(Lyrisch gedicht, Latijn/Romeins, ca. 65 v. Chr., 13 regels)

Inleiding

"Vivamus, mea Lesbia, atque amemus" ( "Laat ons leven, mijn Lesbia, en laat ons liefhebben." ) is een hartstochtelijk liefdesgedicht van de Romeinse lyrische dichter Catullus vaak aangeduid als "Catullus 5" of "Carmina V voor zijn positie in de algemeen aanvaarde catalogus van Catullus Het dateert uit ongeveer 65 v. Chr. en is misschien wel het bekendste werk van de dichter en wordt soms beschouwd als een van de grootste liefdesgedichten ooit geschreven. Het gedicht moedigt geliefden aan om het commentaar van anderen te negeren en alleen voor elkaar te leven, omdat het leven maar al te kort is en de dood een nacht van eeuwige slaap brengt.

Het gedicht begint met een oproep aan Lesbia, de liefde van de dichter, om de geruchten en insinuaties van anderen te verachten, met de raad om hun korte leven ten volle te leven voordat de eeuwige nacht van de dood aanbreekt. Vervolgens vraagt hij Lesbia om hem ontelbare kussen te geven, zo veel dat ze de tel kwijtraakt en de goddelozen en de jaloerse haar niet ter verantwoording kunnen roepen.

Het gedicht is een van Catullus ' eerste geschriften over Lesbia, duidelijk geschreven in een zeer gepassioneerd stadium van de affaire. "Lesbia", het onderwerp van veel van Catullus ' gedichten, lijkt een alias te zijn geweest voor Clodia, de vrouw van de eminente Romeinse staatsman Clodius. De verwijzing naar geruchten in de tweede en derde regel verwijst waarschijnlijk naar roddels die de ronde deden in de Romeinse Senaat dat Catullus een affaire had met Clodia, en Catullus spoort Clodia aan om te negeren wat mensen over hen zeggen, zodat ze meer tijd met hem kan doorbrengen.

Het is geschreven in hendecasyllabisch metrum (elke regel heeft elf lettergrepen), een gebruikelijke vorm in Catullus Het staat bol van de vloeibare medeklinkers en er zijn veel klinkers weggelaten, zodat het gedicht hardop gelezen werkelijk prachtig is.

Het kan worden gezien als bestaande uit twee delen: de eerste zes regels (tot aan "nox est perpetua una dormienda") die een soort ademloze verleiding zijn, en de volgende zeven regels die het daaruit voortvloeiende vrijen voorstellen, oplopend tot een orgastisch hoogtepunt met de exploderende 'b's' van "conturbabimus illa" en dan uitmondend in een rustig einde in de laatste twee regels.

Interessant is dat zijn vermelding van het "korte licht" van het leven en de "eeuwigdurende nacht" van de dood in regel 6 een nogal pessimistische kijk op het leven suggereert en een geloof in geen leven na de dood, een geloof dat in strijd zou zijn geweest met de meeste Romeinen uit die tijd. Zijn vermelding van het "boze oog" in regel 12 is gekoppeld aan het (algemeen heersende) geloof in hekserij, met name het idee dat, als de boze op de hoogte was van bepaaldenummers die relevant zijn voor het slachtoffer (in dit geval het aantal kussen) zou elke spreuk tegen hen veel effectiever zijn.

Als een van Catullus' meest gevierde gedichten, door de eeuwen heen vele malen vertaald en geïmiteerd, kan de invloed ervan worden teruggevoerd naar de poëzie van de middeleeuwse troubadours en naar veel latere auteurs van de romantische school van de 19e eeuw. Er zijn veel afleidingen van (de Engelse dichters Marlowe, Campion, Jonson, Raleigh en Crashaw, om er maar een paar te noemen, schreven imitaties vanhet), sommige subtieler dan andere.

Vorige Carmen

• Latijns origineel en letterlijke Engelse vertaling (WikiSource): //en.wikisource.org/wiki/Catullus_5
• Audiolezing van het oorspronkelijke Latijn (Klassiek Latijn)://jcmckeown.com/audio/la5103d1t06.php