(Tragedie, Grieks, 423 BCE, 1.234 regels)

Inleiding

"De Supplianten" (ook bekend als "De onderdanige vrouwen Gr: "Hiketides" Lat: "Smeekbeden" ) is een tragedie van de oude Griekse toneelschrijver Euripides voor het eerst geproduceerd in 423 v. Chr. Niet te verwarren met "De Supplianten" van Aeschylus (die de stichting van de stad Argos door Danaus en de Danaïden beschrijft), Euripides Het stuk gaat over de strijd van Adrastus en de Argive moeders tegen Creon van Thebe om de lichamen van de Argive indringers een fatsoenlijke begrafenis te geven, en de tussenkomst van de Atheense koning Theseus. Het is een variant op het verhaal dat wordt gepresenteerd in Sophocles ' "Antigone .

De achtergrond van het toneelstuk gaat terug naar de tijd nadat koning Oedipus Thebe verliet, een gebroken en te schande gemaakt man, en zijn twee zonen, Polynices (Polyneices) en Eteocles, elkaar bevochten om zijn kroon. Polynices en de Argive "Zeven tegen Thebe" belegerden de stad nadat Eteocles de voorwaarden van hun vaders overeenkomst verbrak, en beide broers doodden elkaar in de strijd, waardoor Oedipus'Creon verordonneerde dat Polynices en de indringers uit Argos niet begraven mochten worden, maar oneervol moesten rotten op het slagveld.

Het stuk speelt zich af in de tempel van Demeter in Eleusis bij Athene, en het begint met de schoonvader van Polynices, Adrastus, en het koor, de moeders van de Argive invallers (de "supplianten" uit de titel), die hulp zoeken bij Aethra en haar zoon Theseus, de machtige koning van Athene. Ze smeken Theseus om Creon te confronteren en hem ervan te overtuigen de lichamen van de doden uit te leveren volgens de oudeonschendbare Griekse wet, zodat hun zonen begraven kunnen worden.

Overgehaald door zijn moeder, Aethra, krijgt Theseus medelijden met de Argive-moeders en besluit hij, met instemming van het Atheense volk, te helpen. Het wordt echter duidelijk dat Creon de lichamen niet gemakkelijk zal afstaan en het Atheense leger moet ze gewapenderhand innemen. Uiteindelijk zegeviert Theseus in de strijd en worden de lichamen teruggegeven en uiteindelijk te ruste gelegd (de vrouw van een van de dode generaals,Capaneus, staat erop om samen met haar man verbrand te worden).

De godin Athena verschijnt dan als "deus ex machina" en adviseert Theseus om een eed van eeuwige vriendschap met Argos af te leggen en moedigt de zonen van de dode Argive generaals aan om wraak te nemen op Thebe voor de dood van hun ouders.

Begrafenisrituelen waren erg belangrijk voor de oude Grieken en het thema om de lichamen van de doden niet te laten begraven komt vaak voor in de oude Griekse literatuur (bijv. het gevecht om de lijken van Patroclus en Hector in Homer 's "De Ilias" en de strijd om het lichaam van Ajax te begraven in Sophocles ' spelen "Ajax" ). "De Supplianten" gaat nog een stap verder en laat een hele stad zien die bereid is oorlog te voeren, alleen maar om de lichamen van vreemdelingen terug te halen. Theseus besluit zich te mengen in de ruzie tussen Thebe en Argos over deze principekwestie.

Het stuk heeft een duidelijke pro-Athene politieke ondertoon, geschreven tijdens de Peloponnesische oorlog tegen Sparta. Het is vooral een openbaar stuk, gericht op het algemene of politieke in plaats van het bijzondere of persoonlijke. De hoofdrolspelers, Theseus en Adrastos, zijn in de eerste plaats heersers die hun respectievelijke steden vertegenwoordigen in een diplomatieke relatie in plaats van complexe personages.met al te menselijke zwakheden.

Een uitgebreid debat tussen Theseus en de Thebaanse heraut bespreekt de verdiensten en nadelen van verantwoordelijk bestuur, waarbij Theseus de gelijkheid van de Atheense democratie roemt, terwijl de heraut de heerschappij van één man prijst, "niet van een menigte". Theseus verdedigt de deugden van de middenklasse en de toegang van de armen tot het recht van de wet, terwijl de heraut klaagt dat boeren niets weten vanpolitiek en er nog minder om geven, en dat je hoe dan ook wantrouwig moet zijn tegenover iedereen die aan de macht komt door zijn tong te gebruiken om mensen te controleren.

Parallel aan het stuk loopt echter het traditionele tragische motief van het oude Griekse drama, dat van overmoed of hoogmoed, evenals het thema van het contrast tussen jeugd (zoals verpersoonlijkt door de hoofdpersoon, Theseus, en het nevenkoor, de zonen van de Zeven) en leeftijd (Aethra, Iphis en het oudere vrouwelijke koor).

In plaats van alleen maar te wijzen op het verdriet en de verwoesting die oorlog met zich meebrengt, geeft het stuk ook enkele van de meer positieve voordelen van vrede aan, zoals economische welvaart, de mogelijkheid om het onderwijs te verbeteren, de bloei van de kunsten en het genieten van het moment (Adrastus zegt op een gegeven moment: "Het leven is zo'n kort moment; we moeten er zo gemakkelijk mogelijk doorheen gaan en pijn vermijden").Adrastus betreurt de "domheid van de mens" die zijn problemen altijd probeert op te lossen door oorlog in plaats van door onderhandelingen, en alleen lijkt te leren van ruïneuze ervaringen, als ze dat al doen.

• Engelse vertaling door E. P. Coleridge (Internet Classics Archive): //classics.mit.edu/Euripides/suppliants.html
• Griekse versie met woord-voor-woord vertaling (Perseus Project): //www.perseus.tufts.edu/hopper/text.jsp?doc=Perseus:text:1999.01.0121