(Elegisch gedicht, Latijn/Romeins, ca. 16 v. Chr., 2.490 regels)

Inleiding

"Amores" ( "Houdt van" of "Amours" ) is een verzameling van 49 elegieën door de Romeinse lyrische dichter Ovidius Het was zijn eerste afgeronde dichtbundel, gepubliceerd in vijf delen (later gereduceerd tot drie) in 16 v. Chr. De gedichten, waarvan sommige nogal grafisch zijn, schetsen de ontwikkeling van een affaire met een getrouwde vrouw genaamd Corinna.

Er zijn te veel gedichten om in detail te behandelen, maar de algemene onderwerpen van de gedichten die de drie boeken van de "Amores" zijn als volgt:

Boek1:

Elegie I: Cupido verandert de verzen van de dichter van epische hexameter in de elgische coupletten van de liefdespoëzie (20 regels).

Elegie II: De dichter ziet af van oorlog ten gunste van liefde (52 regels).

Elegie III: De dichter zweert onveranderlijke trouw aan zijn minnares (26 regels).

Elegie IV: De minnares van de dichter en haar man worden uitgenodigd voor een feestmaal met hem, en hij instrueert haar hoe ze zich in zijn gezelschap moet gedragen (70 regels).

Elegie V: De dichter rapsodieert over het naakte lichaam van zijn minnares in de schemering (26 regels).

Elegie VI: De dichter vraagt de portier van zijn maîtresse de poort voor hem te openen (74 regels).

Elegie VII: De dichter heeft spijt van het slaan van zijn minnares (68 regels).

Elegie VIII: De dichter vervloekt een oude vrouw omdat ze zijn maîtresse heeft geleerd courtisane te worden (114 regels).

Elegie IX: De dichter vergelijkt liefde en oorlog (46 regels).

Elegie X: De dichter klaagt dat zijn minnares hem om geld heeft gevraagd en probeert haar ervan te weerhouden courtisane te worden (64 regels).

Elegie XI: De dichter vraagt de bediende van zijn maîtresse, Nape, om zijn brief bij haar af te leveren (28 regels).

Elegie XII: De dichter vervloekt zijn brief omdat deze niet beantwoord is (30 regels).

Elegie XIII: De dichter roept de dageraad op niet te vroeg te komen (92 regels).

Elegie XIV: De dichter troost zijn meesteres voor het verlies van haar haar nadat ze het probeerde te verfraaien (56 regels).

Elegie XV: De dichter hoopt door zijn werk te leven zoals andere beroemde dichters (42 regels).

Boek 2:

Elegie I: De dichter introduceert zijn tweede boek en legt uit waarom hij genoodzaakt is te zingen over liefde en niet over oorlog (38 regels).

Elegie II: De dichter smeekt de eunuch Bagoas om toegang tot zijn maîtresse (66 regels).

Elegie III: De dichter doet opnieuw een beroep op de eunuch Bagoas (18 regels).

Elegie IV: De dichter bekent dat hij van allerlei vrouwen houdt (48 regels).

Elegie V: De dichter beschuldigt zijn minnares ervan dat ze hem vals behandelt (62 regels).

Elegie VI: De dichter betreurt de dood van een papegaai die hij aan zijn minnares had gegeven (62 regels).

Elegie VII: De dichter protesteert dat hij nooit iets te maken heeft gehad met het kamermeisje van zijn maîtresse (28 regels).

Elegie VIII: De dichter vraagt het kamermeisje van zijn maîtresse hoe zijn maîtresse erachter is gekomen (28 regels).

Elegie IX: De dichter vraagt Cupido niet al zijn pijlen op hem te richten (54 regels).

Elegie X: De dichter vertelt Graecinus dat hij verliefd is op twee vrouwen tegelijk (38 regels).

Elegie XI: De dichter probeert zijn minnares ervan te weerhouden naar Baiae te gaan (56 regels).

Elegie XII: De dichter verheugt zich dat hij eindelijk de gunsten van zijn meesteres heeft gewonnen (28 regels).

Elegie XIII: De dichter bidt tot de godin Isis om Corinna bij te staan in haar zwangerschap en te voorkomen dat ze een miskraam krijgt (28 regels).

Elegie XIV: De dichter kastijdt zijn maîtresse, die geprobeerd heeft een miskraam te veroorzaken (44 regels).

Elegie XV: De dichter richt zich tot een ring die hij cadeau doet aan zijn minnares (28 regels).

Elegie XVI: De dichter nodigt zijn maîtresse uit om hem te bezoeken in zijn buitenverblijf (52 regels).

Elegie XVII: De dichter klaagt dat zijn meesteres te ijdel is, maar dat hij toch altijd haar slaaf zal blijven (34 regels).

Elegie XVIII: De dichter verontschuldigt zich tegenover Macer omdat hij zich volledig heeft overgegeven aan erotische verzen (40 regels).

Elegie XIX: De dichter schrijft aan een man op wiens vrouw hij verliefd was (60 regels).

Boek 3:

Elegie I: De dichter overweegt of hij door moet gaan met het schrijven van elegieën of een poging tot tragedie moet wagen (70 regels).

Elegie II: De dichter schrijft aan zijn maîtresse tijdens de paardenrennen (84 regels).

Elegie III: De dichter ontdekt dat zijn minnares tegen hem heeft gelogen (48 regels).

Elegie IV: De dichter spoort een man aan om zijn vrouw niet zo streng in de gaten te houden (48 regels).

Elegie V: De dichter vertelt over een droom (46 regels).

Elegie VI: De dichter kastijdt een overstroomde rivier omdat die hem ervan weerhoudt zijn maîtresse te bezoeken (106 regels).

Elegie VII: De dichter verwijt zichzelf dat hij gefaald heeft in zijn plicht tegenover zijn meesteres (84 regels).

Elegie VIII: De dichter klaagt dat zijn maîtresse hem geen gunstige ontvangst gaf en de voorkeur gaf aan een rijkere rivale (66 regels).

Elegie IX: Een elegie over de dood van Tibullus (68 regels).

Elegie X: De dichter klaagt dat hij de bank van zijn maîtresse niet mag delen tijdens het feest van Ceres (48 regels).

Elegie XI: De dichter wordt moe van de ontrouw van zijn minnares, maar geeft toe dat hij niet anders kan dan van haar houden (52 regels).

Elegie XII: De dichter klaagt dat zijn gedichten zijn minnares te beroemd hebben gemaakt en hem daardoor te veel rivalen hebben bezorgd (44 regels).

Elegie XIII: De dichter schrijft over het festival van Juno in Falasci (36 regels).

Elegie XIV: De dichter vraagt zijn minnares het hem niet te laten weten als ze hem bedriegt (50 regels).

Elegie XV: De dichter neemt afscheid van Venus en belooft dat hij klaar is met het schrijven van elegieën (20 regels).

Oorspronkelijk was de "Amores" was een vijfdelige verzameling liefdespoëzie, voor het eerst gepubliceerd in 16 v. Chr. Ovidius Later heeft hij deze indeling herzien en teruggebracht tot de overgeleverde, nog bestaande verzameling van drie boeken, inclusief enkele extra gedichten die pas in 1 n. Chr. zijn geschreven. Boek 1 bevat 15 elegische liefdesgedichten over verschillende aspecten van liefde en erotiocisme, Boek 2 bevat 19 elegieën en Boek 3 nog eens 15.

De meeste "Amores" zijn duidelijk tongue-in-cheek, en, terwijl Ovidius grotendeels vasthoudt aan de standaard elegische thema's zoals die eerder werden behandeld door dichters als Tibullus en Propertius (zoals de "exclusus amator" of opgesloten minnaar), benadert hij ze vaak op een subversieve en humoristische manier, waarbij veelvoorkomende motieven en middelen worden overdreven tot het punt van absurditeit. Hij portretteert zichzelf ook als romantisch bekwaam, in plaats van emotioneel aangeslagenneer door de liefde zoals Propertius, wiens poëzie vaak de minnaar portretteert als onder de voet van zijn liefde. Ovidius neemt ook enkele risico's, zoals openlijk schrijven over overspel, dat illegaal werd gemaakt door de hervormingen van de huwelijkswet van Augustus in 18 voor Christus.

Sommigen hebben zelfs gesuggereerd dat de "Amores" kan worden beschouwd als een soort schijnepos. Het allereerste gedicht in de collectie begint met het woord "arma" ("armen"), net als Vergil 's "Aeneis" een opzettelijke vergelijking met het epische genre, dat Ovidius Vervolgens beschrijft hij in dit eerste gedicht zijn oorspronkelijke bedoeling om een episch gedicht in dactylische hexameter te schrijven over een geschikt onderwerp zoals oorlog, maar Cupido stal een (metrische) voet door zijn regels te veranderen in elegische coupletten, het metrum van de liefdespoëzie. Hij komt meerdere keren terug op het thema van de oorlog in het hele gedicht. "Amores" .

De "Amores" zijn dan ook geschreven in elegische distich, of elegische coupletten, een poëtische vorm die vaak gebruikt werd in Romeinse liefdespoëzie, bestaande uit afwisselende regels van dactylische hexameter en dactylische pentameter: twee dactyllen gevolgd door een lange lettergreep, een cesuur, dan weer twee dactyllen gevolgd door een lange lettergreep. Sommige critici hebben opgemerkt dat de gedichtenbundel zich ontwikkelt als een soort "roman", waarbij de stijl slechts een paar keer breekt.een paar keer, het beroemdst in de elegie over de dood van Tibellus in Elegie IX van Boek 3.

Net als vele andere dichters voor hem, Ovidius gedichten in de "Amores" draaien vaak om een romantische affaire tussen de dichter en zijn "meisje", in zijn geval Corinna genaamd. Het is onwaarschijnlijk dat deze Corinna echt geleefd heeft (vooral omdat haar karakter met grote regelmaat lijkt te veranderen), maar ze is slechts Ovidius een algemeen motief van Romeinse minnaressen, losjes gebaseerd op een Griekse dichter met dezelfde naam (de naam Corinna kan ook een typisch Ovidiaanse woordspeling zijn geweest op het Griekse woord voor maagd, "kore").

Er wordt verondersteld dat de "Amores" waren een deel van de reden waarom Ovidius werd later verbannen uit Rome, omdat sommige lezers de ironische aard ervan misschien niet konden waarderen of begrijpen. Zijn verbanning had echter waarschijnlijk meer te maken met zijn latere "Ars Amatoria wat keizer Augustus beledigde, of mogelijk door zijn geruchtmakende relatie met het nichtje van Augustus, Julia, die rond dezelfde tijd ook werd verbannen.

• Engelse vertaling door John Conington (Perseus Project): //www.perseus.tufts.edu/hopper/text.jsp?doc=Perseus:text:1999.02.0069:text=Am.:book=1:poem=1
• Latijnse versie met woord-voor-woord vertaling (Perseus Project): //www.perseus.tufts.edu/hopper/text.jsp?doc=Perseus:text:1999.02.0068:text=Am.