Biografia Katullusa

Catullus 70 to szyderczy wiersz miłosny o wyjątkowej kobiecie Mówi mu, że chce tylko za niego wyjść. Próbuje go przekonać, że chce tylko za niego wyjść, a Jowisz nie byłby nawet w stanie jej zdobyć. Katullus następnie metaforycznie komentuje, że słowa, które kobieta wypowiada do swojego kochanka, powinny być zapisane wiatrem i bieżącą wodą .

Wiersz przedstawia dychotomię miłości i nienawiści Pierwsze dwie linijki odnoszą się do tego, jak bardzo jego kobieta go kocha. Jej miłość do niego jest tak silna, że nawet moc uwodzenia boga nieba mogłaby to zmienić. Biorąc pod uwagę, że Jowisz, podobnie jak jego grecki odpowiednik - Zeus, był kobieciarzem. Żadna kobieta nie mogła lub nie odmówiła jego seksualnym zalotom.

Katullus dostrzega słowa swojej kobiety W trzecim i czwartym wersie pokazuje, że jej nie ufa. Te wersy pokazują nienawiść wiersza. Zgodnie z doświadczeniem Katullusa słowa kobiet nie są trwałe. Nie są stałe ani trwałe. Zamiast tego są tak trwałe jak wiatr lub płynąca woda. To pokazuje, jak Katullus wątpi, że słowa jego kobiety są w ogóle prawdziwe.

Kto by pomyślał, że będą prawdomówni?

Żadna kobieta nie wybrałaby zwykłego śmiertelnika zamiast mocy boga - zwłaszcza przywódcy bogów!

Katullus 70 dobrze łączy się z numerem 72 W 72 Katullus zwraca się bezpośrednio do Lesbii, która była jego kobietą wspomnianą w 70. W 72 wspomina o jej obietnicy, że będzie go kochać i nawet Jowisz nie może złamać ich miłości. Następnie mówi o tym, jak bardzo cenił jej miłość. Ale kochał ją bardziej w sposób rodzinny niż romantyczny.

Trudno jest w pełni zrozumieć 70 bez uwzględnienia 72 Mimo że 70 jest krótki, nie jest przeznaczony do szybkiego czytania. Słowa w wierszu nie mają dźwięku staccato ani tempa. Wiersz jest smutny, zwłaszcza gdy Katullus komentuje, jak nietrwałe są słowa kobiety. Ostatnie dwa wersy wskazują na to, że Lesbia go skrzywdziła lub złamała obietnicę. Wybór "żarliwego" na opisanie jej kochanka pokazuje, że był zapał lubAle coś powstrzymywało ich przed spełnieniem tego, co widać w 72.

Smutek i rozczarowanie w wierszu można wyczuć w enjambicie w pierwszym i trzecim wersie Wiersze te nie są zaprojektowane tak, by na ich końcu znajdowały się kropki. Zamiast tego zawijają się w pełne zdania, które kończą się w wierszu drugim i czwartym. Liczba słów zaczynających się na "w" spowalnia czytelnika, ponieważ kombinacje słów, takie jak "bieżąca woda" i "pisane na wietrze" nie mogą być czytane z naturalną prędkością.

Poprzedni Carmen

Projekt VRoma: //www.vroma.org/~hwalker/VRomaCatullus/070.html