(Ողբերգություն, հունարեն, մ.թ.ա. 458, 3796 տող 3 պիեսի վրա)

Ներածություն «Ագամեմնոն» ։

«Կրկարարները» վերաբերում է Ագամեմնոնի երեխաների վերամիավորմանը։ , Էլեկտրան և Օրեստեսը և նրանց վրեժը, երբ նրանք սպանում են Կլիտեմնեստրային և Էգիստուսին Ատրևսի տան անեծքի նոր գլխում։ Լրացուցիչ մանրամասների համար տե՛ս «Կրկարարները» առանձին էջը ։

«Եվմենիդները» պատմում է, թե ինչպես է Օրեստեսը վրիժառուները հետապնդում Աթենք։ Էրինյեսը իր մոր՝ Կլիտեմնեստրայի սպանության համար, և թե ինչպես է նրան դատում Աթենայի և աթենացիների երդվյալ ատենակալների առջև՝ որոշելու, թե արդյոք իր հանցագործությունն արդարացնում է Էրինյեի տանջանքները։ Լրացուցիչ մանրամասների համար տե՛ս «Եվմենիդներ»-ի առանձին էջը ։

« The Oresteia “ (կազմում է «Ագամեմնոն» , «Կրկարարները» և «Եվմենիդները» ) է Հին հունական պիեսների ամբողջական եռերգության միակ պահպանված օրինակը (չորրորդ պիեսը, որը կներկայացվեր որպես կատակերգական ավարտ, սատիրային պիեսը, որը կոչվում էր «Պրոտեուս» , չի պահպանվել։ ) Այն ի սկզբանե ներկայացվել է Աթենքում մ.թ.ա. 458 թվականին անցկացվող ամենամյա Դիոնիսիա փառատոնում, որտեղ այն արժանացել է առաջին մրցանակի:

Չնայած տեխնիկապես ողբերգություն է, «Օրեստեյան» որպես ամբողջություն իրականում ավարտվում է համեմատաբար լավատեսական նոտա, որը կարող է զարմացնել ժամանակակից ընթերցողներին, թեև իրականում «ողբերգություն» տերմինը զարմացրել է.Հին Աթենքում չի կրում իր ժամանակակից նշանակությունը, և գոյություն ունեցող հունական ողբերգություններից շատերն ավարտվում են ուրախությամբ: 19> գործողության մեջ ավելի անբաժանելի են, քան Հույն մյուս երկու մեծ ողբերգականների՝ Սոֆոկլեսի և Եվրիպիդեսի ստեղծագործությունների խմբերգերը (մասնավորապես, ինչպես երեց Էսքիլեսը էր. միայն մեկ քայլ է հեռացվել հնագույն ավանդույթից, որտեղ ամբողջ պիեսը ղեկավարում էր երգչախումբը): Հատկապես «Եվմենիդներում» երգչախումբն ավելի էական է, քանի որ այն բաղկացած է հենց Էրինյաններից և որոշակի պահից հետո նրանց պատմությունից (և նրանց հաջողությամբ ինտեգրվելը Աթենքի պանթեոն) դառնում է պիեսի հիմնական մասը:

Ողջ «Օրեստեյա»-ում , Էսքիլեսը օգտագործում է բազմաթիվ նատուրալիստական ​​փոխաբերություններ և խորհրդանիշներ, ինչպիսիք են արևը և լուսնային ցիկլերը, գիշերն ու ցերեկը, փոթորիկները, քամիները, կրակը և այլն, ներկայացնելու մարդկային իրականության տատանվող բնույթը (բարի և չար, ծնունդ և մահ, վիշտ և երջանկություն և այլն): Պիեսներում կա նաև կենդանիների սիմվոլիզմի զգալի քանակություն, և մարդիկ, ովքեր մոռանում են, թե ինչպես կառավարել իրենց արդարացիորեն, հակված են անձնավորվել որպես գազաններ:

Եռագրության մեջ ընդգրկված այլ կարևոր թեմաներ ներառում են. (Էրինիների հնագույն օրենքը պահանջում է, որ արյունը պետք է վճարվի արյունով կործանման անվերջ շրջանի ընթացքում, ևԱտրեուսի տան արյունոտ անցյալի պատմությունը շարունակում է սերնդեսերունդ ազդել իրադարձությունների վրա՝ բռնություն առաջացնող բռնության ինքնահաստատվող ցիկլում). ճշտի և սխալի միջև հստակության բացակայությունը (Ագամեմնոնը, Կլիտեմնեստրան և Օրեստեսը բոլորն էլ կանգնած են բարոյական անհնարին ընտրությունների առաջ, առանց հստակ ճշտի և սխալի); հակամարտությունը հին և նոր աստվածների միջև (Էրինյանները ներկայացնում են հնագույն, պարզունակ օրենքներ, որոնք պահանջում են արյան վրեժխնդրություն, իսկ Ապոլոնը և հատկապես Աթենան ներկայացնում են բանականության և քաղաքակրթության նոր կարգը); և ժառանգականության դժվար բնույթը (և դրա հետ կապված պարտականությունները):

Կա նաև ամբողջ դրամայի հիմքում ընկած փոխաբերական ասպեկտ. փոփոխություն արխայիկ ինքնօգնության արդարադատությունից անձնական վրեժխնդրության կամ վենդետաների միջոցով: արդարադատության իրականացումը դատավարության միջոցով (հաստատված է հենց աստվածների կողմից) պիեսների շարքի ընթացքում, խորհրդանշում է անցումը բնազդներով կառավարվող պարզունակ հունական հասարակությունից դեպի բանականությամբ կառավարվող ժամանակակից դեմոկրատական ​​հասարակություն:

Բռնակալությունը տակ որը Արգոսը հայտնվում է Կլիտեմնեստրայի և Էգիստոսի կառավարման ժամանակ, շատ լայնորեն համապատասխանում է իր Էսքիլեսի կենսագրական կարիերայի որոշ իրադարձությունների։ Հայտնի է, որ նա առնվազն երկու անգամ այցելել է սիցիլիացի բռնակալ Հիերոնի արքունիքը (ինչպես և իր օրերի մի քանի այլ նշանավոր բանաստեղծներ), և նա ապրել է ժողովրդավարացման ընթացքում։Աթենք. Բռնակալության և դեմոկրատիայի միջև լարվածությունը, որը հունական դրամատուրգիայի ընդհանուր թեմա է, շոշափելի է երեք պիեսներում:

Եռերգության վերջում Օրեստեսը համարվում է առանցքային, ոչ միայն վերջ տալու հայհոյանքին: Ատրեուսի տունը, այլեւ մարդկության առաջընթացի նոր քայլի հիմքը դնելու գործում: Այսպիսով, չնայած Էսքիլեսը օգտագործում է հնագույն և հայտնի առասպել որպես հիմք իր «Օրեստեիայի» -ի համար, նա դրան մոտենում է հստակորեն տարբեր կերպ, քան իրենից առաջ եկած մյուս գրողները։ , իր սեփական օրակարգով փոխանցելու։

• «Agamemnon» -ի անգլերեն թարգմանությունը E. D. A. Morshead-ի կողմից (Internet Classics Archive): // classics.mit.edu/Aeschylus/agamemnon.html
• «Ագամեմնոն» -ի հունարեն տարբերակը բառ առ բառ թարգմանությամբ (Perseus Project): //www.perseus.tufts.edu /hopper/text.jsp?doc=Perseus:text:1999.01.0003
• «The Libation Bearers» -ի անգլերեն թարգմանությունը E. D. A. Morshead (Internet Classics Archive). //classics.mit .edu/Aeschylus/choephori.html
• «The Libation Bearers» -ի հունարեն տարբերակը բառ առ բառ թարգմանությամբ (Perseus Project): //www.perseus.tufts.edu/ hopper/text.jsp?doc=Perseus:text:1999.01.0007
• «Eumenides» -ի անգլերեն թարգմանությունը E. D. A. Morshead-ի կողմից (Internet Classics Archive).//classics.mit.edu/Aeschylus/eumendides.html
• «Eumenides» -ի հունարեն տարբերակը բառ առ բառ թարգմանությամբ (Perseus Project). //www.perseus. tufts.edu/hopper/text.jsp?doc=Perseus:text:1999.01.0005