(Τραγωδία, ελληνική, 458 π.Χ., 1.673 στίχοι)

Εισαγωγή

"Αγαμέμνων" είναι η η πρώτη από τις τρεις συνδεδεμένες τραγωδίες τα οποία συνθέτουν "Η Ορέστεια" τριλογία από τον αρχαίο Έλληνα θεατρικός συγγραφέας Αισχύλος , ακολουθούμενη από "The Libation Bearers" και "Οι Ευμενίδες" Η τριλογία στο σύνολό της, που αρχικά παρουσιάστηκε στο ετήσιο φεστιβάλ των Διονυσίων στην Αθήνα το 458 Π.Χ. , όπου κέρδισε το πρώτο βραβείο, θεωρείται Αισχύλος το τελευταίο αυθεντικό, αλλά και σπουδαιότερο έργο του.

"Αγαμέμνων" περιγράφει το το επιστροφή στο σπίτι του Αγαμέμνονα, βασιλιάς του Άργους , από τον Τρωικό Πόλεμο και την επιστροφή του στη σύζυγό του, Κλυταιμνήστρα, η οποία σχεδίαζε τη δολοφονία του (σε συνεργασία με τον εραστή της, Αίγισθο) ως εκδίκηση για την προηγούμενη θυσία της κόρης τους, Ιφιγένειας, από τον Αγαμέμνονα.

Το έργο αρχίζει καθώς ένας φύλακας αναγνωρίζει με χαρά το σήμα που δείχνει ότι η Τροία έπεσε και ότι ο Αγαμέμνονας επομένως σύντομα θα κατευθυνθεί στην πατρίδα του. Ο Χορός των γερόντων αφηγείται συνοπτικά την ιστορία του Τρωικού Πολέμου σε όλες τις μοιραίες σχέσεις του.

Η σύζυγος του Αγαμέμνονα Η Κλυταιμνήστρα, ωστόσο, κάθε άλλο παρά χαρούμενη είναι με τα νέα. Την κακοφαίνεται εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που ο Αγαμέμνονας θυσίασε την κόρη τους, Ιφιγένεια, στην αρχή του Τρωικού Πολέμου για να κατευνάσει την προσβεβλημένη θεά Άρτεμη. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, κατά την απουσία του Αγαμέμνονα, έχει πάρει για εραστή της τον ξάδελφό του, Αίγισθο, ο οποίος έχει επίσης αξιώσεις για το θρόνο του Άργους.

Ακόμα χειρότερα , όταν ο Αγαμέμνονας επιστρέφει, φέρνει μαζί του την Κασσάνδρα , μια σκλαβωμένη Τρωική ιέρεια του Απόλλωνα, ως παλλακίδα του, εξοργίζοντας ακόμη περισσότερο την Κλυταιμνήστρα. Μετά τον Χορό των γερόντων, μεγάλο μέρος του η κύρια δράση του έργου περιστρέφεται γύρω από το ανταγωνισμός και αντιπαράθεση μεταξύ Κλυταιμνήστρας και Αγαμέμνονα Όταν τελικά η Κλυταιμνήστρα πείθει τον Αγαμέμνονα να μπει στο σπίτι τους, τον σκοτώνει με ένα τσεκούρι ενώ αυτός είναι ανυπεράσπιστος στο μπάνιο του, σαν ζώο που σκοτώνεται για θυσία. Η τύχη του Αγαμέμνονα έχει, επομένως, πάρει μια πλήρη αντιστροφή από την κορυφή της ευημερίας και της φήμης στην άβυσσο της καταστροφής και του ατιμωτικού θανάτου.

Κασσάνδρα (η οποία είχε καταραστεί από τον Απόλλωνα με το χάρισμα της διορατικότητας αλλά και την κατάρα ότι κανείς δεν θα πιστεύει τις προφητείες της) συζητά με τη χορωδία Τελικά, αφού περιγράψει κάποιες από τις φρικαλεότητες που έχουν ήδη διαπραχθεί στον καταραμένο οίκο του Ατρέα, επιλέγει να μπει, γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να αποφύγει τη μοίρα της.

Το παλάτι ανοίγει , παρουσιάζοντας τα φρικιαστικά πτώματα του Αγαμέμνονα και της Κασσάνδρας, μαζί με μια προκλητική και αμετανόητη Κλυταιμνήστρα. Ο εραστής της Κλυταιμνήστρας Αίγισθος βγαίνει επίσης και εκφωνεί έναν αλαζονικό λόγο στο Χορό (που αποτελείται από τους πρεσβύτερους του Άργους), οι οποίοι αντιδρούν οργισμένα σε αυτόν. Το έργο κλείνει με τον Χορό να υπενθυμίζει στους σφετεριστές ότι ο γιος του Αγαμέμνονα, ο Ορέστης, θα επιστρέψει σίγουρα για να πάρει εκδίκηση.

"Η Ορέστεια" (που περιλαμβάνει "Αγαμέμνων" , "The Libation Bearers" και "Οι Ευμενίδες" ) είναι η το μοναδικό σωζόμενο παράδειγμα πλήρους τριλογίας αρχαίων ελληνικών θεατρικών έργων (ένα τέταρτο έργο, το οποίο θα παιζόταν ως κωμικό φινάλε, ένα σατυρικό έργο με τίτλο "Proteus" Αρχικά παρουσιάστηκε στα ετήσια Διονύσια στην Αθήνα το 458 π.Χ., όπου κέρδισε το πρώτο βραβείο.

Παρόλο που το "Αγαμέμνων" , το πρώτο έργο στην τριλογία, στέκεται καλά από μόνο του, εμπλουτίζεται σημαντικά από τα άλλα δύο έργα και μόνο σε συνδυασμό με τα άλλα μπορεί να εκτιμηθεί το πλήρες εύρος και το μεγαλείο του όλου έργου, η στεγανότητα του θέματος και του συμβολισμού και η λαμπρή του λύση.

Παρά το κάπως περιορισμένο πεδίο για ανθρώπινο δράμα σε ένα ιστορία που οδηγείται τόσο πολύ από τις μηχανορραφίες των θεών , υπάρχει ωστόσο μια αξιοσημείωτη αύξηση του επιπέδου του χαρακτηρισμού σε αυτά τα έργα σε σύγκριση με Αισχύλος ' παλαιότερο έργο της. Ειδικά η Κλυταιμνήστρα είναι ένας από τους πιο δυναμικά παρουσιασμένους χαρακτήρες του αρχαίου ελληνικού δράματος. Είναι σαφώς μια γυναίκα με μοναδικό στόχο και επικίνδυνη, αλλά κάτω από το δηλητήριό της κρύβεται ένας βαθύς, απαρηγόρητος πόνος που πηγάζει από το θάνατο της μοναχοκόρης της, Ιφιγένειας, από τα χέρια του Αγαμέμνονα δέκα χρόνια πριν. Στο διάστημα που μεσολάβησε, η καρδιά της έχει πεθάνει μέσα της και μόνο κάποιος όπωςβαριά τραυματισμένη, καθώς μπορούσε να σκοτώσει με τόσο λίγες εμφανείς τύψεις.

Αισχύλος φαίνεται να τοποθετεί ένα ορισμένο ποσό έμφαση στη φυσική αδυναμία των γυναικών στα έργα του . "Αγαμέμνων" , για παράδειγμα, είναι αξιοσημείωτο ότι η Ελένη, η Κλυταιμνήστρα και η Κασσάνδρα είναι και οι τρεις μοιχαλίδες γυναίκες. Η πιο παραδοσιακή Αισχύλος δεν κάνει καμία προσπάθεια για την πιο ισορροπημένη δυναμική ανδρών-γυναικών που παρουσιάζουν μερικές φορές οι Ευριπίδης .

Άλλα σημαντικά θέματα που καλύπτονται από την τριλογία περιλαμβάνουν : η κυκλική φύση των εγκλημάτων με αίμα (ο αρχαίος νόμος των Ερινύων ορίζει ότι το αίμα πρέπει να πληρώνεται με αίμα σε έναν ατέλειωτο κύκλο καταδίκης, και το αιματηρό παρελθόν του οίκου του Ατρέα συνεχίζει να επηρεάζει τα γεγονότα από γενιά σε γενιά σε έναν αυτοτροφοδοτούμενο κύκλο βίας που γεννά βία), η έλλειψη σαφήνειας μεταξύ σωστού και λάθους (ο Αγαμέμνονας, η Κλυταιμνήστρα και ο Ορέστης βρίσκονται αντιμέτωποι με αδύνατες ηθικές επιλογές, χωρίς ξεκάθαρο σωστό και λάθος). σύγκρουση μεταξύ των παλαιών και των νέων θεών (οι Ερινύες αντιπροσωπεύουν τους αρχαίους, πρωτόγονους νόμους που απαιτούν αιματηρή εκδίκηση, ενώ ο Απόλλωνας, και ιδιαίτερα η Αθηνά, αντιπροσωπεύουν τη νέα τάξη της λογικής και του πολιτισμού)- και οι δύσκολη φύση της κληρονομικότητας (και τις ευθύνες που αυτό συνεπάγεται).

Υπάρχει επίσης ένα υποκείμενη μεταφορική πτυχή σε ολόκληρο το δράμα : η αλλαγή από την αρχαϊκή αυτοβοήθεια της δικαιοσύνης με προσωπική εκδίκηση ή βεντέτα στην απονομή δικαιοσύνης με δίκη (που εγκρίνεται από τους ίδιους τους θεούς) σε όλη τη σειρά των έργων, συμβολίζει το πέρασμα από μια πρωτόγονη ελληνική κοινωνία που κυβερνάται από τα ένστικτα, σε μια σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία που κυβερνάται από τη λογική.

Η τυραννία υπό την οποία βρίσκεται το Άργος στο τέλος του "Αγαμέμνων" , για παράδειγμα, αντιστοιχεί σε μεγάλο βαθμό σε ορισμένα γεγονότα της βιογραφικής πορείας του Αισχύλος Είναι γνωστό ότι πραγματοποίησε τουλάχιστον δύο επισκέψεις στην αυλή του Σικελικού τυράννου Ιέρωνα (όπως και αρκετοί άλλοι επιφανείς ποιητές της εποχής του) και έζησε τον εκδημοκρατισμό της Αθήνας. Η ένταση μεταξύ τυραννίας και δημοκρατίας , ένα κοινό θέμα του ελληνικού δράματος, είναι αισθητό σε όλα τα τρία έργα.

Μέχρι το τέλος της τριλογίας , ο Ορέστης θεωρείται ότι είναι το κλειδί, όχι μόνο για να τερματιστεί η κατάρα του οίκου του Ατρέα, αλλά και για να τεθούν τα θεμέλια για ένα νέο βήμα στην πρόοδο της ανθρωπότητας, αν και αναφέρεται μόνο εν συντομία σε αυτό το πρώτο έργο. Αισχύλος χρησιμοποιεί έναν αρχαίο και γνωστό μύθο ως βάση για την "Ορέστεια" , αλλά το προσεγγίζει με έναν σαφώς διαφορετικό τρόπο από τους άλλους συγγραφείς που προηγήθηκαν, με τη δική του ατζέντα για να το μεταφέρει.

• Αγγλική μετάφραση από τον E. D. A. Morshead (Internet Classics Archive): //classics.mit.edu/Aeschylus/agamemnon.html
• Ελληνική έκδοση με μετάφραση λέξη προς λέξη (Perseus Project): //www.perseus.tufts.edu/hopper/text.jsp?doc=Perseus:text:1999.01.0003

[rating_form id="1″]