(Tragedio, latina/romia, ĉ. 54 p.K., 1,344 linioj)

Enkondukoprotekto kontraŭ la tirano Lycus, kiu mortigis Kreonton kaj prenis kontrolon de la grandurbo de Tebo dum la foresto de Heraklo. Amphitryon koncedas sian senpovecon kontraŭ la potenco de Lycus. Kiam Liko minacas mortigi Megara kaj ŝiajn infanojn, ŝi deklaras sin volanta morti kaj nur petas iom da tempo por prepari sin.

Tamen, Heraklo tiam revenas de siaj Laboroj kaj, aŭdante pri la planoj de Liko, atendas sian reveno de malamiko. Kiam Liko revenas por plenumi siajn planojn kontraŭ Megara, Heraklo estas preta por li kaj mortigas lin.

La diino Iriso kaj unu el la Furiozoj tiam aperas, laŭ la peto de Junono, kaj ekscitas Heraklon al frenezo kaj, en lia frenezo, li mortigas sian propran edzinon kaj infanojn. Kiam li resaniĝas post sia frenezo, li estas mortigita pro tio, kion li faris, kaj estas sur la punkto de mortigi sin kiam Tezeo alvenas kaj persvadas sian maljunan amikon rezigni ĉiujn ideojn pri memmortigo kaj sekvi lin al Ateno. 4>

Analizo

Kvankam “Hercules Furens” suferas de multaj el la difektoj, pri kiuj estas akuzataj ĝenerale la teatraĵoj de Seneko (por ekzemple, ĝia troe retorika stilo kaj ĝia ŝajna manko de zorgo por la fizikaj postuloj de la scenejo), ĝi ankaŭ estas rekonita kiel enhavado de trairejoj de nesuperita beleco, granda pureco kaj korekteco de lingvo kaj senriproĉa.versado. Ĝi ŝajnas estinti desegnita, ne malpli ol la renesancaj dramoj de Marlowe aŭ Racine, por ĝia efiko al la orelo, kaj efektive eble estis skribita por esti legita kaj studita prefere ol prezentita sur scenejo.

Kvankam. la intrigo de la teatraĵo estas klare bazita sur “Heraklo” , Eŭripido ' multe pli frua versio de la sama rakonto, Seneca intence evitas la ĉefa plendo ebenigita ĉe tiu teatraĵo, nome ke la unueco de la teatraĵo estas fakte detruita per la aldono de la frenezo de Heraklo (Heraklo), efike enkondukante apartan, sekundaran intrigon post kiam la ĉefintrigo atingis sian kontentigan konkludon. Seneca atingas ĉi tion enkondukante, tuj en la komenco de la dramo, la ideon pri la decidemo de Junono venki Heraklo'n per ĉiu ajn ebla rimedo, post kiu la frenezo de Heraklo fariĝas ne plu nur mallerta alpendaĵo sed prefere la plej interesa. parto de la intrigo, kaj unu kiu estis antaŭsignita ekde la komenco de la dramo.

Dum Eŭripido interpretis la frenezon de Heraklo kiel pruvon de la tuta malzorgo de la dioj pri la sufero de la homo. kaj indiko de la netrairebla distanco inter la homa mondo kaj la dia, Seneca uzas tempajn distordojn (precipe la komencan prologon de Junono) kiel rimedon por malkaŝi, ke la frenezo de Heraklo ne estas nur subita okazo, sed iom post iominterna evoluo. Ĝi permesas multe pli da esplorado de psikologio ol la pli senmova aliro de Eŭripido .

Seneca ankaŭ manipulas tempon alimaniere, kiel kie la tempo ŝajnas esti tute suspendita en iuj scenoj dum, en aliaj, multe da tempo pasas kaj multe da ago okazas. En kelkaj scenoj, du samtempaj okazaĵoj estas priskribitaj linie. La longa kaj detala priskribo de Amphitryon de la murdoj de Heraklo, malfrue en la teatraĵo, kreas efikon similan al malrapida sekvenco en filmo, same kiel servas la fascinon de sia spektantaro (kaj sian propran) kun hororo kaj perforto.

Do, la teatraĵo ne estu rigardata nur kiel malbona imito de greka originalo; prefere, ĝi elmontras originalecon en kaj temo kaj stilo. Ĝi estas stranga miksaĵo de retorika, manierisma, filozofia kaj psikologia dramo, klare senekano kaj certe ne imito de Eŭripido .

Krome, la teatraĵo estas plena de epigramoj kaj citindaj citaĵoj, kiel ekzemple: "Sukcesa kaj bonŝanca krimo estas nomata virto"; "La unua arto de monarko estas la potenco elteni malamon"; "Aferoj, kiuj estis malfacile elporteblaj, estas dolĉaj memoreblaj"; "Kiu fanfaronas pri sia prapatro, tiu laŭdas la meritojn de alia"; ktp.

• Angla traduko de Frank Justus Miller (Theoi.com)://www.theoi.com/Text/SenecaHerculesFurens.html
• Latina versio (Google Books): //books.google.ca/books?id=NS8BAAAAMAAJ&dq=seneca%20hercules%20furens&pg= PA2