ელეგია VII: პოეტი ნანობს ბედიის ცემას (68 სტრიქონი).

ელეგია VIII: პოეტი აგინებს მოხუც ქალს სწავლებისთვის. მისი ბედია იყოს კურტიზანი (114 სტრიქონი).

ელეგია IX: პოეტი ადარებს სიყვარულს და ომს (46 სტრიქონი).

ელეგია X: პოეტი ჩივის, რომ მისმა ბედია მას სთხოვა. ფულს და ცდილობს ხელი შეუშალოს მას კურტიზანად გახდომაში (64 სტრიქონი).

ელეგია XI: პოეტი თავისი ქალბატონის მსახურს ნაპეს სთხოვს მისთვის წერილის მიტანას (28 სტრიქონი).

ელეგია. XII: პოეტი აგინებს თავის წერილს, რადგან არ უპასუხეს (30 სტრიქონი).

ელეგია XIII: პოეტი მოუწოდებს გათენებას, მალე არ მოვიდეს (92 სტრიქონი).

ელეგია XIV. : პოეტი ანუგეშებს თავის ბედიას თმის ცვენის გამო მას შემდეგ, რაც მან სცადა მისი გალამაზება (56 სტრიქონი).

ელეგია XV: პოეტი იმედოვნებს იცხოვროს თავისი შემოქმედებით, როგორც სხვა ცნობილი პოეტები (42 სტრიქონი).

წიგნი 2:

ელეგია I: პოეტი წარმოგიდგენთ თავის მეორე წიგნს და განმარტავს, თუ რატომ არის იძულებული იმღეროს სიყვარულზე და არა ომზე (38 სტრიქონი).

ელეგია II: პოეტი ეხვეწება საჭურის ბაგოასს, რომ მისვლას მისდიოს (66 სტრიქონი).

ელეგია III: პოეტი კვლავ მიმართავს საჭურის ბაგოასს (18 სტრიქონი).

ელეგია IV: პოეტი აღიარებს, რომ მას უყვარს ყველანაირი ქალი (48 სტრიქონი).

ელეგია V: პოეტი თავის ბედიას ადანაშაულებს მის მიმართ ცრუ ქცევაში (62 სტრიქონი).

ელეგია VI: პოეტი გლოვობს სიკვდილს. თუთიყუში ისმისცა თავის ბედიას (62 სტრიქონი).

ელეგია VII: პოეტი აპროტესტებს, რომ მას არასოდეს ჰქონია რაიმე შეხება მისი ქალბატონის პალატასთან (28 სტრიქონი).

ელეგია VIII: პოეტი ეკითხება თავისი ბედიის პალატას, თუ როგორ შეიტყო მისმა ბედია მათ შესახებ (28 სტრიქონი).

ელეგია IX: პოეტი კუპიდონს სთხოვს, არ გამოიყენოს ყველა ისარი მასზე (54 სტრიქონი).

ელეგია X: პოეტი ეუბნება გრაეცინუსს, რომ მას ერთდროულად უყვარდა ორი ქალი (38 სტრიქონი).

ელეგია XI: პოეტი ცდილობს შეაჩეროს თავისი ბედია ბაიაეში წასვლისგან (56 სტრიქონი).

ელეგია XII: პოეტს უხარია, რომ ბოლოს და ბოლოს მოიპოვა თავისი ქალბატონის კეთილგანწყობა (28 სტრიქონი).

ელეგია XIII: პოეტი ლოცულობს ქალღმერთ ისისს, რათა დაეხმაროს კორინას ორსულობის დროს და თავიდან აიცილოს იგი. მშობიარობისგან (28 სტრიქონი).

ელეგია XIV: პოეტი სჯის თავის ბედიას, რომელიც ცდილობდა თავის მოშლას (44 სტრიქონი).

ელეგია XV: პოეტი მიმართავს ბეჭედს, რომელსაც იგი საჩუქრად უგზავნის თავის ბედიას (28 სტრიქონი).

ელეგია XVI: პოეტი თავის ბედიას ეპატიჟება თავის აგარაკზე (52 სტრიქონი).

ელეგია XVII: პოეტი. წუწუნებს, რომ მისი ბედია ძალიან ამაოა, მაგრამ მაინც ყოველთვის მისი მონა იქნება (34 სტრიქონი).

ელეგია XVIII: პოეტი თავის თავს ამართლებს მაკერს, რომ მთლიანად გადაეცა ეროტიკულ ლექსს (40 სტრიქონი).

ელეგია XIX: პოეტი წერს კაცს, რომლის ცოლიც შეყვარებული იყო (60 სტრიქონი).

წიგნი 3:

ელეგიაI: პოეტი განიხილავს, განაგრძოს ელეგიების წერა თუ ტრაგედიის მცდელობა (70 სტრიქონი).

ელეგია II: პოეტი წერს თავის ბედიას დოღებზე (84 სტრიქონი).

ელეგია. III: პოეტი აღმოაჩენს, რომ მისმა ქალბატონმა მოატყუა (48 სტრიქონი).

ელეგია IV: პოეტი მოუწოდებს კაცს, რომ ცოლის მიმართ ასეთი მკაცრი სიფრთხილე არ გამოიჩინოს (48 სტრიქონი).

ელეგია V: პოეტი ყვება სიზმარს (46 სტრიქონი).

ელეგია VI: პოეტი სჯის ადიდებულ მდინარეს იმის გამო, რომ ხელი შეუშალა მას თავისი ქალბატონის მონახულებაში (106 სტრიქონი).

ელეგია. VII: პოეტი საკუთარ თავს საყვედურობს იმისთვის, რომ მან ვერ შეასრულა თავისი მოვალეობა თავისი ქალბატონის მიმართ (84 სტრიქონი).

ელეგია VIII: პოეტი ჩივის, რომ მისმა ბედია მას ხელსაყრელი მიღება არ გაუწია, ამჯობინა უფრო მდიდარ მეტოქე (66 სტრიქონი). ).

ელეგია IX: ელეგია ტიბულუსის გარდაცვალების შესახებ (68 სტრიქონი).

ელეგია X: პოეტი ჩივის, რომ მას არ აძლევენ უფლებას, გაიზიაროს თავისი ქალბატონის დივანი ფესტივალზე. ცერერა (48 სტრიქონი).

ელეგია XI: პოეტი დაიღალა თავისი ბედიის ღალატებით, მაგრამ აღიარებს, რომ არ შეუძლია მისი შეყვარება (52 სტრიქონი).

ელეგია XII: პოეტი ჩივის, რომ მისმა ლექსებმა მისი ბედია ზედმეტად ცნობილი გახადა და ამით ძალიან ბევრი კონკურენტი (44 სტრიქონი) გაუჩინა.

ელეგია XIII: პოეტი წერს იუნოს ფესტივალზე ფალასში (36 სტრიქონი).

ელეგია XIV: პოეტი სთხოვს თავის ბედიას, რომ არ აცნობოს მას, თუ იგი კეკლუცობს (50 სტრიქონი).

ელეგია XV: პოეტი სთხოვსდაემშვიდობა ვენერას და პირობა დადო, რომ დაასრულა ელეგიების წერა (20 სტრიქონი).

თავდაპირველად, „Amores“ იყო ხუთწიგნიანი კოლექცია. სასიყვარულო პოეზიის შესახებ, რომელიც პირველად გამოიცა 16 ძვ.წ. ოვიდმა მოგვიანებით გადაასწორა ეს განლაგება და შეამცირა იგი შემორჩენილ, შემორჩენილ სამი წიგნის კრებულამდე, მათ შორის რამდენიმე დამატებითი ლექსის ჩათვლით, რომლებიც დაწერილია 1 ახ. წიგნი 1 შეიცავს 15 ელეგიურ სასიყვარულო ლექსს სიყვარულისა და ეროტიციზმის სხვადასხვა ასპექტზე, წიგნი 2 შეიცავს 19 ელეგიას და წიგნი 3 კიდევ 15.

„ამორების“ უმეტესობა მკაფიოდ მეტყველებს და, მიუხედავად იმისა, რომ ოვიდი დიდწილად ემორჩილება სტანდარტულ ელეგიურ თემებს, როგორც ადრე ეპყრობოდნენ პოეტებს ტიბულუსსა და პროპერციუსს (როგორიცაა "exclusus amator" ან ჩაკეტილი საყვარელი მაგალითად), ის ხშირად უახლოვდება მათ დივერსიულად და იუმორისტულად, საერთო მოტივებითა და მოწყობილობებით აბსურდულობამდე გაზვიადებული. ის ასევე ასახავს საკუთარ თავს რომანტიკულად ქმედუნარიანად და არა ემოციურად დათრგუნულს სიყვარულით, როგორც პროპერციუსი, რომლის პოეზია ხშირად ასახავს შეყვარებულს, როგორც მისი სიყვარულის ძირში. ოვიდი ასევე იღებს გარკვეულ რისკებს, როგორიცაა ღიად წერს მრუშობის შესახებ, რომელიც უკანონოდ იქნა აღიარებული ავგუსტუსის მიერ ძვ. წ. 18 წლის ქორწინების კანონის რეფორმების შედეგად. შეიძლება ჩაითვალოს იმიტირებულ ეპოსად.კრებულის პირველივე ლექსი იწყება სიტყვით „არმა“ („მკლავები“), ისევე როგორც ვერგილის „ენეიდა“ , განზრახ შედარება. ეპიკურ ჟანრს, რომელსაც ოვიდი მოგვიანებით დასცინის. იგი აგრძელებს ამ პირველ ლექსში აღწერს თავის თავდაპირველ განზრახვას დაწერა ეპიკური ლექსი დაქტილური ჰექსამეტრით შესაფერისი თემაზე, როგორიცაა ომი, მაგრამ კუპიდმა მოიპარა ერთი (მეტრიკული) ფეხი და გადააქცია მისი სტრიქონები ელეგიურ წყვილებად, სასიყვარულო პოეზიის მეტრად. ის რამდენჯერმე უბრუნდება ომის თემას „ამორები“ .

მაშ, „ამორები“ დაწერილია ელეგიური დისტიჩით, ან ელეგიური წყვილებით, პოეტური ფორმა, რომელიც ხშირად გამოიყენება რომაულ სასიყვარულო პოეზიაში, რომელიც შედგება დაქტილური ჰექსამეტრისა და დაქტილური პენტამეტრის მონაცვლეობითი სტრიქონებისგან: ორი დაქტილი, რასაც მოჰყვება გრძელი მარცვალი, კეზურა, შემდეგ კიდევ ორი ​​დაქტილი, რასაც მოჰყვება გრძელი მარცვალი. ზოგიერთმა კრიტიკოსმა აღნიშნა, რომ ლექსების კრებული ვითარდება როგორც ერთგვარი „რომანი“, რომელიც არღვევს სტილს მხოლოდ რამდენჯერმე, ყველაზე ცნობილი ელეგიით ტიბელუსის გარდაცვალების შესახებ მე-3 წიგნის ელეგიაში IX.

ისევე, როგორც ბევრი სხვა. მასზე ადრე პოეტები, ოვიდის ლექსები „Amores“ ხშირად ეძღვნება რომანტიკულ ურთიერთობას პოეტსა და მის „გოგონას“, მის შემთხვევაში, სახელად კორინას შორის. ნაკლებად სავარაუდოა, რომ ამ კორინამ მართლა იცოცხლა, (განსაკუთრებით იმის გამო, რომ მისი პერსონაჟი, როგორც ჩანს, დიდი კანონზომიერებით იცვლება), მაგრამ მხოლოდ ოვიდის პოეტური ქმნილებაა, განზოგადებული.რომაელი შეყვარებულების მოტივი, რომელიც თავისუფლად ეფუძნება ამავე სახელწოდების ბერძენ პოეტს (სახელი კორინა შეიძლება ასევე იყო ტიპიური ოვიდიური სიტყვა ბერძნულ სიტყვაზე, რომელიც ნიშნავს ქალწულს, „კორე“).

დავარაუდებია, რომ „ამორეები“ იყო მიზეზი იმისა, რის გამოც ოვიდი მოგვიანებით განდევნეს რომიდან, რადგან ზოგიერთ მკითხველს შესაძლოა არ ესმოდა ან არ ესმოდა მათი უსიტყვო ბუნება. თუმცა, მისი განდევნა უფრო მეტად დაკავშირებული იყო მის შემდგომ “Ars Amatoria”-თან , რამაც განაწყენდა იმპერატორ ავგუსტუსს, ან შესაძლოა მისი ჭორების კავშირის გამო ავგუსტუსის დისშვილთან, ჯულია, რომელიც ასევე გადაასახლეს ამავე დროს. 7>გვერდის დასაწყისში დაბრუნება

• ინგლისური თარგმანი ჯონ კონინგტონის მიერ (Perseus Project): //www.perseus.tufts.edu /hopper/text.jsp?doc=Perseus:text:1999.02.0069:text=Am.:book=1:poem=1
• ლათინური ვერსია სიტყვა-სიტყვით თარგმანით (Perseus Project): / /www.perseus.tufts.edu/hopper/text.jsp?doc=Perseus:text:1999.02.0068:text=Am.

(ელეგიური პოემა, ლათინური/რომაული, ძვ. წ. 16, 2490 სტრიქონი)

შესავალი