(تراژدی، یونانی، حدود 413 ق.م، 1622 سطر)

مقدمهآپولو در دلفی او آنجاست تا نشانه ای از پیشوایان بجوید که چرا با نزدیک شدن به پایان سن فرزندآوری، تاکنون نتوانسته از شوهرش خوتوس (Xouthos) بچه دار شود.

او برای مدت کوتاهی با یتیمی که اکنون مردی جوان است، بیرون از معبد ملاقات می کند، و هر دو در مورد پیشینه مربوط به خود و نحوه حضورشان در آنجا صحبت می کنند، اگرچه کرئوزا با دقت این حقیقت را پنهان می کند که در داستانش در واقع از خودش صحبت می کند.

سپس خوتوس به معبد می رسد و به او پیشگویی می شود که اولین مردی که هنگام خروج از معبد ملاقات می کند پسرش است. اولین مردی که ملاقات می کند همان یتیم است و خوتوس در ابتدا فرض می کند که این پیشگویی دروغ است. اما، پس از مدتی صحبت آن دو با هم، در نهایت خود را متقاعد می‌کنند که پیش‌گویی باید حقیقت داشته باشد و خوتوس نام یتیم را یون می‌گذارد، اگرچه آنها تصمیم می‌گیرند که رابطه خود را برای مدتی مخفی نگه دارند.

The Chorus. با این حال، نمی تواند این راز را حفظ کند و پس از نصیحت های بد خدمتکار قدیمی خود، کرئوزا عصبانی و حسود تصمیم به قتل یون می گیرد که او را شاهدی بر خیانت شوهرش می بیند. با استفاده از قطره‌ای از خون گورگون که به ارث رسیده است، او تلاش می‌کند تا او را مسموم کند، اما تلاش با شکست مواجه می‌شود و او کشف می‌شود. کرئوزا به دنبال محافظت در معبد است، اما یون پس از انتقام گرفتن از تلاش برای قتل او وارد معبد می شود.

در معبد، آپولوکاهن سرنخ هایی در مورد منشاء واقعی یون می دهد (مانند لباس هایی که در آنها پیدا شد و نمادهای محافظتی که با او باقی مانده بود) و در نهایت کرئوزا متوجه می شود که یون در واقع پسر گمشده او است که با آپولو باردار شده است و سالها پیش رها شد تا بمیرد علیرغم شرایط ناخوشایند ملاقات مجدد آنها (تلاش آنها برای کشتن یکدیگر)، آنها از کشف ارتباط واقعی و آرایش خود بسیار خوشحال هستند.

در پایان نمایش، آتنا ظاهر می شود و هر گونه شک و شبهه ای را مطرح می کند. باقی می ماند، و توضیح می دهد که پیشگویی دروغین قبلی در مورد اینکه یون پسر خوتوس است، صرفاً به این منظور بود که به یون موقعیتی نجیب بدهد، نه اینکه یک حرامزاده در نظر گرفته شود. او پیشگویی می کند که روزی یون حکومت خواهد کرد و نام او به افتخار او به سرزمینی (منطقه ساحلی آناتولی معروف به یونیا) داده خواهد شد.

Euripides. بنابراین از یک اسطوره شناسی سست کار می کردسنتی که او با شرایط معاصر آتن سازگار کرد. افزودن ارتباط او با آپولو تقریباً به طور قطع ساختگی خودش است، صرفاً برای تأثیر دراماتیک (اگرچه در سنت های قدیمی). آنها بازی می کنند نمونه دیگری از اوریپید کاوش در برخی از داستان های کمتر شناخته شده است، که شاید به نظر او به او اختیار بیشتری برای شرح و بسط و اختراع می دهد.

برخی استدلال کرده اند که انگیزه اصلی اوریپید در نوشتن نمایشنامه ممکن است حمله به آپولو و پیشگوی دلفی بوده باشد (آپولو به عنوان یک متجاوز، دروغگو و کلاهبردار اخلاقاً مذموم به تصویر کشیده شده است)، اگرچه قابل توجه است که قداست اوراکل با شکوه در پایان اثبات می شود. بر خلاف آثار بسیار پرهیزگارانه ایسخلوس و سوفوکل ، مطمئناً شامل علامت تجاری خدایان خطاپذیر اوریپیدی می‌شود.

علی رغم استفاده آسان از "deus ex machina در ظاهر آتنا در پایان، بیشتر علاقه نمایشنامه ناشی از پیچیدگی ماهرانه طرح است. مانند بسیاری از نمایشنامه های میانی و بعدی اوریپید (مانند "الکترا" ، "Iphigenia in Tauris" و «هلن» )، داستان «یون» حول دو نقوش اصلی بنا شده است: شناخت دیرهنگام اعضای خانواده از دست رفته، و دسیسه ای هوشمندانه. یا طرح همچنین، مانند چندین نمایشنامه دیگر او، اساساً هیچ چیز«تراژیک» در نمایشنامه اتفاق می‌افتد و یک برده پیر نقش برجسته‌ای را ایفا می‌کند، که می‌توان آن را به‌عنوان اوریپید پیش‌نمایش و کار به سوی آنچه که بعداً به عنوان سنت دراماتیک «کمدی جدید» شناخته شد، بازی می‌کند.

با این حال، جدای از طرح داستان، «یون» اغلب به‌عنوان یکی از زیباترین نمایشنامه‌های اوریپید شناخته می‌شود، علی‌رغم استقبال ضعیف از آن در دوران باستان. درک خوب شخصیت های اصلی و لطافت و رقت برخی از صحنه ها جذابیت عجیبی به کل ترکیب می دهد. از طریق داستان تجاوز به عنف الهی و پیامدهای آن، پرسش هایی در مورد عدالت خدایان و ماهیت والدین مطرح می کند و در دغدغه هایش کاملاً معاصر است.

• ترجمه انگلیسی توسط رابرت پاتر (آرشیو کلاسیک های اینترنتی): //classics.mit.edu/Euripides/ion.html
• نسخه یونانی با ترجمه کلمه به کلمه (پروژه Perseus): //www .perseus.tufts.edu/hopper/text.jsp?doc=Perseus:text:1999.01.0109