(Трагедија, латински/римски, околу 54 н.е., 1.344 реда)

Воведзаштита од тиранинот Ликус, кој го уби Креон и ја презеде контролата над градот Теба за време на отсуството на Херкулес. Амфитрион ја признава својата беспомошност против моќта на Ликус. Кога Ликус се заканува дека ќе ги убие Мегара и нејзините деца, таа се изјаснува дека е подготвена да умре и само бара малку време да се подготви.

Сепак, Херакле потоа се враќа од своите трудови и, слушајќи за плановите на Ликус, ги чека неговите враќање на непријателот. Кога Ликус навистина се враќа за да ги изврши своите планови против Мегара, Херкулес е подготвен за него и го убива. своето лудило, ја убива сопствената жена и децата. Кога ќе се опорави од своето лудило, тој е огорчен од она што го направил и е на точка да се самоубие кога пристигнува Тезеј и го убедува својот стар пријател да се откаже од сите идеи за самоубиство и да го следи во Атина.

Иако „Херкулес Фуренс“ страда од многу од дефектите за кои се обвинети претставите на Сенека генерално (за на пример, неговиот претерано реторички стил и неговиот очигледен недостаток на грижа за физичките барања на сцената), исто така се препознава дека содржи делови со ненадмината убавина, голема чистота и исправност на јазикот и беспрекоренверсификација. Изгледа дека е дизајниран, не помалку од ренесансните драми на Марлоу или Рацин, поради неговото влијание врз увото, и навистина можеби е напишано за да се чита и проучува наместо да се изведува на сцена.

Иако заплетот на драмата е јасно заснован на „Херакле“ , Еврипид “ многу порана верзија на истата приказна, Сенека намерно избегнува главната жалба упатена кон таа драма, имено дека единството на претставата е всушност уништено со додавањето на лудилото на Херакле (Хераклево), ефективно воведувајќи посебен, спореден заплет откако главниот заплет ќе го постигне својот задоволителен заклучок. Сенека го постигнува ова со воведување, уште на почетокот на драмата, идејата за решеноста на Јунона да го надмине Херкулес со сите можни средства, по што лудилото на Херкул веќе не станува само непријатен додаток, туку најинтересен дел од заплетот и оној кој е навестен уште од почетокот на драмата.

Додека Еврипид го толкува лудилото на Херакле како демонстрација на целосната негрижа на боговите за страдањето на човекот и укажување на непроодната оддалеченост помеѓу човечкиот свет и божественото, Сенека користи временски нарушувања (особено почетниот пролог на Јуно) како средство да открие дека лудилото на Херкул не е само ненадејна појава, туку постепеновнатрешен развој. Овозможува многу повеќе истражување на психологијата отколку постатички пристап на Еврипид .

Сенека исто така манипулира со времето на други начини, како на пример кога времето се чини дека е целосно суспендирано во некои сцени додека, во други, поминува многу време и се случува многу акција. Во некои сцени, два истовремени настани се опишани линеарно. Долгиот и детален опис на Амфитрион за убиствата на Херкулес, доцна во претставата, создава ефект сличен на забавена секвенца во филм, како и задоволување на фасцинацијата на неговата публика (и неговата сопствена) од ужасот и насилството.

Така, претставата не треба да се гледа само како лоша имитација на грчки оригинал; туку покажува оригиналност и во темата и во стилот. Тоа е необичен спој на реторичка, маниристичка, филозофска и психолошка драма, јасно сенеканска и дефинитивно не имитација на Еврипид .

Покрај тоа, драмата е полна со епиграми и цитати што се цитираат, како на пример: „Успешниот и среќен криминал се нарекува доблест“; „Првата уметност на монархот е моќта да се издржи омразата“; „Работите што беа тешко да се поднесат се слатки за паметење“; „Оној што се фали со своето потекло, ги фали заслугите на другиот“; итн.

• Англиски превод од Френк Јустус Милер (Theoi.com)://www.theoi.com/Text/SenecaHerculesFurens.html
• Латинска верзија (Google Books): //books.google.ca/books?id=NS8BAAAAMAAJ&dq=seneca%20hercules%20furens&pg= PA2