຍ​ກາ​ໂຕ​ລິກ​ໃນ​ທຸກ​ມື້​ນີ້. ປະມານ 400 CE, St. Jerome ໄດ້ຜະລິດ "Vulgate" ສະບັບ Latin ຂອງ "ພຣະຄໍາພີ" ຕາມຄໍາຕັດສິນຂອງ Synods ກ່ອນຫນ້ານີ້ແລະ, ໃນສະພາ Trent ໃນ 1546, ນີ້ໄດ້ຖືກປະກາດໂດຍກາໂຕລິກ. ໂບດເປັນພຽງແຕ່ແທ້ຈິງແລະເປັນທາງການ ພະຄໍາພີ ໃນພິທີການລາຕິນ.

, ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ໃນລະຫວ່າງການປະຕິຮູບຂອງພວກປະທ້ວງໃນສະຕະວັດທີ 16, ນິກາຍຂອງພວກປະທ້ວງເລີ່ມບໍ່ລວມເອົາ apocryphal ຫຼື deuterocanonical ເຫຼົ່ານັ້ນ “ ສັນ​ຍາ​ເດີມ” ຂໍ້​ພະ​ຄຳພີ​ທີ່​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ​ໂດຍ​ສາດ​ສະ​ໜາ​ຈັກ​ກາ​ໂຕ​ລິກ​ໃນ​ຕອນ​ຕົ້ນ, ແປ​ວ່າ​ມັນ​ກັບ​ຄືນ​ໄປ​ບ່ອນ​ເນື້ອ​ໃນ​ຂອງ​ພະ​ຄຳ​ພີ “ພະ​ຄຳ​ພີ​ພາສາ​ເຫບເລີ” . ທັງກາໂຕລິກ ແລະພວກປະທ້ວງໃຊ້ປຶ້ມ 27 ສະບັບດຽວກັນ “ພຣະສັນຍາໃໝ່” ໜັງສືພຣະຄຳພີ.

ປຶ້ມຂອງ “ພຣະຄຳພີເດີມ” ແມ່ນຂຽນໄວ້ເປັນຕົ້ນຕໍ. ໃນພຣະຄໍາພີ Hebrew, ມີບາງສ່ວນຂະຫນາດນ້ອຍ (ໂດຍສະເພາະຫນັງສືຂອງດານີເອນແລະ Ezra) ໃນ Biblical Aramaic, ໃນມື້ຕ່າງໆທີ່ບໍ່ມີການຢືນຢັນລະຫວ່າງປະມານສະຕະວັດທີ 9 ແລະສະຕະວັດທີ 4 BCE. ປຶ້ມຂອງ “ພຣະສັນຍາໃໝ່” , ໄດ້ຖືກຂຽນເປັນພາສາກເຣັກ Koine (ພາສາຖະຫນົນທົ່ວໄປຂອງເວລາ,ກົງກັນຂ້າມກັບວັນນະຄະດີກຣີກຄລາສສິກຫຼາຍ), ແລະສາມາດລົງວັນທີໄດ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງກວ່າໃນສະຕະວັດທີ 1 ຫາ 2 ສະຕະວັດທີ CE.

ຜູ້ຂຽນຕົວຈິງຂອງປຶ້ມຂອງ “ຄຳພີໄບເບິນ” ບໍ່ຮູ້ຈັກ.

ທັດສະນະແບບດັ້ງເດີມທີ່ປື້ມຂອງ “Torah” ໄດ້ຖືກຂຽນໂດຍໂມເຊເອງພາຍໃຕ້ການວິພາກວິຈານຈາກນັກວິຊາການໃນຍຸກກາງ, ແລະ "ທີ່ທັນສະໄຫມ" ສົມມຸດຕິຖານເອກະສານ” ຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າຕົວຈິງແລ້ວມັນຖືກຂຽນໂດຍຄົນທີ່ແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍໃນເວລາທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວດົນນານຫຼັງຈາກເຫດການທີ່ໄດ້ອະທິບາຍ. ເລື່ອງນີ້ຖືວ່າ “ຄຳພີໄບເບິນ” ເປັນໜັງສືວັນນະຄະດີຫຼາຍກວ່າວຽກງານປະຫວັດສາດ, ໂດຍເຊື່ອວ່າຄຸນຄ່າທາງປະຫວັດສາດຂອງຂໍ້ຄວາມບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນບັນຊີຂອງເຫດການທີ່ມັນບັນຍາຍ, ແຕ່ໃນສິ່ງທີ່ນັກວິຈານສາມາດເວົ້າໄດ້. infer ກ່ຽວ ກັບ ເວ ລາ ທີ່ ຜູ້ ຂຽນ ມີ ຊີ ວິດ ຢູ່. ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ​ໂບຮານ​ຄະ​ດີ​ໃນ​ພຣະ​ຄໍາ​ພີ​ໄດ້​ຢືນ​ຢັນ​ການ​ມີ​ຢູ່​ຂອງ​ຄົນ​ຈໍາ​ນວນ​ຫຼາຍ, ສະ​ຖານ​ທີ່​ແລະ​ເຫດ​ການ​ທີ່​ກ່າວ​ເຖິງ​ໃນ “ພຣະ​ຄໍາ​ພີ” , ນັກ​ວິ​ຈານ​ຫຼາຍ​ຄົນ​ໄດ້​ໂຕ້​ຖຽງ​ວ່າ “ພຣະ​ຄໍາ​ພີ” ບໍ່​ຄວນ​ຈະ​ອ່ານ​ເປັນ. ເອກະສານປະຫວັດສາດທີ່ຖືກຕ້ອງ, ແຕ່ແທນທີ່ຈະເປັນວຽກງານວັນນະຄະດີແລະສາດສະຫນາສາດທີ່ມັກຈະເອົາເຫດການປະຫວັດສາດ (ເຊັ່ນດຽວກັນກັບ mythology ທີ່ບໍ່ແມ່ນພາສາເຫບເລີ) ເປັນເອກະສານຕົ້ນຕໍ.

ນິກາຍຄຣິສຕຽນສ່ວນໃຫຍ່ສອນວ່າ “ ຄຳພີ​ໄບເບິນ” ຕົວ​ຂອງ​ມັນ​ເອງ​ມີ​ຂໍ້​ຄວາມ​ອັນ​ກວ້າງ​ຂວາງ​ເຊິ່ງ​ສາສະໜາ​ຄລິດສະຕຽນ​ຖືກ​ສ້າງ​ຂຶ້ນ​ມາ​ຫຼາຍ​ສະຕະວັດ. ຊາວຄຣິດສະຕຽນ, ຊາວມຸດສະລິມແລະຊາວຢິວຫຼາຍຄົນນັບຖື