(Komedie, Grieks, 425 BCE, 1.234 regels)

Inleiding

"De Acharniërs" (Gr: "Akharneis" ) is het vroegste van de elf overgeleverde toneelstukken van de oude Griekse toneelschrijver Aristophanes Het is een klassieker van het zeer satirische genre drama dat bekend staat als de Oude Komedie. Het werd voor het eerst geproduceerd in 425 v. Chr. en won de eerste plaats op het Lenaia festival. De hoofdpersoon, Dikaiopolis, krijgt op miraculeuze wijze een privé vredesverdrag met de Spartanen en hij geniet van de voordelen van de vrede ondanks de tegenstand van sommige van zijn mede Atheners.

Het stuk begint met Dikaiopolis die helemaal alleen op de Pnyx (de heuvel waar de Atheense vergadering bijeenkomt om staatszaken te bespreken) zit en er verveeld en gefrustreerd uitziet. Hij onthult zijn vermoeidheid door de Peloponnesische oorlog, zijn verlangen om naar huis te gaan naar zijn dorp, zijn ongeduld met de vergadering omdat die niet op tijd begint en zijn vastberadenheid om sprekers in de Atheense vergadering die niet op tijd willen beginnen te bespotten.debatteren over een einde aan de oorlog.

Wanneer enkele burgers arriveren en de dag begint, is het onderwerp van de belangrijke sprekers die de vergadering toespreken, voorspelbaar genoeg, geen vrede en, trouw aan zijn eerdere belofte, levert Dikaiopolis luid commentaar op hun uiterlijk en waarschijnlijke motieven (zoals de ambassadeur die net teruggekeerd is van vele jaren aan het Perzische hof en klaagt over de overdadige gastvrijheid die hij heeft moeten ondergaan,en de onlangs uit Thracië teruggekeerde ambassadeur die de ijzige omstandigheden in het noorden de schuld geeft van zijn lange verblijf daar op kosten van het publiek, enz.)

Op de bijeenkomst ontmoet Dikaiopolis echter Amphitheus, een man die beweert de onsterfelijke achterkleinzoon van Triptolemus en Demeter te zijn, en die bovendien beweert dat hij "privé" vrede met de Spartanen kan sluiten, waarvoor Dikaiopolis hem acht drachmen betaalt. Terwijl Dikaiopolis en zijn familie zijn privé-vrede vieren, worden ze belaagd door het Koor, een menigte vanoude boeren en houtskoolbranders uit Acharnae (de Acharniërs uit de titel), die de Spartanen haten omdat ze hun boerderijen hebben verwoest en die iedereen haten die over vrede praat. Ze zijn duidelijk niet vatbaar voor rationele argumenten, dus pakt Dikaiopolis een mand met Acharnische houtskool als gijzelaar en eist dat de oude mannen hem met rust laten. Ze stemmen ermee in Dikaiopolis met rust te laten als hij de houtskool maar spaart.

Hij geeft zijn "gijzelaar" over, maar wil de oude mannen nog steeds overtuigen van de rechtvaardigheid van zijn zaak en biedt aan om met zijn hoofd op een hakblok te spreken als ze maar naar hem willen luisteren (hoewel hij een beetje huiverig is nadat Cleon hem voor het gerecht heeft gesleept over "het toneelstuk van vorig jaar"). Hij gaat naar het huis van de beroemde schrijver Euripides Hij vraagt om hulp bij zijn anti-oorlogstoespraak en leent een bedelaarskostuum uit een van zijn tragedies. Zo gekleed als een tragische held vermomd als bedelaar, en met zijn hoofd op het hakblok, verdedigt hij het koor van Acharniërs tegen de oorlog door te beweren dat het allemaal begonnen is door de ontvoering van drie courtisanes en dat het alleen wordt voortgezet door profiteurs voor persoonlijk gewin.

De helft van het koor is gewonnen voor zijn argumenten en de andere helft niet, en er breekt een gevecht uit tussen de kampen die tegenover elkaar staan. Het gevecht wordt onderbroken door de Atheense generaal Lamachus (die toevallig ook naast hem woont), die vervolgens door Dikaiopolis wordt ondervraagd over waarom hij persoonlijk de oorlog tegen Sparta steunt, of dat nu uit plichtsbesef is of omdat hij betaald krijgt. Deze keer wordt het heleHet koor is overtuigd door de argumenten van Dikaiopolis en ze prijzen hem overdreven.

Dikaiopolis keert dan terug naar het toneel en richt een privémarkt in waar hij en de vijanden van Athene vreedzaam handel kunnen drijven, en verschillende minder belangrijke personages komen en gaan in kluchtige omstandigheden (waaronder een Atheense informant of sycofant die als een stuk aardewerk in stro wordt verpakt en naar Boeotië wordt afgevoerd).

Al snel arriveren er twee herauten, de ene roept Lamachus op tot oorlog, de andere roept Dikaiopolis op tot een etentje. De twee mannen gaan zoals opgeroepen en keren kort daarna terug, Lamachus met pijn door verwondingen opgelopen in de strijd en met een soldaat aan elke arm die hem overeind houdt, Dikaiopolis vrolijk dronken en met een dansend meisje aan elke arm. Iedereen gaat weg temidden van algemene feestelijkheden, behalve Lamachus, die weggaat met pijn.

"De Acharniërs" was Aristophanes Het werd voor het eerst opgevoerd op het Lenaia festival in 425 v. Chr. door een medewerker, Callistratus, in opdracht van de jonge Aristophanes en won daar de eerste plaats in de toneelwedstrijd.

Het stuk valt op door zijn absurde humor en zijn fantasierijke oproep om een einde te maken aan de Peloponnesische oorlog tegen de Spartanen, die al in het zesde jaar was toen het stuk werd opgevoerd. Het is ook het pittige antwoord van de auteur op zijn vervolging het jaar ervoor door de vooraanstaande Atheense staatsman en voorstander van de oorlog, Cleon ( Aristophanes was in zijn vorige toneelstuk beschuldigd van het belasteren van de Atheense polis, "De Babyloniërs" die nu verloren is), waaruit zijn vastberadenheid blijkt om niet toe te geven aan de intimidatiepogingen van de demagoog.

De Oude Komedie was een zeer actuele vorm van toneel en het publiek werd geacht bekend te zijn met het enorme aantal mensen dat in het stuk wordt genoemd of waarnaar wordt verwezen, waaronder in dit geval: Pericles, Aspasia, Thucydides, Lamachus, Cleon (en verschillende van zijn aanhangers), verschillende dichters en historici, waaronder Aeschylus en Euripides en vele, vele anderen.

Zoals de meeste toneelstukken van Aristophanes, "De Acharniërs" volgt over het algemeen de conventies van de Oude Komedie, inclusief maskers die echte mensen karikaturiseren (in tegenstelling tot de stereotype maskers van de tragedie), het gebruik van het theater zelf als de echte scène van de actie, het veelvuldig parodiëren van de tragedie, en het constant en genadeloos plagen en beschimpen van zowel politieke figuren als van alle persoonlijkheden die bekend zijn bij het publiek. Echter, Aristophanes was altijd een vernieuwer en niet bang om variaties op de traditionele structuren, versvormen, enz. in te bouwen.

De auteur zelf wordt vaak een belangrijk doelwit voor de spot-heldhaftige humor van het stuk, omdat hij zichzelf expliciet identificeert met de hoofdpersoon, Dikaiopolis. Het personage van Dikaiopolis spreekt over het feit dat hij wordt vervolgd voor "het toneelstuk van vorig jaar" alsof hij de auteur zelf is, een ongebruikelijk voorbeeld van een personage dat ondubbelzinnig uit zijn rol spreekt als spreekbuis van de auteur. Op een bepaald moment, het koorschildert hem spottend af als het grootste wapen van Athene in de oorlog tegen Sparta.

• Engelse vertaling (Internet Classics Archive): //classics.mit.edu/Aristophanes/acharnians.html
• Griekse versie met woord-voor-woord vertaling (Perseus Project): //www.perseus.tufts.edu/hopper/text.jsp?doc=Perseus:text:1999.01.0023